Μετά την πρόσφατη καταδίκη Μαντέλη για τον χρηματισμό του από γερμανική εταιρεία ήρθε μία ακόμα καταδίκη, αυτή του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ. Συνοδεύτηκε από την καταφανώς απαράδεκτη, έμμεση αποδοκιμασία της Κομισιόν, η οποία έσπευσε να σχολιάσει την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών. Η ΕΕ, που έχει κατά το παρελθόν ομολογήσει το λεγόμενο “δημοκρατικό έλλειμμα” στην εν γένει λειτουργία της, θεώρησε δημοκρατικό (!) να αποδοκιμάσει εμμέσως τη συγκεκριμένη απόφαση.
Κανονικά μετά τον πρόσφατο θόρυβο που έχει προκληθεί περί δήθεν σύγκρουσης εκτελεστικής και δικαστικής λειτουργίας θα πρέπει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων να σπεύσει να καταδικάσει με τη σειρά της την αδόκιμη και απρεπή στάση της Κομισιόν. Μένει λοιπόν να δούμε, αν θα το πράξει. Μέχρι τότε είναι προφανές ότι οι «δανειστές» δεν θα αρκούνται μόνο στην επιδίωξη δημοσιονομικής αφαίμαξης της πατρίδας μας, αλλά θα επεμβαίνουν με θρασύτητα σε όλες τις εκφάνσεις της εσωτερικής πολιτικής ζωής. Προσωπικά, δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση τόσο ωμής επέμβασης της Κομισιόν στα εσωτερικά κράτους μέλους σε σχέση με έκδοση δικαστικής απόφασης.
Ωστόσο, αυτό είναι δυστυχώς αναμενόμενο, αφού η Ελλάδα τελεί σε καθεστώς πλήρους απώλειας της εθνικής της κυριαρχίας ήδη από την εποχή της προσφυγής στο ΔΝΤ, το οποίο υπηρετούσε παράλληλα με την ΕΛΣΤΑΤ ο Γεωργίου. Αυτό είναι και η ουσία των δεινών της χώρας μας, καίτοι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης αρνείται παντοιοτρόπως να το παραδεχθεί. Η πραγματικότητα, ωστόσο, αποδεικνύει ποιοι είναι οι εχθροί της πατρίδας μας.
Ωστόσο, αυτό είναι δυστυχώς αναμενόμενο, αφού η Ελλάδα τελεί σε καθεστώς πλήρους απώλειας της εθνικής της κυριαρχίας ήδη από την εποχή της προσφυγής στο ΔΝΤ, το οποίο υπηρετούσε παράλληλα με την ΕΛΣΤΑΤ ο Γεωργίου. Αυτό είναι και η ουσία των δεινών της χώρας μας, καίτοι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης αρνείται παντοιοτρόπως να το παραδεχθεί. Η πραγματικότητα, ωστόσο, αποδεικνύει ποιοι είναι οι εχθροί της πατρίδας μας.
Όμως ο πολύπαθος λαός μας δεν ξεγελιέται πλέον. Η σιωπηλή πλειοψηφία του 61,3% (τουλάχιστον) γνωρίζει ότι τέτοιες καταδίκες είναι απλά στάχτη στα μάτια. Ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ έχει πρώτα και πάνω απ’ όλα καταδικαστεί στη συνείδηση των πολιτών, διότι προσέφερε σε ξένες δυνάμεις τη δυνατότητα να υποδουλώσουν ολοσχερώς την πατρίδα μας. Η προσθήκη στο έλλειμμα και των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ, προσθήκη που κανένα σχεδόν ευρωπαϊκό κράτος δεν υιοθετούσε το 2009, προφανώς διόγκωσε το έλλειμμα τόσο, ώστε να μοιάζει η προσφυγή στο ΔΝΤ ως δήθεν επιβεβλημένη. Οκτώ χρόνια μετά έχουμε αντιληφθεί όλοι ότι η προσφυγή αυτή έχει καταστρέψει την οικονομία μας, έχει μειώσει τις παραγωγικές μας δυνατότητες και κυρίως έχει στοιχίσει ανθρώπινες ζωές, χιλιάδες ανθρώπινες ζωές συμπολιτών μας.
Τέτοιες λοιπόν καταδίκες για ήσσονος βαρύτητας πλημμελήματα αποσκοπούν ευθέως στην εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας για όσους με τη συμπεριφορά τους συνετέλεσαν στην τραγική μοίρα της χώρας μας. Είναι δε ήσσονος βαρύτητας, διότι το ζητούμενο παραμένει η απόδοση ευθυνών για πράξεις εσχάτης προδοσίας και όχι για παραβάσεις καθήκοντος. Η υπόθεση Γεωργίου απλά προστίθεται στα χάδια προς άλλους εκλεκτούς εκείνης της περιόδου, όπως ο Παπακωνσταντίνου. Πολύ φοβάμαι ότι το στοίχημα της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης έχει πια χαθεί για το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης.
Οι πολίτες δικαίως δεν πείθονται πλέον. Όταν κάθε πολίτης γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αποφύγει την πληρωμή οποιασδήποτε φοροεπιδρομής, όταν αντιμετωπίζει το φάσμα της επιβίωσης καθημερινά, όταν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα δικαστικής άμυνας εξαιτίας της έλλειψης οικονομικών δυνατοτήτων, προφανώς αηδιάζει με τέτοια τερτίπια. Ξέρει φυσικά ότι το ελάχιστο όριο ποινής για μη καταβολή οφειλών προς το δημόσιο ανέρχεται σε ποινή φυλάκισης 12 μηνών. Ξέρει επίσης ότι, αν έχει την ατυχία να κατηγορηθεί για αυτό το αδίκημα, έχει καταδικαστεί με την είσοδό του στην αίθουσα του δικαστηρίου, ανεξαρτήτως αν είχε δόλο ή όχι. Ξέρει ότι είναι εντελώς απροστάτευτος μπροστά στην ανθρωποκτόνα ισχύ των τραπεζών. Ξέρει, τέλος, ότι η επίτευξη αναστολής πληρωμής φόρου είναι σχεδόν αδύνατη με τους υφιστάμενους μνημονιακούς κανόνες.
Κατά συνέπεια, δεν θεωρεί το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης ως το τελευταίο δημοκρατικό του καταφύγιο, αλλ’ αντιθέτως οργίζεται με την αδικία που βιώνει καθημερινά και τα χάδια προς όσους τυχαίνει να έχουν θητεύσει σε θέσεις ευθύνης. Ψυχραιμότερη παρατήρηση των φαινομένων αυτών καταδεικνύει ότι καταδίκες σαν αυτή του Γεωργίου έρχονται σε χρονικές περιόδους που εξυπηρετούν τις εκάστοτε κυβερνήσεις να υποκριθούν ότι δήθεν αντιστέκονται στους σύγχρονους τυράννους μας. Ωστόσο κανείς μας δεν ξεχνά ότι το δημόσιο θα καταβάλει τη δικαστική δαπάνη στον Γεωργίου κατόπιν απαιτήσεως του διευθυντηρίου ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.
_______________________________________________________________
_______________________________________________________________
Η Δικαιοσύνη δεν αρκεί να καταδικάζει που και που κάποιους λίγους απ’ όσους μας οδήγησαν ως εδώ. Ούτε βέβαια αρκεί να εφαρμόζει τους νόμους, διότι πολλοί εξ αυτών – πολλοί περισσότεροι απ’ ότι παλαιότερα – είναι αντισυνταγματικοί. Αντιθέτως οφείλει να αναδείξει την πλήρη κατάλυση του Συντάγματος, να άρει τα εμπόδια προσφυγής των πολιτών σ’αυτήν, να εμποδίσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και κυρίως να τολμήσει να διώξει ποινικά όσους παρέδωσαν την εθνική μας κυριαρχία σε ξένα χέρια.
Οι λειτουργοί της δικαιοσύνης ως γνωστόν δεν επαναστατούν. Οφείλουν, όμως, να εφαρμόζουν το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα που απαιτεί πλειοψηφία τριών πέμπτων για τη συνομολόγηση διεθνούς δανειακής σύμβασης, το Σύνταγμα που δεν επιτρέπει την αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτηση από το δικαίωμα της ασυλίας της χώρας, το Σύνταγμα που δεν επιτρέπει την προέγκριση από ξένα κέντρα των νόμων με δημοσιονομικό αποτύπωμα, το Σύνταγμα που απαιτεί στο άρθρο 106 να εισπράττονται τα έσοδα του κράτους και να ασκείται η εν γένει οικονομική πολιτική από την ελληνική κυβέρνηση και όχι από μία ανεξάρτητη αρχή που ελέγχεται από ξένες δυνάμεις.
Οι λειτουργοί της δικαιοσύνης ως γνωστόν δεν επαναστατούν. Οφείλουν, όμως, να εφαρμόζουν το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα που απαιτεί πλειοψηφία τριών πέμπτων για τη συνομολόγηση διεθνούς δανειακής σύμβασης, το Σύνταγμα που δεν επιτρέπει την αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτηση από το δικαίωμα της ασυλίας της χώρας, το Σύνταγμα που δεν επιτρέπει την προέγκριση από ξένα κέντρα των νόμων με δημοσιονομικό αποτύπωμα, το Σύνταγμα που απαιτεί στο άρθρο 106 να εισπράττονται τα έσοδα του κράτους και να ασκείται η εν γένει οικονομική πολιτική από την ελληνική κυβέρνηση και όχι από μία ανεξάρτητη αρχή που ελέγχεται από ξένες δυνάμεις.
Αν αποτύχει, τότε νομοτελειακά θα απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού, ο οποίος ήδη μιλά για γραμματείς και φαρισαίους.
Πηγή: Δρόμος Ανοιχτός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου