«Στην Ελλάδα δεν βιώσαμε ούτε την Αναγέννηση, ούτε το Διαφωτισμό – επειδή η χώρα μας ήταν για 400 ολόκληρα χρόνια υποδουλωμένη σε έναν απελπιστικά υποανάπτυκτο λαό, ο οποίος σήμερα βαδίζει ολοταχώς πίσω το σκοτεινό παρελθόν του. Από την πλευρά της υλικής προόδου μας, αποτελεί ασφαλώς ένα τεράστιο μειονέκτημα – το οποίο όμως, εάν αναλύσει κανείς, ίσως καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα, σε σχέση με το εάν ωφεληθήκαμε ή μη από το ότι δεν ζήσαμε το Διαφωτισμό.
Ειδικότερα ο τεχνολογικός ρασιοναλισμός, στον οποίο ο Διαφωτισμός έβλεπε το μέσον για να ανοίξει στους ανθρώπους το δρόμο προς την ευτυχία, απελευθερώνοντας τους από τους φυσικούς περιορισμούς, ακολούθησε στη συνέχεια τη δική του ιδιόμορφη λογική – καταλήγοντας να γίνει αυτοσκοπός σε ένα αδιάκοπο κυνήγι της καινοτομίας, στερημένο από κάθε σχέδιο βελτίωσης των ανθρωπίνων συνθηκών (πηγή: L. Ferry).
Με απλά λόγια, αντί να απελευθερώσει τους ανθρώπους, τους υπέταξε στους ανώνυμους νόμους ενός υπερβολικού κοινωνικού (εξ)ορθολογισμού, τον οποίο κανένας δεν θέλησε, ούτε ελέγχει – οδηγώντας σε μία όλο και ταχύτερη ανανέωση των αντικειμένων του πόθου της αγοράς (=καταναλωτισμός), της οποίας ο στόχος δεν είναι πια να ικανοποιεί τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες.
Αντίθετα, ο βασικός σκοπός της αγοράς είναι να επιτρέπει στις επιχειρήσεις, καθώς επίσης στα Έθνη που δραστηριοποιούνται, να επιβιώνουν μέσα σε έναν κόσμο γενικευμένου ανταγωνισμού – όπως αυτός που δημιουργήθηκε κατά την εποχή της πρώτης (ασύμμετρης) παγκοσμιοποίησης, η οποία κατέληξε σε δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους, καθώς επίσης της δεύτερης που ξεκίνησε μετά το 1980, με τα οδυνηρά αποτελέσματα που ήδη βιώνουν όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες σήμερα.
Στις κοινωνίες εκείνες τώρα, οι οποίες είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένες στον (εξ)ορθολογισμό των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, καθώς επίσης στην κυριαρχία επάνω σε μία εχθρική φύση, όπως είναι κατ’ εξοχήν η γερμανική και η ολλανδική στην Ευρώπη (περιοχές με πολύ άσχημες κλιματικές και λοιπές συνθήκες), ο άνθρωπος υποβιβάζεται στη θέση ενός πράγματος, ενός αντικειμένου – ενώ ακόμη και οι φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες δεν ξεφεύγουν από τη διαστρέβλωση των αρχών που υποστηρίζουν, σε σημείο που η πρόοδος δεν εμφανίζεται πια ως ελπίδα, αλλά ως απειλή.
Απλούστερα η συνεχής τάση για ανάπτυξη, σύμφυτη με την αντίληψη της προόδου που κληροδότησε ο Διαφωτισμός εν πρώτοις στης χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, είναι αβάστακτη για την πλειοψηφία των ανθρώπων – ενώ οδηγεί αναπόφευκτα στην εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη. Επομένως, αργά ή γρήγορα, σε μία μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή, οπότε σε μία δραματική οπισθοχώρηση – αφού οι φυσικοί πόροι είναι πεπερασμένοι.
Στα πλαίσια αυτά, με αφετηρία τη σημερινή εποχή, όλες οι ανθρώπινες γενιές θα ζουν εις βάρος των επομένων – εάν δεν σταματήσει αυτή η εξέλιξη, αυτού τους είδους η οπισθοδρομική «πρόοδος», η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δυστυχία των μελλοντικών ανθρωπίνων κοινωνιών και σε μία παγκόσμια καταστροφή».
