Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Παιδεία, Εκπαίδευση η΄ η Λογική Του Ηρώδη (ΚΕΦ 6ο Κοινωνικές Δυνάμεις)



Του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Οι δυνάμεις που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος και μ’ αυτές καταφέρνει να δαμάσει το περιβάλλον, και να επεκταθεί στον χώρο και τον χρόνο, αλλά συγχρόνως τις χρησιμοποιεί τόσο υπέρ, όσο και εναντίον των συνανθρώπων του, είναι δύο:

Η κοινωνική οργάνωση και η γνώση.

Κοινωνική οργάνωση έχουμε όταν με κάποιο μέσο δύο ή περισσότερα ανθρώπινα όντα προσπαθούν να πραγματώσουν κοινό έργο.
Η γνώση παράγεται διαχρονικά από το σύνολο των ανθρώπων και είναι σημαντική στην πραγμάτωση κάθε έργου.
    Κανονικά οι δύο αυτές δυνάμεις, συνεργάζονται και ανατροφοδοτούν η μία την άλλη.
Σηματοδοτούν την υπόδειξη της φύσης, την προτροπή του Θεού αν θέλετε, για το ζήστε μαζί, προσπαθήστε μαζί, πονέστε, χαρείτε, αγαπηθείτε, απολαύσετε, κοιμηθείτε, ξυπνήστε, πάντα μαζί.
Γίνονται αρωγός της ανθρώπινης προσπάθειας, οδηγός της, σηματοδοτούν αυτό που γενικώς ονομάζουμε «πρόοδο» και πραγματώνουν αυτό που σε πολλά λογοτεχνήματα αναφέρεται σαν αδελφοσύνη, «όλοι για ένα και ένας για όλους». Σε κάθε περίπτωση, επειδή οι δύο δυνάμεις αυτές είναι πανίσχυρες, η φύση προνόησε να μοιράζονται σε όλο τον πληθυσμό της Γης. Αυτός που θα καταφέρει να τις συγκεντρώσει, αφαιρώντας τες από τους πολλούς, αποχτά τεράστια δύναμη. Γίνεται παντοδύναμος. (Μήπως όμως επιλέγει τον πιο σίγουρο δρόμο για την μοναξιά;) 
  
     Παράδειγμα οργάνωσης:
Στην κουζίνα χρησιμοποιούμε δεκάδες εργαλεία. Από πιρούνια και   ...
κουτάλια μέχρι ανοιχτήρια, ηλεκτρικές μικροσυσκευές και τα εξαρτήματά τους, πιάτα και δοχεία κάθε είδους, υλικά, βάση κάθε μαγειρέματος. Το να βρίσκονται όλα ριγμένα τυχαία, αναγκάζει κάθε φορά να ψάχνει κανείς στον σωρό να βρει το κατάλληλο. Η γνώση της καταλληλότητας κάθε ενός αντικειμένου είναι επίσης σημαντική.
Αν ταξινομηθούν κατά ομάδες και πραγματωθεί η γνωστική βάση της ύπαρξης καθ’ ενός αλλά και της χρήσης του, τότε το παραγόμενο έργο θα γίνεται σωστότερα, σε μικρότερο χρόνο, με την ελάχιστη δαπάνη ενέργειας.

    Παράδειγμα οργάνωσης ανθρώπινης εργασίας:
Δέκα άνθρωποι αποφασίζουν να κατασκευάσουν μια αποθήκη. Συνεννοούνται και σε μια μέρα, (προηγήθηκε η συλλογή των απαιτούμενων υλικών) την κατασκευάζουν.
Αν την ίδια αποθήκη αποφάσιζε να την κατασκευάσει ένας άνθρωπος μόνος του, είναι αμφίβολο ότι θα την κατάφερνε σε δέκα μέρες. Είναι αμφίβολο, ότι ακόμη και αν το κατάφερνε, το αποτέλεσμα θα είχε την ίδια ποιότητα. Επειδή ένας άνθρωπος μόνος του, για δέκα μέρες είναι αδύνατο ν’ ασχολείται μόνο με την αποθήκη, αφού έχει να καλύψει και ανάγκες όπως τροφή, ανάπαυση και άλλες, χωρίς την κάλυψη των οποίων είναι αδύνατη η συνέχιση του έργου. (Προϋποτίθεται ότι υπάρχει στοιχειώδης ανθρώπινη βάση που τον στηρίζει).
Στην προηγούμενη περίπτωση, των δέκα, είναι δυνατόν ένας από τους δέκα να έχει αναπτυγμένη σε μέγιστο βαθμό γνώση και ικανότητα χτισίματος, άλλος κουφωμάτων, άλλος σκεπής, δηλαδή εν’ ολίγοις στοιχειώδης καταμερισμός εργασίας. Στην περίπτωση του ενός, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που αυτός ο ένας καταφέρνει να κατέχει έστω σε πολύ καλό επίπεδο όλες τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες, το να πρέπει συνεχώς να αφήνει την μια εργασία για να δημιουργήσει την υποδομή για μια άλλη τον κουράζει και πνευματικά και ψυχικά.
Ακόμη και το να πρέπει να κατεβεί από την σκάλα για να πάρει το σφυρί, είναι ένας κόπος που θα αποφευχθεί στην περίπτωση των δέκα, αφού με το «Γιώργο, πέτα μου το σφυρί!» θ’ αποφευχθεί το ανεβοκατέβασμα.

Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ένας απ’ όλους, ο γεροντότερος ή ο σοφότερος ή ο πιο έμπειρος θ’ αναλάμβανε το γενικό πρόσταγμα, συντονίζοντας τις διάφορες εργασίες, αντιμετωπίζοντας τυχόν καθυστερήσεις, και έχοντας κατά νου το συνολικό έργο, αφήνοντας έτσι την δημιουργικότητα των υπολοίπων στο επί μέρους, θα επιτυγχάναμε ίσως το βέλτιστο ποιοτικά αποτέλεσμα, στον ελάχιστο δυνατό χρόνο, με σπατάλη της μικρότερης δυνατής ενέργειας.

Στον τομέα του κέρδους, η δυνατότητα συνεργασίας των δέκα (χωρίς ιεραρχικές επιβολές ή δεσμεύσεις) είναι από μόνη της ένα κέρδος ανεκτίμητο. Η εργασία τους πραγματώθηκε με παράλληλη συναισθηματική κάλυψη και των δέκα, αφού η παρακίνηση του ενός προς τον άλλο ήταν σημαντικός παράγοντας προώθησης του έργου, η αλληλοκάλυψη στοιχείο εξάλειψης του στρες που συνεπάγεται η μοναχική εργασία και η υπερηφάνεια και η ικανοποίηση του καθ’ ενός από τους δέκα ως προς το αποτέλεσμα, συγκρινόμενη με αυτήν του ενός, είναι μεγαλύτερη.

    Είναι προφανές ότι η εργασία των πολλών έχει μόνον πλεονεκτήματα. Έχει μόνον ένα μειονέκτημα! Χωρίς να είναι απαραίτητο, πολλές φορές εμφανίζεται σαν ανυπέρβλητο. Είναι η διχογνωμία και λίγο παραπέρα η διαφωνία και ο διχασμός. Αν κάποιος βάλει ανάμεσά τους τον παράγοντα αξιολόγηση με στόχο την ανάλογη αμοιβή και πει ότι: ο συντονιστής αξίζει περισσότερο από τον μπετατζή, κι κουφωματάς λιγότερο από τον σοβατζή και οι δέκα το αποδεχθούν, τότε έβαλαν ηθελημένα ή άθελα μεταξύ τους τον διχασμό, την εξουσία, σκότωσαν κάθε πλεονέκτημα που περιγράφηκε πιο πάνω υπέρ αυτού που εισήγαγε ανάμεσά τους την ιεραρχία.

Βέβαια την οργάνωση την αντιλαμβάνονται και ομάδες που συνεργούν με παράλογους και ανήθικους στόχους. Όπως για παράδειγμα συμμορίες, στρατοί ετοιμοπόλεμοι, δίκτυα εμπορίας ναρκωτικών, δίκτυα πορνείας, ακόμη οργανώσεις φανατικών οπαδών ομάδων ποδοσφαίρου, αλλά και ποικίλες άλλες.  

    Η ιδέα έχει πάντα γεννήτορα το άτομο. Αλλά για να γίνει γνώση, να εφαρμοστεί με επιτυχία, να διατηρηθεί, να διαδοθεί, να εμπλουτιστεί και στη συνέχεια να εφαρμοστεί για τους πολλούς, έχει ανάγκη της ομάδας.
Η γνώση είναι εργαλείο. Και σαν εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σωστά ή λάθος. Κατά την χρήση της πολύ σημαντική είναι η πρόθεση. Πρόθεση να επιφέρει αλλαγές και ωφέλεια σε όσο το δυνατόν περισσότερους ή  πρόθεση να εκμεταλλευτεί τους πολλούς προς όφελος των λίγων. Με σεβασμό στο περιβάλλον ή με αδιαφορία για τις επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει σ’ αυτό. Άρα η χωρίς συναίσθημα, λογική και συνείδηση, χρήσης της, μπορεί να καταλήξει υπονομευτική και επιβλαβής.

Η υπέρτερη γνώση των αποικιοκρατών, σε όλη τη διάρκεια της αποικιοκρατίας αλλά και πολύ μετά, επέφερε πλείστα όσα δεινά σε όλους τους γηγενείς πληθυσμούς. Εκατομμύρια τα θύματα της αποικιοκρατίας ανάμεσα στους αυτόχθονες. Η ιστορική μελέτη του σήμερα «ανακαλύπτει» γενοκτονίες. Αλλά βέβαια η τεχνολογική υπεροχή των αποικιοκρατών είναι που οδήγησε στις σφαγές αυτές. Η λάθος χρήση γνώσης. Λένε ότι τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τον τερμάτισε η βόμβα στη Χιροσίμα. Ιδού μια ακόμη απόδειξη του πώς, η γνώση μπορεί να γύρει την ζυγαριά προς τη μεριά που την κατέχει.

Η κοινωνική οργάνωση και η γνώση δημιουργούν κοινωνική μνήμη.

Η κοινωνική μνήμη είναι ένα είδος περιβάλλοντος για την ανθρώπινη πνευματικότητα.

Επί παραδείγματι, τα ψάρια χρειάζονται ένα περιβάλλον υγρού στοιχείου. Τα πουλιά δεν μπορούν να ζήσουν στο περιβάλλον των ψαριών. Ούτε οι πίθηκοι στην Ανταρκτική. Ομοίως ο άνθρωπος με την τεράστια δυνατότητα προσαρμοστικότητας και την χρησιμοποίηση της γνώσης έχει καλύψει σε παρουσία όλον τον πλανήτη. Αλλά έχει κι αυτός όρια. Χρειάζεται οξυγόνο, καθαρό νερό, ποιοτική τροφή, μεταβολές θερμοκρασίας και υγρασίας σε ανεκτά επίπεδα και πολλά άλλα.

Το πνευματικό περιβάλλον του ανθρώπου είναι αυθύπαρκτο; Αυτοσυντήρητο;
Προφανώς όχι!

Υπάρχουν δύο βασικές τάσεις προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ανθρώπινου πνευματικού περιβάλλοντος.

Η μία είναι αυτή της ιεραρχίας. Ότι κάποιοι από τους ανθρώπους έχουν «θεϊκά προσόντα», ενώ οι άλλοι είναι «αναλώσιμοι». Είναι το πνευματικό περιβάλλον που βασίζεται στην πυραμιδική διαστρωμάτωση του κοινωνικού ιστού. Πάνω το κεφάλαιο, μετά οι υπηρέτες του, μετά οι υπηρέτες των υπηρετών του κεφαλαίου, και κάτω η ανθρωπομάζα.

Η άλλη είναι ότι οι άνθρωποι είναι κατ’ αρχήν ίσοι. Όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν δικαίωμα στη ζωή, στην ανθρώπινη μνήμη και γνώση, στην απόλαυση αγαθών και υπηρεσιών. Η πλήρης ανάπτυξη αυτού του πνευματικού περιβάλλοντος οδηγεί σε μια κοινωνία ισότητας – αγάπης – αδελφοσύνης – αλληλεγγύης.

Κάθε μια από τις δύο αυτές τάσεις προσπαθεί να επεκτείνει το πεδίο δράσης της στην ανθρωποσυνείδηση, σε βάρος της άλλης. Είναι δηλαδή σε αντιπαράθεση, σε ένα αρχέγονο πόλεμο, που αμείωτος σε ένταση φθάνει ως τις μέρες μας.

Ας δούμε πώς γεννιούνται και αναπτύσσονται τα δύο περιβάλλοντα:

    Μια ομάδα με υπερβάλλοντα εγωισμό, αποφασίζει ότι αυτή είναι η ομάδα εξουσίας.
Τα παιδιά της μεγαλώνουν δίνοντας διαταγές. Εξυπηρετούμενα από άλλους που έχουν εμπεδώσει την συνείδηση του υπηρέτη. Η διατήρηση των προνομίων γίνεται σκοπός ζωής για τα παιδιά αυτά και τα παιδιά των παιδιών τους.
    Η ομάδα που ανάλωσε τη ζωή της υπηρετώντας την ομάδα εξουσίας, εμπεδώνει στα παιδιά της τον τρόπο ζωής της. Εκεί πάνω οι αφέντες, εδώ κάτω εμείς. Έως ότου τα παιδιά αυτά συνειδητοποιήσουν το λάθος, έχουν ήδη συνηθίσει να υπηρετούν, να σκέπτονται άλλοι για λογαριασμό τους, να υποτιμούν τη γνώση χάριν της αποκλειστικότητας που διεκδικούν τα αφεντικά στη γνώση και μιας υποσυνείδητης επιταγής ότι η γνώση θα τους φέρει σε αντιπαράθεση με τα αφεντικά. Η οργάνωση των ομάδων γίνεται αποκλειστικά κατ’ επιταγή των αφεντικών. Οποιαδήποτε σκέψη για διαφορετική οργάνωση θα τους φέρει σε αντιπαράθεση με την ομάδα εξουσίας.  
    Η ανατροπή της παραπάνω ανθρωποσυνείδησης θα γίνει σχεδόν αποκλειστικά λόγω της απληστίας και της μοχθηρίας της ομάδας εξουσίας. Αφού η βία είναι αποκλειστικό προνόμιο της ομάδας αυτής. Αφού η αδιαφορία είναι το βασικό γνώρισμα της ομάδας εξουσίας για την ομάδα των πολλών, αλλά και των μελών της ομάδας των πολλών μεταξύ τους.
    Μια τρίτη ομάδα κατορθώνει «να βάλει στο χέρι» την γνώση και την ροή πληροφορίας. Παραπληροφορώντας και την ομάδα εξουσίας και την μεγάλη ομάδα, γίνεται ρυθμιστής των μεταξύ τους σχέσεων. Τώρα η εξουσία μετατοπίζεται προς την πλευρά της ομάδας που υποκρίνεται. Που εξαπατά και τους δύο άλλους, και καμώνεται ότι σέβεται την φανερή εξουσία, και καμώνεται ότι στέργει την βάση. Τέτοιες ομάδες υπάρχουν σήμερα, στην εκκλησία, στο τραπεζικό σύστημα, στο κομματικό συνδικαλισμό και αλλού. Οι ομάδες αυτές ποτέ δεν θα οδηγήσουν σε ανατροπή, αφού η αντιπαράθεση της κορυφής με τη βάση κάνει τις ίδιες ισχυρότερες.

    Μια τέταρτη ομάδα συνειδητοποιεί ότι είναι ψέμα ότι η άρχουσα τάξη έχει φύσει προνόμια. Συνειδητοποιεί και το παιχνίδι υποκρισίας της τρίτης ομάδας. Αντιλαμβάνεται ότι για να ανατρέψει το πνευματικό περιβάλλον που έχει επιβληθεί πρέπει να αφυπνίσει τη βάση. Έργο δύσκολο από πολλές απόψεις. Αφού αντιλαμβάνεται ότι:

Δεν είναι δυνατόν να το κάνει με τη βία. Και, για το ότι υστερεί στον τομέα της βίας σε σχέση με την άρχουσα ομάδα και, για το ότι η επικράτηση με την χρησιμοποίηση της βίας θα την έβαζε στη συνείδηση της βάσης στο ίδιο βάθρο που στεκόταν η ανατραπείσα ομάδα.

Δεν είναι δυνατόν να το κάνει με απάτη και υποκρισία. Αφού πάλι η συνείδηση της κοιμισμένης βάσης θα την ταύτιζε με την τρίτη ομάδα.

Το να αδιαφορήσει, απλά θα διαιωνίσει το πνευματικό υπόβαθρο που διασώζει την πυραμιδική διαστρωμάτωση της κοινωνικής δομής, όποια θέση κι αν διαλέξει η ίδια.

Ο μόνος τρόπος που απομένει είναι να ξυπνήσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις, με την επικοινωνία, με το λόγο.

Οι αντιτιθέμενες ομάδες εξουσίας, θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον για να αποτρέψουν την αφύπνιση.

Θα κολακέψουν τη βάση, ώστε κάθε ηλιθιότητα να φαντάζει με εξυπνάδα.
Θα την κάνουν να σιωπά και απλά να κουνά καταφατικά το κεφάλι.
Θα την κάνουν να εκφράζεται ακατάσχετα, χωρίς επίγνωση και θα βάλει πάμπολλους χειροκροτητές κάθε βλακείας, ώστε η ανοησία να γίνει τρόπος ζωής.
Θα βάλουν την τηλεόραση να παίζει συνεχώς ταινίες σεξ και βίας με γρήγορη πλοκή ώστε το επιθυμητό να μην αφήνει περιθώρια περίσκεψης.
Θα σκορπίσουν ψυχοτρόπες ουσίες σε όλους τους πληθυσμούς ώστε να μολυνθεί το ανθρώπινο, το φυσιολογικό.
Όπως το περιγράφει ο Χάξλεϊ στο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος».
Θα κάνει το χρήμα μονάδα μέτρησης, δυνατότητας ζωής. Κάτω από ένα όριο απλά πεθαίνεις.
Θα εξοντώσει με μανία κάθε προσπάθεια που στρέφεται σε κατάργηση της δουλείας των ανθρώπων της βάσης. Όπως το περιγράφει ο Όργουελ στο «1984. Ο Μεγάλος Αδερφός».
Θα νοθεύσει τη γνώση και την πληροφορία ώστε ποτέ να μην κατορθώσουν να γίνουν σπίθες αφύπνισης.

Όπως το περιγράφει ο Μπράντμπερι στο «Φαρενάιτ 451».

Και το δυσκολότερο δεν είναι ότι πρέπει να αφυπνιστούν οι σκλάβοι της βάσης. Το δυσκολότερο είναι να αφυπνιστούν και να συνειδητοποιήσουν και οι ομάδες εξουσίας ότι με τον τρόπο που ενεργούν, γίνονται και οι ίδιοι σκλάβοι των πρακτικών τους, ότι χάνουν ή αλλοιώνουν την συνείδηση τους χάριν μιας ανόητης βουλιμίας για επικράτηση.  

Εν ολίγοις αν η γνώση χρησιμοποιείται σε περιβάλλον Λόγου, με συναίσθημα, λογική, συνείδηση, μπορεί να κάνει τη Γη παράδεισο. Αν χρησιμοποιείται σε περιβάλλον (Β-Υ-Α), μπορεί να κάνει τη Γη κόλαση.
   
   Τόσο η κοινωνική οργάνωση όσο και η παραγωγή γνώσης είναι αποτελέσματα έκφρασης της ανθρώπινης πνευματικότητας.

    Σε μια υγιή ανθρώπινη κοινωνία, που επικρατεί ο Λόγος, η κοινωνική οργάνωση είναι το αυτονόητο. Η ανάγκη συναισθηματικής κάλυψης των ατόμων τα φέρνει σε επαφή. Η λογική της κάλυψης των αναγκών με την ελάχιστη καταβολή προσπάθειας (φυσικός νόμος) τους δίνει την δυνατότητα της συνεργασίας σε κάθε τομέα ενώ η γνώση είναι άπλετα στην διάθεση όλων και όλοι έχουν συνείδηση ότι μπορεί να γίνει επιβλαβής η αλόγιστη χρήση της, άρα είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο θέμα αυτό.

Σε μια κοινωνία Λόγου, η κοινωνική οργάνωση έχει σαν βάση της την οικογένεια (όχι αναγκαστικά την πυρηνική, μπαμπάς – μαμά – παιδιά, αλλά κάθε μορφή ομαδικής έκφρασης που τα μέλη της συνδέονται με δεσμούς συντροφικότητας, επικοινωνίας, αγάπης, περιορίζουν τις συμπεριφορές Β-Υ-Α στο ελάχιστο δυνατό, χρησιμοποιώντας σαν βασικό εργαλείο τον Λόγο και δίνοντας με το παράδειγμά τους δρόμο και στόχο στα παιδιά που μεγαλώνουν).

Στην κοινωνία Λόγου ο ανταγωνισμός είναι κάτι το αδιανόητο. Επομένως όταν τα παιδιά φθάσουν σε σχολική ηλικία, κοινωνικοποιούνται με τα άλλα παιδιά, φυσικά και αβίαστα, ενώ το σχολείο της κοινωνίας του Λόγου, δεν είναι πια η μηχανή που λειαίνει την διαφορετικότητα, ούτε το κλύσμα που παροχετεύει γνώση.

Ο δάσκαλος της κοινωνίας Λόγου δεν υποτιμά την κοινωνική οργάνωση προς χάριν της γνώσης κι αντίστροφα.

Αργότερα, στην ένταξη των παιδιών στην παραγωγική διαδικασία προς όφελος ατομικό αλλά και κοινωνικό, κανείς δεν αναγκάζεται με οποιοδήποτε μέσον. Η κοινωνική δομή από μόνη της παρακινεί στην συμμετοχή, καταδεικνύει την αξία της γνώσης, αφού ψεύτικες αξίες όπως το χρήμα έχουν περιοριστεί στο απολύτως απαραίτητο, και το άτομο απολαμβάνει σε ίσο βαθμό με κάθε άλλο, γνώση και κοινωνική οργάνωση. Η αρωγή όλων προς όλους είναι φυσικό αυτονόητο και δεν νοείται πρόοδος κάποιων που πατάει πάνω σε δυστυχία κάποιων άλλων.
   
   Σε μια κοινωνία εξουσίας, γίνεται βέβαια αντιληπτή η αξία τους. Το θέμα όμως εδώ τίθεται διαφορετικά. Οι δύο πανίσχυρες δυνάμεις, κοινωνική οργάνωση και γνώση, πρέπει πάσει θυσία να τεθούν υπό τον έλεγχο της εξουσίας και όχι μόνον. Πρέπει να φαίνεται τοις πάσι, ότι εξ’ αυτής εκπορεύονται αμφότερες. Ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνική οργάνωση διαφορετική από αυτήν που καταδεικνύει η εξουσία.

Η εξουσία όμως επειδή δεν μπορεί να αντιληφθεί πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνία ισότητας και αδελφοσύνης, (ισότητας ως προς τις παρεχόμενες δυνατότητες από το κοινωνικό σύνολο στο κάθε άτομο χωριστά και αδελφοσύνη που προέρχεται από το ότι κάθε ιεράρχηση είναι πρόσκαιρη και αφορά την παραγωγή συγκεκριμένου έργου και όχι την κοινωνική θέση), ούτε μπορούν να αντιληφθούν το πώς είναι δυνατόν να οι ίδιοι να «έχουν», όταν δεν βλέπουν τον απέναντι που δεν «έχει»! Ότι είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να καλύπτουν τις ανάγκες τους, χωρίς να χρειάζεται κάποιοι να υποφέρουν! 

Όποτε λοιπόν ξεκινά μια προσπάθεια για να φανεί κάποιος διαφορετικός τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, η εξουσία στρέφεται ενάντια, και με τα γνωστά μέσα της τον διαγράφει από προσώπου γης.

Έτσι εξαφάνισε, είτε με πρόσχημα διάφορους προσηλυτισμούς (βλέπε εκχριστιανισμούς), είτε χωρίς προσχήματα, κοινωνίες που είχαν αναπτυχθεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που υπαγορεύει η δυτική κουλτούρα.     
 
Την γνώση την φοβάται. Γι’ αυτό την περιχαρακώνει. Η μεγάλη μάζα εξοικειώνεται με ότι πιο φτηνό, ενώ της πλασάρεται επιτήδεια το «γιατί να σκεφτώ; είναι κουραστικό!...».

Αυτοί που έχουν την ικανότητα να παράγουν και να εφαρμόζουν τη γνώση, ντύνονται με ιδιότητες που φαντάζουν στους πολλούς ακατανόητες έως απεχθείς.

Επί παραδείγματι ο Αϊνστάιν παρουσιάστηκε στους συγχρόνους του αλλά και διαχρονικά σαν τρελός επιστήμονας, ενώ αποσιωπήθηκε η σαφής πολιτική του άποψη και τοποθέτηση.

Ο Σωκράτης εξαναγκάστηκε να πιει κώνειο επειδή κατηγορήθηκε ότι διαφθείρει τους νέους.

Ο Χριστός παρουσιάζεται σαν κάτι άπιαστο (Θεός) και παραβλέπεται ότι ο λόγος του, λόγος ανθρώπινος, στρέφεται ενάντια στην τάξη των Εβραίων κοτζαμπάσηδων (Γραμματείς - Φαρισαίοι), ενάντια στη «φυσική» υπεροχή των Ρωμαίων κατακτητών, αλλά και ενάντια στον «ραγιαδισμό» των συγχρόνων του Εβραίων, που η διαμάχη Ιουδαίων – Σαμαρειτών, (αριστεροί – δεξιοί της εποχής;) αφήνει χώρο στο να γίνεται ο σκλάβος πιο σκλάβος, έως το ζώο. 

Αν όχι, απομονώνονται, έως εξοντώνονται πνευματικά είτε και φυσικά. Στον τομέα απομόνωση, είναι αλήθεια, ότι στους χρόνους μας έχει να επιδείξει αξιοσημείωτη εφευρετικότητα η εξουσία. Προσέξτε με πόση τέχνη σκορπίζει την διαφθορά και την αμάθεια έως την κακοπροαίρετη ημιμάθεια. Η προσπάθεια εξεύρεσης ανθρώπων του ίδιου περίπου επιπέδου γνώσης και ενδιαφερόντων, για μια υποτυπώδη επικοινωνία κάποιου επιπέδου, αν δεν υπήρχε το ίντερνετ, θα απαιτούσε τεράστιο κόπο και μεγάλη δαπάνη χρόνου. Χώρια τα άλλα εμπόδια γλωσσικά αλλά και λειτουργικά.

  →    Στο πεδίο της βίας:
Οι ομάδες που παραδοσιακά έκαναν επάγγελμα τον πόλεμο, επισείουν την απειλή σε άλλες. Ο πολυπληθέστερος στρατός νικά τον ολιγαριθμότερο εφόσον δεν παρεμβαίνουν άλλες κοινωνικές δυνάμεις, αλλά και ο στρατός ο ίδιος για να συντηρηθεί σε καιρό ειρήνης, χρειάζεται ένα πακτωλό χρημάτων, καταντώντας πολλές φορές καταβόθρα απορρόφησης του κόπου των πολιτών. Το ίδιο και η εμπορία των όπλων, πυρομαχικών, πολεμικής τεχνολογίας, είναι, με βάση στοιχεία έγκυρων περιοδικών του χώρου διεθνούς κυκλοφορίας, η επικερδέστερη επιχείρηση. Μια επιχείρηση που στα υψηλά κλιμάκια ελέγχει κυβερνήσεις χωρών. Άλλωστε είναι ακαταμάχητο, τόσο το επιχείρημα «ή αγοράζεις τα όπλα που παράγω, ή τα δοκιμάζω πάνω σου», όσο και οι μεγάλες μίζες που κυκλοφορούν στους χώρους αυτούς.
Η γνώση παρείχε στην εξουσία οπλοστάσια που είναι ακαταμάχητα. Πυρηνικά, πυραύλους, στοχεύσεις ακριβείας, μέχρι και τεχνητούς σεισμούς ή τεχνητούς τυφώνες εικάζεται ότι μπορούν να προκαλέσουν οι έμποροι του πολέμου. Η τεράστια όμως δυνατότητα καταστροφής που συνεπάγονται τα μοντέρνα αυτά οπλικά συστήματα, μικραίνει το κλαμπ της εξουσιαστικής ομάδας που μπορεί να τα χειριστεί. Απλά απαγορεύεται στους άλλους να τα αναπτύξουν και να τα κατέχουν. Μακροπρόθεσμα το κλαμπ αυτό θα είναι οι αφέντες και οι υπόλοιποι σκλάβοι.

  →   Στο πεδίο της υποκρισίας:
Ο βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ της μάζας με ορισμένο life style και ανακριβείς έως ψεύτικες ή και κατασκευασμένες ειδήσεις, φέρνει το παιχνίδι της εξουσίας μέσα στο ίδιο το άτομο.
Υπό την έννοια: « Μην σκέπτεσαι, αφού εμείς σκεπτόμαστε και φροντίζουμε για σένα. Εσύ κοίτα νάχεις λεφτά κι εμείς θα ικανοποιήσουμε κάθε “επιθυμία σου”.»
Κι ο απονήρευτος νέος βάζει την ορμή και την ενεργητικότητά του στην υπηρεσία το χρήματος. Μα όσο κι αν δουλεύει, ένα πολύ μικρό μέρος της αξίας της εργασίας του επιστρέφει στον ίδιο. Κι ακόμη μικρότερο επενδύεται σε κοινωνική αξία. Το μεγάλο μέρος, το προσπορίζεται η εξουσία με τους παρατρεχάμενους.
Μια χυδαία οικονομική επιστήμη δίνει ένδυμα σοβαρότητας στην κλεψιά.
Ένα φαρισαϊκό νομικό σύστημα της παρέχει νομική βάση και σοβαροφάνεια.
Μια εκκλησία μόνο κατ’ όνομα, δείχνει με κάθε τρόπο, ότι ο «δρόμος του θεού» κοστίζει «κάποια» χρήματα!
Μια εκπαίδευση που θα “αξιολογείται” από την ικανότητα να παράγει δούλους των αφεντάδων, ικανούς να τους υπηρετούν στις πολύπλοκες απαιτήσεις τους.
Μια υγεία, που για τον φτωχό είναι ένας πρόχειρος επίδεσμος, μια ασπιρίνη για κάθε πάθηση, ένα υπνωτικό για να μην πολυσκέφτεται, ένα δηλητήριο, με πανεπιστημιακή πιστοποίηση ότι δεν βλάπτει, για να μας αδειάζει τη γωνιά!...
Ο πλούτος που παράγεται από τα έθνη οδηγείται στις τσέπες υπερεθνικών καταφερτζήδων, που στοχεύουν μακροπρόθεσμα στην κατάλυση των κρατών και των εθνών, μοναδικό εμπόδιο, στην δημιουργία της δικής τους οργανωμένης σε παγκόσμια κλίμακα ομάδας εξουσίας.
Με πρόσχημα την εθνική ασφάλεια, οι πολίτες μετατρέπονται σε ανδρείκελα. Το ανθρώπινο σώμα και το ανθρώπινο πνεύμα γίνονται παρανάλωμα χάριν της κίνησης και της κερδοφορίας του χρήματος. Το αντίστροφο, που θα ήταν και το φυσικό, είναι προνόμιο μόνον των μελών της ομάδας εξουσίας.

  →   Στο πεδίο της αδιαφορίας:
Ένα πλήθος αδιάφορων για τα κοινά, κατασκευασμένων από την εξουσία, που ο ένας παρασέρνει τον διπλανό του σε παρόμοια συμπεριφορά και όλοι μαζί φτιάχνουν ένα ποταμό ηλιθιότητας από τον οποίο για να βγει κανείς είναι σχεδόν αδύνατο, αρκείται στις πολυδιαφημιζόμενες σπέσιαλ ιδιότητες του «απλού και υπάκουου πολίτη», χρησιμεύοντας σαν εκλογική βάση των πολιτικών «μαριονέτες» που υποδεικνύει η εκάστοτε εξουσία, μετατρέπεται σε φθηνό εργατικό δυναμικό, και μονάδες αλόγιστης κατανάλωσης.
Η εξουσία διακηρύσσει μέσα από τα τυφλά όργανά της, τα  ΜΜΕ το ενδιαφέρον της για τον πολίτη, μα στην πραγματικότητα αδιαφορεί γι' αυτόν. Όταν δεν της παρέχει την εργασία του και κάθε δυνατότητα που του έχει χαρίσει η φύση, προτιμά να τον στείλει στον Καιάδα.

   →  Στο πεδίο του Λόγου: Δεν υπάρχουν άλλες ομάδες εκτός από την προφανή ανθρώπινη ομάδα. Εφόσον ο άνθρωπος λειτουργεί με συναίσθημα, λογική, και συνείδηση, αποδέχεται τον κοινωνικό ρόλο του, όσο και αυτόν του ρυθμιστή της καλής λειτουργίας της βιόσφαιρας. Στο πεδίο του Λόγου οι αποδοχές του Πρωθυπουργού δεν υπάρχει λόγος να είναι πολλαπλάσιες απ’ αυτές του εργάτη, ούτε ο Πρωθυπουργός καταδέχεται να παρακάμψει την σειρά στο σούπερ μάρκετ για να μην περιμένει. Άλλωστε οι μεγάλες διαφορές, είναι αυτό που επιδιώκει η εξουσία, ώστε να έχει πάντοτε λόγο.

Είναι άξιο προσοχής όμως, ότι ακόμη και στην σημερινή κοινωνία που κυριαρχείται από (Β-Υ-Α), η πρώτη επαφή με στόχο τον σχηματισμό ομάδας γίνεται μέσω του λόγου.

Ενός ψεύτη και υποκριτή λόγου που ζητά να εξαπατήσει! Από τη θρησκεία, το σχολείο, τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, την παρέα, έως την ίδια την οικογένεια όπου παραπλανημένοι γονείς παραπλανούν τα ίδια τους τα παιδιά και τους παρέχουν ψεύτικη πίστη και ψεύτικους στόχους.

Η γνώση είναι δύναμη που παράγει ο Λόγος.

Είναι ο μόνος λόγος, που κάνει την εξουσία να ανέχεται και ως ένα βαθμό να καλλιεργεί τον Λόγο. Γιατί την γνώση μόνο σαν δύναμη επικράτησης την αντιλαμβάνεται. Τα άλλα χαρίσματά της αδυνατεί να τα κατανοήσει. Την καλλιέργεια του Λόγου την πραγματοποιεί προσεταιριζόμενη αυτούς που έχουν την δυνατότητα να παράγουν γνώση με διάφορους τρόπους:

Τους ξεγελά με υποκρισία παρέχοντας τους προνόμια και αμοιβές, και τονώνοντας την φιλαυτία τους ότι αυτοί είναι οι ικανοί, οι εργατικοί, ενώ οι άλλοι τεμπέληδες ή ακατάλληλοι.

Τους αναγκάζει με βία, με την στέρηση στοιχειωδών μέσων επιβίωσης, με απειλές κατά προσφιλών προσώπων.

Αδιαφορεί για την σωστή χρήση της γνώσης, αφού την χρησιμοποιεί με γνώμονα αποκλειστικά το συμφέρον της.

Η γνώση σαν δύναμη μπορεί να κάνει λίγους, ακατανίκητους απέναντι στους πολλούς κι αυτό γοητεύει την εξουσία αφάνταστα. Είναι το ραβδάκι του μάγου, που μπορεί να κάνει θαύματα. Αυτός είναι ο λόγος που από τη μια πρέπει να την καλλιεργεί, από την άλλη όμως πρέπει να την στερήσει από τον φυσικό κτήτορά της τους πολλούς. (Όπως ακριβώς το χρήμα.) Μακροπρόθεσμα, θα οδηγήσει τον χωρισμό του πλανήτη μας σε ζώνες. Όποια κι αν είναι η δικαιολογία, ο στόχος θα είναι ο αυστηρός έλεγχος διακίνησης της γνώσης και ο περιορισμός της ανθρώπινης επαφής.

    Όταν λέμε άνθρωπος, τις περισσότερες φορές ο νους μας αναφέρεται στην ομάδα και λιγότερο στο άτομο, μια και η έννοια άνθρωπος είναι διαχρονική και ανεξάρτητη από τον χώρο. Οι ομάδες και τα άτομα που απομονώνονται από το σύνολο χάνονται ή βραδυπορούν τόσο που στο τέλος αποκόπτονται. Ο άνθρωπος από νωρίς συνειδητοποίησε ότι η δύναμη της ομάδας είναι καταλυτική. Το ίδιο και της γνώσης.

Η ομαδοποίηση των ανθρώπων είναι φυσική ανάγκη.

Η κοινωνική δύναμη που προκύπτει από την δυνατότητα αυτή είναι σημαντική.
Κάλυψη αναγκών, ανθρώπινη επαφή, δημιουργία γνώσης, απόλαυση.

Με ποιον τρόπο όμως προσπαθείται η ομαδοποίηση των ανθρώπων; Είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής η ένταξη σε συγκεκριμένη ομάδα; Κανείς δεν μπορεί να διαλέξει την οικογένεια από την οποία προέρχεται.

Ο άνθρωπος από την γέννησή του είναι ενταγμένος σε ομάδες. Πρώτη και σημαντική ομάδα για την εξέλιξή του στα αρχικά στάδια της ζωής του είναι τα άτομα που τον γέννησαν. Αυτό που ευρέως ονομάζουμε οικογένεια. Στην φάση αυτή γεννιούνται οι πρώτοι συναισθηματικοί δεσμοί με τα άλλα άτομα. Βεβαίως η οικογένεια όποια κι αν είναι η μορφή της περιέχεται σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομαδοποιήσεις τις οποίες κληρονομεί με φυσικό τρόπο ο νέος άνθρωπος. Αν η οικογένεια και το άμεσο περιβάλλον δεν αναπτύξουν σε επαρκή βαθμό την λογική στο νέο άνθρωπο, επικρατεί το συναίσθημα, με αποτέλεσμα να μένει εγκλωβισμένος στα αρχικά συναισθήματα της βασικής ομάδας. Επειδή όλες οι οικογένειες δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες, έρχεται η μεγαλύτερη ομάδα με την όποια μορφή εκπαίδευσης, να εμπεδώσει στο άτομο περισσότερα κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Το σχολείο είναι η φυσική επόμενη ομάδα ένταξης στην σύγχρονη κοινωνία. Εδώ όμως αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις. Ποιο σχολείο; Τι στόχους έχει το σχολείο αυτό; Πόσο σημαντική ήταν η θέληση της οικογένειας για την ένταξη αυτή και πόσο αναγκαστική; Βρίσκει το άτομο στο σχολείο κάτι που πραγματικά το ανεβάζει συναισθηματικά και λογικά; Η συνειδητοποίηση είναι μια φυσική κατάληξη της ωρίμανσης του ατόμου μέσα στους χώρους οικογένεια, σχολείο, παρέα, ή η κάθε μια προσπαθεί να παροχετεύσει απωθημένα θέλω στο άτομο; Είναι το σχολείο αυτό που θα δώσει στον νέο άνθρωπο κίνητρα για συνέχεια; Ή κόσκινο επιλογής ατόμων για εμπλουτισμό ομάδων, με κλιμάκωση βαθμού κατάταξης, στην πυραμίδα της εξουσίας; Έχει το ίδιο την ευχέρεια να είναι αυτό που θα ήθελε εφ’ όσον μπορούσε ή όχι; Ακόμη η οικογένεια έχει την ίδια ευχέρεια;

 Ύστερα έρχονται οι μεγαλύτερες ομάδες. Κράτος, έθνος, επιχείρηση, κόσμος.

Συνηθίζεται να λέμε:

«Τον κόσμο αυτό δεν τον κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας, αλλά τον δανειζόμαστε από τα παιδιά μας.»

Είναι όμως αυτό πραγματικότητα ή απλά μια ευχή; Μήπως αυτό που γίνεται σε ευρεία κλίμακα είναι να μπαίνει η ζωή των νέων ανθρώπων ενέχυρο στην εκάστοτε εξουσία και ως αντάλλαγμα αυτή να παρέχει στους γεννήτορες απλά την δυνατότητα επιβίωσης;

Υπάρχει η δυνατότητα εκλογής μιας πραγματικά ριζικά ανανεωμένης ομάδας που θα ρυθμίζει τις τύχες του πλανήτη μας ή πρόκειται για ψευδαίσθηση; Οι κάστες υπάρχουν μόνο στο Ινδικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης ή ισχύουν γενικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο; Το άτομο όταν δηλώσει επιθυμία ένταξης σε μια ομάδα με ποιες προϋποθέσεις αυτή το κάνει δεκτό; Τελικά είναι αρκετή η ζωή του ατόμου για να του πούμε: «Ωραία σε δεχόμαστε!» Ή μήπως θέλουμε περισσότερα; Όπως παραδείγματος χάριν την ψυχή του; Δηλαδή παρόλο που η ένταξή του αποσκοπεί στην εκμετάλλευσή του από την ομάδα, το ίδιο «πρέπει να» έχει την ψευδοσυνείδηση ότι χάριν της ομάδος υπάρχει! Ότι της οφείλει τα πάντα κι ακόμη περισσότερα!

Συντελούν οι υπάρχουσες ομάδες στην πνευματική άνοδο του ανθρώπου ή όχι;

Τα σύνορα που μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους είναι πάμπολλα. Φυλή, φύλο, κουλτούρα, απόσταση, έθνος, αμάθεια και κυρίως χρήμα. Ποια προσπάθεια γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο να πλησιάσουν οι λαοί; Οι γλωσσικοί φραγμοί απροσπέλαστοι. Οι διαχρονικές «ομάδες» που φτιάχνονταν στις αρχές του 19ου αιώνα, με το πλησίασμα των ανθρώπων στους Έλληνες κλασικούς (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, κ.α.) αλλά και με σύγχρονους της επιστήμης και της τέχνης σε μεγάλα διεθνή συνέδρια, τα απέκλεισε η «λογική» του ότι «η επιχείρηση αποφασίζει τι θέλει από την εκπαίδευση, αφού αυτή τη χρηματοδοτεί».

Ψέμα πέρα για πέρα!

Αυτό που πραγματικά προσπαθείται είναι η κοινωνική οργάνωση και η γνώση να είναι κάτω από τον έλεγχο της εξουσίας. Αφού καμία αντίθετη προς την εξουσία ιδέα δεν πρόκειται να βρει χώρο να ευδοκιμήσει, αν δεν βρει ομάδα που θα την δεχτεί και θα την καλλιεργήσει και θα την διαδώσει κι αν δεν έχει σαν βάση της την ανθρώπινη γνώση.

Η βιβλιοθήκη, ένας παραδοσιακός χώρος που θα μπορούσε κανείς να βρεθεί πνευματικά κοντά σε αξιόλογους ανθρώπους, μιας άλλης κουλτούρας, μιας ίσως άλλης σκέψης, να μάθει απ’ αυτούς, ν’ ανεβεί σε επίπεδο γνώσης, είναι κάτι το σχεδόν απλησίαστο, λόγω τηλεόρασης, ίντερνετ, και γενικά λόγω μιας καταιγίδας αποπροσανατολιστικών  πληροφοριών που μόνο στόχο έχουν να απομονώνουν το άτομο, και να το απομακρύνουν από την αληθινή γνώση.

Αλλά και λόγω της υποκριτικής στήριξης του βιβλίου, στην πραγματικότητα όμως, διωγμού του καλού βιβλίου. Βγείτε μια βόλτα στις δημόσιες, δημοτικές ή άλλες βιβλιοθήκες να δείτε υποβάθμιση έως επιθανάτιο ρόγχο! Τρανό παράδειγμα το εξής: «Εκδοτικός οίκος που έκλεισε λόγω πτώχευσης στη Θεσσαλονίκη και είχε την πρόθεση να δωρίσει τα απούλητα βιβλία της αποθήκης του σε βιβλιοθήκες, του απαγορεύτηκε από την εφορία, με την δικαιολογία ότι η δωρεά δεν θα απέφερε κέρδος ενώ η μετατροπή των βιβλίων σε χαρτομάζα θα απέφερε κάποιο μικρό τίμημα!» Θαυμάστε τη βλακεία και τη φασιστική νοοτροπία σε όλο της το μεγαλείο!

Ας παρακολουθήσουμε διάφορα παραδείγματα σχηματισμού ομάδων στον χώρο, τον χρόνο, τα κίνητρα και ποιες ανάγκες τις έχτισαν.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι το υγιές άτομο, είναι φορέας πολλών ομαδοποιήσεων.

Η διαίρεση δηλαδή ο αποκλεισμός του άλλου, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Γιατί συμβαίνει; Πάντως δεν είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί στατιστικά, ούτε χωρίς να ερευνηθεί διαφορετική μορφή εξέλιξης. Πολύ περισσότερο που στην εποχή μας η ανθρώπινη παρέμβαση σ’ αυτό που λέγεται εξέλιξη είναι καθοριστικής σημασίας. Η πιο σοφή απάντηση στο ερώτημα αυτό, είναι γιατί αυτό συμφέρει και αυτό επιδιώκει η εξουσία.

Ποια δύναμη ομαδοποιεί τους ανθρώπους;

Ίσως ενστικτωδώς αντιλαμβάνονται ότι ατομικά είναι ατελείς.
Ίσως η εμπειρία της πληρότητας μέσα σε μια μικρή ή μεγαλύτερη ομάδα.
Ίσως η διαπίστωση ότι το έργο που παράγει η ομάδα είναι ασύγκριτα ποσοτικά και ποιοτικά ανώτερο απ’ αυτό του ατόμου.
Ίσως όλα μαζί.

Άνθρωπος δεν είναι το άτομο! Είμαστε όλοι εμείς μαζί. Όπως ύλη δεν είναι ένα μοναδικό άτομο. Ούτε ωκεανός μια μοναδική σταγόνα.
Τι κινεί τις ομάδες προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση;
Η κίνηση είναι ζωή! Η μη κίνηση θάνατος!
Άρα η κίνηση των ανθρώπων δεν είναι κάτι προς εξήγηση. Είναι φυσικό φαινόμενο.

Η κατεύθυνση είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να διερευνηθεί.
Οι άνθρωποι κινούνται από μόνοι τους προς όλες τις κατευθύνσεις.
Μικρές ή μεγάλες ομαδοποιήσεις προς την ίδια κατεύθυνση επιτυγχάνονται με διάφορα μέσα:
Αφήστε πολλούς ανθρώπους σ’ ένα σκοτεινό δάσος, κι ύστερα ανάψτε μια φωτιά σ’ ένα ελαφρώς υπερυψωμένο χώρο. Είναι βέβαιο ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα θα μαζευτούν όλοι γύρω από τη φωτιά.
Ο ευχάριστος ή ο δυσάρεστος ήχος είναι κάτι που επίσης έλκει ή απωθεί τον άνθρωπο. Σήμερα έχουν εφευρεθεί συσκευές υπερήχων που επιτυγχάνουν ανάλογα επιθυμητά αποτελέσματα.
Στερείστε την ανθρώπινη ομάδα από νερό και φαγητό και μετά, διαλαλήστε ότι προς την κατεύθυνση που θέλετε να τους κινήσετε, υπάρχει άφθονο κι απ’ τα δύο. Νομίζετε ότι θα σας αγνοήσουν;
Βάλτε σε αμιγείς πληθυσμούς ανδρών ή γυναικών, αντίστοιχα, μια γυναίκα ή έναν άνδρα νέους και καλλίγραμμους να ξεντυθούν. Νομίζετε ότι θα υπάρξουν πολλά βλέμματα που θα κοιτάξουν αδιάφορα;
Άρα και το προς ποια κατεύθυνση είναι κάτι που απαντιέται εύκολα. Ο άνθρωπος έλκεται ή απωθείται αφού ζει και αισθάνεται, από αναρίθμητα κίνητρα που έχουν σχέση με τις ανάγκες του, τις συνήθειές του, την μόρφωσή του και πολλά άλλα.

Τότε τι να διερευνήσει κανείς σε ότι αφορά την ομαδοποίηση;

Δύο πράγματα:

Πρώτον τι είναι αποπροσανατολισμός!

Αν στο παραπάνω παράδειγμα του δάσους ανάψουν περισσότερες από μία φωτιές, το αποτέλεσμα σίγουρα θα είναι διαφορετικό. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τον ήχο, με την όσφρηση, με όλες τις αισθήσεις αλλά και τα συναισθήματα.

Δεύτερον ποιος είναι αυτός που προσπαθεί με τα διάφορα ερεθίσματα να ομαδοποιήσει τους ανθρώπους με τι μέσα και με τι στόχους!

Όλα τα κόμματα σε περίοδο εκλογών προβάλλονται με ρυθμούς ανά δευτερόλεπτο για να ελκύσουν ψηφοφόρους! Τους είδατε ποτέ μετά τις εκλογές και μέχρι τις επόμενες;
Οι διαφημιστές χρησιμοποιούν όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα που δεν τα γνωρίζει ο συνηθισμένος άνθρωπος, για να του αδειάσουν την τσέπη. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων από κοντά, γίνονται από ερευνητές της πολιτικής άποψης του κοινού, αυτοί που καθοδηγούν τον πολίτη ως προς το τι πρέπει να ψηφίσει!
Η Αμερικανική ήπειρος «κατακτήθηκε» σε έναν αιώνα περίπου με την δημιουργία ασφυκτικής οικονομικής κατάστασης στην Ευρώπη και την διασπορά φημών για την ύπαρξη χρυσού στα δυτικά της Αμερικανικής ηπείρου. Ο πραγματικός χρυσός όμως εισέρεε στις τσέπες αυτών που οργάνωναν τον στρατό, το εμπόριο, τις συγκοινωνίες, τις τράπεζες και φυσικά έδωσαν και το πρόσταγμα «εξοντώστε τους Ινδιάνους».
Ποιες ομάδες είναι πιο επιρρεπείς στον αποπροσανατολισμό;
Μα φυσικά οι νέοι, οι αμαθείς και αυτοί που έχουν μεγάλη ανάγκη. Αλλά η ομάδα αυτών που χρησιμοποιείται από τις εξουσίες, με στόχο τον αποπροσανατολισμό, ουσιαστικά δεν είναι οι νέοι ούτε οι αμαθείς ούτε οι έχοντες μεγάλη ανάγκη. Είναι αυτοί που αγαπούν τους νέους, αυτοί που αγαπούν αμαθείς, αυτοί που αγαπούν τους έχοντας ανάγκη και θέλουν να στέρξουν στις ανάγκες αυτές.

Πώς όμως χιλιάδες καλοπροαίρετοι άνθρωποι ξεγελιούνται; Πώς καταλήγουν έχοντας πρόθεση να προσφέρουν στον άνθρωπο, τελικά απλά να τον ετοιμάζουν σαν σφάγιο για το τραπέζι της εξουσίας;
Η απάντηση είναι απλή!

Με την εξουσία δεν μπορείς να συνδιαλλαγείς! Αν δεν κάνεις πολύ θόρυβο, θα αδιαφορήσει για σένα. Αν την ενοχλήσεις θα σε ξεγελάσει. Αν δεν ξεγελαστείς θα σε αναγκάσει. Αν επιμένεις θα σε εξοντώσει.

Έτσι η εκκλησία, από ποιμήν των αμνών του Θεού, έγινε ο ποιμένας των αμνών που τρέφουν την εξουσία.

Η δικαιοσύνη, ιστός αράχνης, πολύ επιλεκτικός στο ποιους θα πιάσει και ποιους όχι.

Η υγεία, κάτι που αφορά μόνο αυτούς που έχουν να πληρώσουν.

Η εκπαίδευση, σκλαβοπάζαρο.

Η τέχνη, γελωτοποιός που κάνει τους πεινασμένους να ξεχνούν την πείνα τους, ενώ συγκεντρώνει την προσοχή των πολλών στο θέαμα, όσο η εξουσία πραγματοποιεί στα παρασκήνια κλεψιές και φόνους.

Η επιστήμη, μικρός θεός που ανάλογα με το πώς συμφέρει την εξουσία, φορτώνεται τα πάντα, εκτός από την ευθύνη για σωστό μοίρασμα του πλούτου και της φτώχειας.

Από την αρχαία εποχή, το ολιγαρχικό πολίτευμα έχει για στήριγμα, τέσσερις κανόνες, ορόσημα:

1. Διαίρει και βασίλευε.
2. Κράτα τους πολλούς, περιορισμένους ώστε να τους ελέγχεις, συνεχώς απασχολημένους ώστε να μην έχουν χρόνο να σκέπτονται και φορολόγησέ τους τόσο, ώστε να καλύπτουν ίσα – ίσα τις άμεσες ανάγκες τους.
3. Η αγωγή των νέων (γόνων του λαού) πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της παραγωγής και κατανάλωσης υλικών αγαθών. Της άνευ αμφισβήτησης αποδοχής της εξουσίας και της ιεραρχίας. Η αληθινή παιδεία πρέπει να κρατιέται μακριά από τους πολλούς, γιατί μπορεί να τους ξυπνήσει.
4. Εξόντωση με κάθε μέσο αυτών που ξεχωρίζουν σε κάποιον τομέα, που λόγω του χαρίσματος που έχουν ελκύουν την προσοχή των πολλών, εφόσον δεν υποτάσσονται στην εξουσία. 

Όπως βλέπουμε, η συνταγή της εξουσίας είναι γνωστή εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το ότι την εφαρμόζει με επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια, σημαίνει ένα:
Ότι η γνώση δεν φθάνει στους πολλούς, αλλά κρατιέται σφιχτά στον στενό κύκλο της κορυφής της εξουσίας. Και ότι η κοινωνική οργάνωση της μεγάλης ομάδας γίνεται αποκλειστικά από την εξουσία, προς το συμφέρον της ίδιας.

Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί;

Γιατί ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, φθάσαμε στο κατώφλι του 21ου αιώνα και κοιτάμε έκπληκτοι το ψέμα και την απάτη που μας περιβάλλει;
Γιατί ενώ ξέραμε ότι η εξουσία προχωρά με δολοφονίες, δολοπλοκίες, απάτες, αδιαφορώντας για τους πολλούς, εμείς της εμπιστευτήκαμε τη ζωή μας, τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, τα παιδιά μας;
Γιατί διαθέτουμε τόσο πολύ χρόνο στη διασκέδαση και στο «χαβαλέ» αλλά ελάχιστο έως καθόλου στο να στοχαστούμε;
Γιατί δεν προσέχουμε πια τι τρώμε και τι πίνουμε;
Γιατί δεν προσέχουμε τις πηγές πληροφόρησης μας; Το αν μας λένε αλήθεια ή όχι είναι ασήμαντο;
Γιατί απομονωθήκαμε από τους συνανθρώπους μας και κάναμε «κολλητό» την τηλεόραση;
Γιατί ξεχάσαμε τι σημαίνει κοινωνική οργάνωση, στη γειτονιά, στο χωριό στην πόλη, αλληλοβοήθεια, συμπαράσταση, σοβαρή συζήτηση;
Γιατί γινόμαστε με την πράξη μας τόσο λάθος παράδειγμα για τα παιδιά μας;

Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι: «Αποπροσανατολισμός!»

Συμπέρασμα:

Η οργάνωση των ανθρώπων σε ομάδες είναι ισχυρό εργαλείο. Το εργαλείο αυτό ιστορικά έχει καταλάβει και διαμορφώσει την επιφάνεια του πλανήτη και έχει επεκταθεί σε χώρους που κάποτε φάνταζε αδιανόητο ότι μπορεί να γίνει! Η χρήση του εργαλείου αυτού φαίνεται ότι και στο μέλλον θα είναι καθοριστική για την παραπέρα πορεία της ανθρωπότητας.
Στον πνευματικό τομέα το εργαλείο ανθρώπινη ομάδα προσπαθεί και επιτυγχάνει την συνεχή παραγωγή γνώσης. Η γνώση με την σειρά της προσφέρει στην ομάδα νέες δυνατότητες και προοπτικές!
Το πώς οργανώνεται η ανθρωποομάδα δηλαδή με (Β-Υ-Α) ή με Λόγο είναι καθοριστικό, αφού στη μια περίπτωση το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ομάδας, λόγω της χρησιμοποίησής του σαν υποζύγιο, στερείται πνευματικής υγείας και ανάπτυξης, ενώ η γνώση χρησιμοποιείται και σαν εργαλείο καθυπόταξης των πολλών στους λίγους.
Το αν θα συνεχίσουμε έτσι ή θα προκαλέσουμε ανατροπή της υπάρχουσας κοινωνικής δομής, αλλά και με ποιον τρόπο, είναι το ζητούμενο! Ο Λόγος είναι το φυσικό μέσο κοινωνικής οργάνωσης. Ο Λόγος είναι το φυσικό μέσο παραγωγής και της γνώσης. Αιώνες τώρα! Το χρήμα οργανώνει και διαχέει τη γνώση με στόχο τη σκλαβοποίηση των πολλών.
Η γνώση που αποχτήσαμε μέχρι τώρα, η γνώση της ιστορίας των κινημάτων και των επαναστάσεων, μας πληροφορεί ότι αυτό που τελικά πάντα βγαίνει κερδισμένο είναι το στρατόπεδο των (Β-Υ-Α).
Η πρόσφατη ιστορία της αποδιοργάνωσης των κρατών και της ισχυροποίησης των διεθνών επιχειρήσεων, καθώς και του διεθνούς κεφαλαίου, βεβαιώνει ότι το αποκλειστικά και μόνον το συμφέρον της εξουσίας είναι η μοναδική βάση ομαδοποίησης.
Έτσι το χρήμα γίνεται ισχυρότερο – ακριβότερο, ενώ ο άνθρωπος ασθενέστερος – φθηνότερος.
Εδώ είναι που ο Marx έκανε λάθος, ή δεν φαινόταν τόσο καθαρά στην εποχή του, ή άνοιξε τα μάτια των καπιταλιστών, άθελα του. Η πάλη των τάξεων δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Ούτε το κράτος το βασικό πλαίσιο διεξαγωγής της.
Η πάλη (κάθε ανταγωνισμός έως τον πόλεμο με στοιχεία Β-Υ-Α) επιβάλλεται από την εξουσία ανάλογα με τον χρόνο και τις συνθήκες που την ευνοούν, με προεπιλεγμένο νικητή την ίδια! Ποιος είναι πιο καλά προετοιμασμένος από αυτήν, για πάλη στο οικονομικό ή στο καθαυτό στρατιωτικό πεδίο; Ποιος γνωρίζει καλύτερα από την εξουσία την διαφθορά των ανθρώπινων ομάδων, το σκλάβωμα των ανθρώπινων συνειδήσεων;
Γονείς, το σχολείο έχει σαφώς την ευθύνη του, αλλά η δική σας δεν εξαντλείται με το μεροκάματο. Αν θέλετε να είστε πραγματικά γονείς, δεν φθάνει που κάνατε κάποτε έρωτα κι από τότε το πληρώνετε με την εξοντωτική εργασία σας. Ακόμη δεν φθάνει που μεγαλώσατε και σπουδάσατε τα παιδιά σας. Ούτε το ότι φροντίσατε τα δικά σας παιδιά να έχουν πάντα το καλύτερο. Το σε τι υλικό και πνευματικό κόσμο τα ωθείτε, όπως και το πια κοσμοθεώρηση επικρατεί στην τακτική οικογενειακή σας κουβέντα, είναι πολύ σημαντικό. Να θυμάστε: Δεν κάνει ο γονιός παιδιά! Τα παιδιά επιλέγουν τον γονιό τους! Φροντίστε να σας επιλέξουν! Αφού επιλέξετε και σεις τον Λόγο σαν αρχικό πρόγονο του Ανθρώπου και με το παράδειγμα σας εναποθέσετε απαλά τους γόνους σας στην αγκαλιά του!


Η λύση βρίσκεται στην αλλαγή των αξιών ζωής κάθε ατόμου. Η γνώση να απλωθεί σε όλο τον γήινο πληθυσμό και να γνωρίσει ο καθένας χωριστά το δόλιο παιχνίδι της εξουσίας ανά τους αιώνες. Στη συνέχεια η γήινη πλέον ανθρωποομάδα να επιβάλει μέσω του Λόγου, την αληθινή δημοκρατία. Την δημοκρατία που θα αρνείται τους διαχωρισμούς των ανθρώπων σε ομάδες εκμετάλλευσης. Που θα απορρίψει τις συμπεριφορές που οδηγούν σε εξουσίες σαν ασύμφορες για την ανθρωπότητα. Που θα είναι θεματοφύλακας των νέων θεσμών, κάθε ανθρώπινος νους. Καμιά ομάδα δεν μπορεί να φέρει μόνη της το βάρος μιας τέτοιας αλλαγής εκτός από την μία. Την πιο μεγάλη: Την γήινη. Ή αλλιώς, το κάθε άτομο να γίνει φορέας της αλλαγής ανυποχώρητος. Παιδαγωγός και συγχρόνως μαθητής του Λόγου.


Πηγή: teleytaiaexodos.blogspot.com 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...