Ανάλυση
Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν στοιχεία από τη EUROSTAT, σχετικά με την εκπαίδευση και την απασχόληση των νέων ανθρώπων στην Ευρώπη (πηγή) – τα οποία επικεντρώθηκαν στην ομάδα που ονομάζεται ΝΕΕΤ (Not in Education, Employment or Training). Σε αυτούς δηλαδή που ούτε σπουδάζουν, ούτε παρακολουθούν κάποια μετεκπαιδευτικά ή επιμορφωτικά σεμινάρια, ούτε εργάζονται (πηγή). Εν προκειμένω, οι νέοι χωρίζονται σε τρεις ηλικιακές κατηγορίες: από 15-19 ετών, από 20-24 και από 25-29.
Σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές λοιπόν στατιστικές, το μερίδιο των νέων της ομάδας ΝΕΕΤ αυξάνεται με την ηλικία σε σημαντικό βαθμό – αντί να μειώνεται ως όφειλε. Ειδικότερα στην πρώτη κατηγορία (από 15-19 ετών), το μερίδιο των νέων της ομάδας ΝΕΕΤ ανέρχεται μόλις στο 6,1% του συνόλου, στη δεύτερη (20-24) στο 16,7% (περί τους 5.000.000 νέους), ενώ στην τελευταία (25-29) εκτοξεύεται στο 18,8% – πάνω από το τριπλάσιο.
Η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία εστιάζει την έρευνα της στη μεσαία κατηγορία – πίσω από την οποία υπάρχουν πολύ διαφορετικοί αριθμοί για την εκάστοτε χώρα της Ευρώπης, όπως φαίνονται στο διπλανό γράφημα. Προηγείται καθαρά η Ιταλία με ποσοστό 29,1% ακολουθούμενη από τη Ρουμανία (23,6%), την Ελλάδα (23%), την Κύπρο (22,7%), τη Βουλγαρία (22,7%) και την Ισπανία (21,2%) – ενώ το χαμηλότερο ποσοστό εμφανίζεται στην Ολλανδία (6,9%), στη Μάλτα (8,1%) και στη Δανία (8,5%).
Πάντοτε για την ομάδα ΝΕΕΤ της μεσαίας κατηγορίας, για τους νέους δηλαδή μεταξύ 20 και 24 ετών που ούτε σπουδάζουν, ούτε εκπαιδεύονται ή εργάζονται, η EUROSTAT κατέγραψε τις αλλαγές από το 2006 έως το 2016 (γράφημα δεξιά) – όπου φαίνεται πως σε δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό μειώθηκε, ενώ σε 16 αυξήθηκε (κυρίως στην Κύπρο, στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα).
Περαιτέρω οι αλλαγές στην τρίτη κατηγορία (25-29), τη σημαντικότερη για τους νέους αφού τότε ξεκινούν οι περισσότεροι την καριέρα τους ή/και εφοδιάζονται με επαγγελματικές εμπειρίες, φαίνονται στο τρίτο γράφημα αριστερά – το οποίο όλως δεν δημοσιεύθηκε από τη EUROSTAT, αλλά από έναν αναλυτή (Mitchell). Προηγείται καθαρά η Ελλάδα με 12,1% μέσον όρο αύξησης από το 2007 έως το 2016, ακολουθούμενη από την Ισπανία (10,4%) και την Ιταλία (9,1%) – ενώ το 2016 το ποσοστό των νέων της ομάδας ΝΕΕΤ και της τρίτης κατηγορίας (25 έως 29 ετών) ανήλθε στην Ελλάδα στο τρομακτικό 33,5%, στην Ιταλία στο 32,4% και στην Ισπανία στο 24,2%.
Ακόμη χειρότερα, η πατρίδα μας εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό μετανάστευσης νέων υψηλής μόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης – επειδή δεν βρίσκουν καμία θέση εργασίας. Με δεδομένο δε το ότι, το «κόστος» εκπαίδευσης αυτών των νέων υπερβαίνει τα 200.000 € ανά άτομο (περί τα 100 δις € για τους 500.000 που έφυγαν από τη χώρα μας μετά την κρίση), η «αιμορραγία» για την Ελλάδα είναι τεράστια – ενώ οι χώρες εισόδου των νέων Ελλήνων μεταναστών επιδοτούνται με τα αντίστοιχα ποσά, αναπτυσσόμενες εις βάρος μας, αφού προστίθεται στο ΑΕΠ τους πάνω από 60.000 € ετησίως ανά άτομο (στα 500.000 άτομα περί τα 30 δις € ετήσιο ΑΕΠ!).
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, το να περιμένει κανείς πως η χώρα μας θα έχει ανάπτυξη πρέπει να είναι απελπιστικά αιθεροβάμων – ή ως κυβέρνηση να ψεύδεται, έχοντας ως μοναδικό στόχο τη νομή της εξουσίας χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Πόσο μάλλον αφού ασφαλώς γνωρίζει ότι, η εργασία δεν είναι μόνο μέσον επιβίωσης, αλλά τρόπος ζωής – επειδή μέσα από αυτήν αναπτύσσεται και εξελίσσεται σωστά ένας άνθρωπος, οπότε είναι αποτρόπαιο έγκλημα η αποστέρηση της. Με απλά λόγια, μία κυβέρνηση που δεν εξασφαλίζει την εύρεση μίας θέσης εργασίας στους νέους, είναι εντελώς αποτυχημένη, ανεύθυνη και εγκληματική – χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία.
Τέλος, το ποσοστό της ομάδας ΝΕΕΤ της τρίτης κατηγορίας είναι υψηλό και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, εκτός από τις παραπάνω – όπως στη Βουλγαρία (28,3%), στη Ρουμανία (24,7%), στην Κροατία (24,3%), στη Σλοβακία (21,7%), στην Κύπρο (20,7%) και στην Εσθονία (20%). Συμπερασματικά λοιπόν, νέοι ηλικίας από 25 έως 29 ετών σε όλες αυτές τις Ευρωπαϊκές χώρες, από 20% στην Εσθονία έως 33,5% στην Ελλάδα ούτε σπουδάζουν, ούτε εκπαιδεύονται, ούτε εργάζονται – αποτελώντας τα μεγάλα θύματα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλλε η Γερμανία, ουσιαστικά για να δημιουργήσει το 4ο Ράιχ εκπληρώνοντας το όνειρο του Χίτλερ με οικονομικά μέσα.
Το στυγερό ευρωπαϊκό έγκλημα
Συνεχίζοντας, οι στατιστικές τεκμηριώνουν πως στην Ευρώπη διενεργείται ένα στυγερό έγκλημα, με θύματα τους νέους ανθρώπους – από τους οποίους αφαιρείται η δυνατότητα της επαγγελματικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε να αποκτήσουν την απαιτούμενη εξειδίκευση και τις γνώσεις για να μπορέσουν να εργασθούν, κερδίζοντας μόνοι τους τα προς το ζην. Οι νέοι αυτοί ευρίσκονται συχνά σε μειονεκτική θέση για ολόκληρη τη ζωή τους, αφού όποιος απέχει για πολύ καιρό από την αγορά εργασίας, χωρίς να αμείβεται για κάτι που ο ίδιος παράγει, καταλήγει συνήθως σε επισφαλείς, εύθραυστες και μη επαρκώς αμειβόμενες δουλειές – οι οποίες διακόπτονται από παρατεταμένες περιόδους ανεργίας σε εποχές ύφεσης.
Το συγκεκριμένο γεγονός είναι εξαιρετικά προβληματικό για τους νέους που το βιώνουν, αφού στερούνται την επαρκή συμμετοχή τους στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή – αντιμετωπίζοντας ως εκ τούτου ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις. Από την άλλη πλευρά βέβαια η εκάστοτε Οικονομία ζημιώνεται σε μεγάλο βαθμό, αφού στερείται ένα σημαντικό μέρος των πλέον δημιουργικών της ανθρώπων – με αποτέλεσμα η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών εκ μέρους της να μην είναι σε θέση να την οδηγήσει σε ανάπτυξη, αυξάνοντας το ΑΕΠ της.
Στα πλαίσια αυτά, το ευρωπαϊκό ίδρυμα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας (EUROFOUND) προσπάθησε να υπολογίσει το οικονομικό κόστος των ΝΕΕΤ – λόγω της μη συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής της εκάστοτε χώρας. Από το ποσόν αυτό αφαιρέθηκαν εκείνα τα χρήματα που θα έπρεπε να δαπανηθούν, για να μπορέσουν να ενσωματωθούν οι νέοι στην Οικονομία – ενώ η έρευνα που διεξήχθη το 2011 επεκτάθηκε σε 26 χώρες της ΕΕ (πηγή).
Το κόστος υπολογίσθηκε στα 153 δις € ή στο 1,2% του ΑΕΠ των κρατών που συμμετείχαν στη μελέτη – ενώ σε ορισμένες χώρες ήταν πολύ υψηλότερο, με πρώτη ξανά την Ελλάδα (3,3% του ΑΕΠ), ακολουθούμενη από τη Βουλγαρία με το ίδιο ποσοστό, καθώς επίσης από την Ιρλανδία με 2,8%. Με απλά λόγια, εάν η χώρα μας δαπανούσε τα απαραίτητα χρήματα για την είσοδο των νέων της ομάδας ΝΕΕΤ στην αγορά εργασίας, θα κέρδιζε τελικά, αφού αφαιρούσε το κόστος, ένα ποσόν της τάξης του 3,3% του ΑΕΠ της – δηλαδή περί τα 6 δις € ή δύο ετήσια ΕΝΦΙΑ!
Δυστυχώς όμως, η πολιτική μας ηγεσία μόνο για τέτοιου είδους θέματα δεν ενδιαφέρεται, ούτε φυσικά τα ΜΜΕ πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση – αφού δεν δίνουν σημασία σε τίποτε άλλο εκτός από τη διαπλοκή τους με τα κόμματα, καθώς επίσης με την οικονομική εξουσία, χρησιμοποιώντας τους αναγνώστες τους ως ανόητο μέσον (με αποτέλεσμα να τους «ταΐζουν» με οτιδήποτε εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα).
Ως εκ τούτου το θέμα που προβάλλεται στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των ΜΜΕ είναι οι συντάξεις – ενώ σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με τους νέους, παρά το ότι αποτελούν το μέλλον της χώρας, οπότε θα έπρεπε να επικεντρώνονται σε αυτούς όλες οι προσπάθειες. Εκτός αυτού είναι αδύνατον να εξασφαλισθούν οι συντάξεις, καθώς επίσης το κράτος προνοίας, όταν όλο και περισσότεροι νέοι δεν βρίσκουν πρόσβαση στην αγορά εργασίας παραμένοντας άνεργοι – μεταξύ άλλων λόγω της πολιτικής λιτότητας, σε συνδυασμό με τα μνημόνια όσον αφορά την Ελλάδα.
Εάν δε προστεθεί εδώ το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης ενός αναπτυξιακού οικονομικού μοντέλου, σε συνδυασμό με το δημογραφικό που αποκλείεται να επιλυθεί όσο δεν δίνεται σημασία στην απασχόληση των νέων, τότε κατανοεί κανείς το μέγεθος της ανευθυνότητας των κυβερνήσεων μας – επίσης όμως των Πολιτών, οι οποίοι με τη ανεκτική στάση τους αδιαφορούν τόσο για την πατρίδα τους, όσο και για τα παιδιά τους.
Η ευρωπαϊκή εγγύηση για τους νέους
Περαιτέρω, τον Απρίλιο του 2013 το ευρωπαϊκό συμβούλιο ψήφισε την «εγγύηση για τους νέους» – σύμφωνα με την οποία η ΕΕ, σε όλους τους νέους κάτω των 25 ετών, θα προσέφερε μία (υψηλής αξίας) θέση εργασίας, ένα σεμινάριο επαγγελματικής κατάρτισης ή μία θέση πρακτικής εξάσκησης, μετά το τέλος των σπουδών τους ή την απώλεια της δουλειάς τους. Για το σκοπό αυτό αποφασίσθηκε να διατεθεί το ποσόν των 6,4 δις € έως το 2020 – ενώ η Κομισιόν περιγράφει τη λογική της απόφασης της ως εξής (πηγή):
«Ο στόχος είναι να διασφαλισθεί πως οι νέοι άνθρωποι θα υποστηρίζονται ενεργά από τις δημόσιες υπηρεσίες εύρεσης απασχόλησης, είτε για να βρουν μία θέση εργασίας κατάλληλη όσον αφορά την εκπαίδευση, τα προσόντα και την εμπειρία τους, είτε για να αποκτήσουν επαγγελματική κατάρτιση, προσόντα και εμπειρίες από τους εργοδότες – έτσι ώστε να βελτιώσουν τις προοπτικές της μελλοντικής τους σταδιοδρομίας».
Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, το πρόγραμμα εφαρμόσθηκε εντελώς λανθασμένα και δεν είχε καμία επιτυχία – ενώ, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό ελεγκτικό συνέδριο, δεν κάλυψε τις αρχικές προσδοκίες (πηγή). Μία έρευνα δε που διεξήχθη στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Κροατία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και στη Σλοβακία απέδειξε πως υπήρξε μεν κάποια πρόοδος, αλλά το αποτέλεσμα ήταν συνολικά απογοητευτικό – επειδή κανένα από τα παραπάνω μέλη της ΕΕ δεν φρόντισε να στηρίξει τους νέους, προσφέροντας τους θέσεις εργασίας κατά το πρόγραμμα της Κομισιόν! Η αδιαφορία λοιπόν για τους νέους ανθρώπους δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης – η οποία δεν κατανοεί ότι, αυτή είναι η αιτία που θα την οδηγήσει τελικά στην καταστροφή.
Σύμφωνα τώρα με τη EUROSTAT, τον Ιούλιο του 2017 (πηγή) 3,79 εκ. άτομα κάτω των 25 ετών ήταν άνεργα – εκ των οποίων τα 2,67 εκ. στη νομισματική ένωση. Αυτό σημαίνει ένα μέσο ποσοστό νεανικής ανεργίας της τάξης του 16,9% στην ΕΕ και 19,1% στην Ευρωζώνη – όπου ξανά προηγείται η Ελλάδα με 44,4%, ακολουθούμενη από την Ισπανία με 38,6% και την Ιταλία με 35,5%. Λογικά δε συμπεραίνεται πως η κατάσταση στον ευρωπαϊκό νότο, όσον αφορά τους νέους, είναι κάτι περισσότερο από δραματική – αφού σχεδόν ο ένας στους δύο δεν εργάζεται.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία βέβαια, καθώς επίσης τα κράτη, ανέκαθεν αδιαφορούσαν για τους νέους – με τη διαφορά όμως πως οι νέοι διαμαρτύρονταν έντονα στο παρελθόν και εξεγείρονταν, για να προστατεύσουν τα δικαιώματα τους, ενώ σήμερα η σιωπή τους είναι κυριολεκτικά νεκρική (άρθρο).
Επίλογος
Όπως αναφέραμε στην αρχή του κειμένου, η πρόοδος που δεν έχει στόχο τη βελτίωση των συνθηκών για όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνο τον υπερβολικό πλουτισμό μία μικρής και αχόρταγης μειονότητας εις βάρος όλων των άλλων, ειδικά των νέων, καθώς επίσης των φυσικών πόρων του πλανήτη, δεν είναι πρόοδος αλλά οπισθοδρόμηση – η οποία θα οδηγήσει στην καταστροφή και στο χάος.
Ειδικά όσον αφορά την Ενωμένη Ευρώπη και την Ευρωζώνη, δεν έχει κανένα νόημα η ύπαρξη τους εάν δεν ωφελεί εξίσου όλα τα κράτη μέλη τους – αλλά μόνο την επεκτατική πρωσική Γερμανία και το χρηματοπιστωτικό κτήνος, το οποίο έχει πλέον υπό την έμμισθη υπηρεσία του την Πολιτική.
Στα πλαίσια αυτά εάν δεν αντιδράσουν ενεργητικά οι ανθρώπινες κοινωνίες, ειδικά αυτές του ευρωπαϊκού νότου που υποφέρουν τα πάνδεινα, κυρίως η Ελλάδα που προηγείται όσον αφορά τη μετατροπή της σε γερμανικό προτεκτοράτο, την υφαρπαγή του πλούτου της, καθώς επίσης την υποβάθμιση των Πολιτών της σε πάμφθηνους σκλάβους χρέους της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, το μέλλον τους θα είναι πολύ σκοτεινό.
Εν προκειμένω, η μοναδική ελπίδα για μία πραγματική αλλαγή είναι η ανάληψη της πρωτοβουλίας εκ μέρους των νέων, οι οποίοι οφείλουν να ξυπνήσουν παύοντας να ανέχονται τέτοιου είδους καταστάσεις – αφού οι μεγαλύτερες ηλικίες έχουν πια διαβρωθεί και διαφθαρεί, ενώ έχουν κυριευθεί από φόβους που τους στερούν όλες τις υγιείς αντιστάσεις τους.
Ολοκληρώνοντας, οι νέοι άνθρωποι οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες, όσον αφορά το δικό τους μέλλον, καθώς επίσης το μέλλον της πατρίδας τους, αφού οι μεγαλύτερες ηλικίες έχουν σκύψει πια το κεφάλι, είναι απελπιστικά ξενόδουλες ή ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους – να επαναστατήσουν δηλαδή πλημμυρίζοντας τους δρόμους, καθώς επίσης να πάψουν να ανέχονται ανίκανες κυβερνήσεις, διεφθαρμένους πολιτικούς, προδοτικές ενέργειες, μνημόνια ή/και ξένους εισβολείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου