Ἕνα ἰδιαιτέρως προφητικὸ κείμενον.
Τὰ «ἑπτὰ κομμάτια τοῦ πᾶζλ», 1997
«Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς εἶναι ὁ καινούριος πόλεμος γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ὑφηλίου. Τὸ τέλος τοῦ ψυχροῦ πολέμου δὲν σημαίνει ὅτι τελείωσε ἡ κατάστασις διπολισμοῦ καὶ ἡ σταθερότης ἀπεκατεστάθη, ὑπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ νικητοῦ. Ἐπίσης, ἐνῶ εἶναι γνωστὴ ἡ ταυτότης τοῦ ἡττημένου, εἶναι ἄγνωστο ποιὸς εἶναι ὁ νικητής, οἱ ΗΠΑ, ἡ ΕΟΚ, ἡ Ἰαπωνία, ἢ καί οἱ τρεῖς μαζύ;
Ἡ ἧττα τῆς «αὐτοκρατορίας τοῦ κακοῦ» ἄνοιξε νέες ἀγορὲς καὶ ὁ ἀγὼν γιὰ τὴν ἐπικράτηση σὲ αὐτὲς ὁδηγεῖ στὸν τέταρτο παγκόσμιο πόλεμο. Ὅπως σὲ ὄλες τις μεγάλες συγκρούσεις, αὐτὸς ὁ πόλεμος ὑποχρεώνει τὰ κράτη να ἐπαναπροσδιορίσουν τὴν ταὐτότητά τους, ἐνῶ ἡ παγκόσμια τάξις δείχνει νὰ ἐπιστρέφῃ σὲ ἐποχὲς καὶ πρακτικὲς ποὺ θυμίζουν τὴν κατάκτηση τῆς Ἀμερικῆς, τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Αὐστραλίας.
Τεράστιες ἐκτάσεις, πλοῦτος καὶ διαθέσιμο ἐργατικὸ δυναμικὸ περιμένουν τὸν νέο κυρίαρχο τοῦ κόσμου καὶ καθὼς εἶναι πολλοὶ οἱ ὑποψήφιοι ποὺ θεωροῦν ὅτι ἐκπροσωποῦν τὴν «αὐτοκρατορία τοῦ καλοῦ», εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντιμετωπίσουν ὁ ἔνας τὸν ἄλλον. Ὁ ἐπονομαζόμενος ψυχρὸς πόλεμος ἀνέβασε τελικὰ πολὺ ὑψηλὲς θερμοκρασίες, ἀπὸ τὴν ὑπόγεια διεθνὴ κατασκοπεία στὴν διαστημικὴ κατασκοπεία τοῦ προγράμματος Reagan «War of Stars», ἀπὸ τὶς παραλίες τοῦ κόλπου τῶν Χοίρων στὴν Κούβα, στὸ Δέλτα τοῦ ποταμοῦ Μεκὸνκ στὸ Βιετνάμ, ἀπὸ τὴν φρενίτιδα τῶν πυρηνικῶν ἐξοπλισμῶν στὰ αἱματηρὰ πραξικοπήματα τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, ἀπὸ τοὺς παρανοϊκοὺς χειρισμοὺς τοῦ ΝΑΤΟ, στὶς ἴντριγκες τῶν πρακτόρων τῆς CIA στὴν Βολιβία, πρὸ κειμένου νὰ ἐξοντωθῇ ὁ Che Guevara, ὅλα εἶχαν στόχο νὰ ὑποβαθμισθῇ ὁ σοσιαλισμὸς σὰν ἐναλλακτικὸ κοινωνικὸ σύστημα.
Ὁ 3ος παγκόσμιος πόλεμος φανέρωσε τὰ ὀφέλή τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πολέμου τὰ κύρια συγκρουσιακὰ στοιχεῖα εἶναι οἱ ἀδέσποτες χῶρες μετὰ τὴν κατάῤῥευση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, ἡ ἐπέκτασις τῆς ἰσχῦος τῶν ΗΠΑ, ΕΟΚ καὶ Ἰαπωνίας, ἡ παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίσις καὶ ἡ τεχνολογικὴ ἐπανάστασις, ποὺ στηρίζεται στὴν πληροφορική.
Ἀντίθετα μὲ τὸν τρίτο πόλεμο, ποὺ διεξήχθη σὲ συγκεκριμένα ἐδάφη, μεταξὺ συγκεκριμένων ἐκπροσώπων τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ καὶ μὲ κυμαινομένη ἔνταση, ὁ τέταρτος πόλεμος διεξάγεται μεταξὺ τῶν μεγάλων οἰκονομικῶν κέντρων, μὲ θέατρο τῶν ἐπιχειρήσεων ὁπουδήποτε καὶ μὲ ἔνταση βίαιη καὶ διαρκή. Χάρις στοὺς ὑπολογιστὲς καὶ τὴν τεχνολογικὴ ἐπανάσταση, οἱ χρηματιστηριακὲς ἀγορὲς λειτουργοῦν ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῶν στελεχῶν καὶ δημιουργοῦν κατὰ τὴν κρίση τους νόμους τῆς διαπλανητικῆς ἀγορᾶς καὶ τοὺς ἐπιβάλλουν στὶς ἐθνικὲς κυβερνήσεις. Ἡ παγκοσμιοποίησις εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἐπέκτασις τῶν νόμων καὶ τῆς λογικῆς τῆς χρηματιστηριακῆς ἀγορᾶς σὲ ὅλα τὰ θέματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς κοινωνικῆς δραστηριότητος.
Ἀπὸ τὰ πρῶτα θύματα τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι ἡ ἐθνικὴ ἀγορά. Ἡ πηγὴ τῆς ἰσχῦος τῶν συγχρόνων καπιταλιστικῶν κρατῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγορά, σφυροκοπεῖται ἀπὸ τὸν διεθνὴ καπιταλισμὸ τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Τὸ κτύπημα εἶναι τόσο δυνατό, ὥστε κυρίαρχα κράτη ἀδυνατοῦν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ συμφέροντα, ὄχι μόνον τοῦ ἁπλοῦ πολίτου, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰθαγενοῦς καπιταλιστοῦ. Ὁ νέος διεθνὴς καπιταλισμὸς μετατρέπει τὸν ἐθνικὸ καπιταλισμὸ σὲ εἶδος ξεπερασμένο καὶ ὑπὸ ἐξαφάνιση. Κρατικὲς ἐταιρεῖες κολοσσοὶ γονατίζουν μέσα σὲ λίγα λεπτά, παρασέρνοντας στὴν πτώση τους καὶ τὸ κράτος ποὺ θὰ τὶς ὑπερασπισθῆ, ὄχι ἀπὸ τὸν ἄνεμο μιᾶς λαϊκῆς ἐπαναστάσεως ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πάτημα ἐνὸς κουμπιοῦ στὸ γραφεῖο κάποιου χρηματιστοῦ. Στὴν νέα τάξη πραγμάτων ὁ υἱὸς (νεοφιλελευθερισμός) καταβροχθίζει τὸν πατέρα (καπιταλισμός), καταστρέφοντας μαζὺ καὶ τὰ ψέμματα ἐπάνω στὰ ὁποῖα πάτησε γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ. Στὴν νέα τάξη δὲν ὑπάρχουν οἱ ἔννοιες τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητος καὶ τῆς ἀδελφότητος. Ἡ παγκόσμια σκηνὴ μετατρέπεται σὲ πεδίο μάχης ὅπου κυριαρχεῖ μόνον τὸ χάος.
Στὸ τέλος τοῦ δευτέρου πολέμου ἐνεφανίσθη ἡ ἀτομικὴ βόμβα. Στὸ τέλος τοῦ 3ου (ψυχροῦ) πολέμου ἐνεφανίσθη ἡ βόμβα νετρονίου ποὺ καταστρέφει κάθε ζωή, διατηρώντας ἀνέπαφα τὰ κτίρια. Τὸ νέο ὄπλο τοῦ 4ου πολέμου ὀνομάζεται οἰκονομικὴ βόμβα.
Ἡ νέα βόμβα ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ μετατρέπῃ τοὺς στόχους σὲ κομμάτια στὸ πὰζλ τῆς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίας καὶ μετασχηματίζει τὴν ἐργατικὴ δύναμη ποὺ διέθετε ὁ στόχος, σύμφωνα μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῆς διεθνοῦς ἀγορᾶς ἐργασίας. Ἀποτέλεσμα τῆς ἐκρήξεως δὲν εἶναι σωροὶ ἐρειπίων καὶ πτωμάτων, ἁπλᾶ μία καινούρια γειτονιὰ προστίθεται ὡς πελάτης στὴν πλανητικὴ ὑπεραγορά, ἐνῶ οἱ κάτοικοι τῆς γειτονιᾶς ὑποχρεώνονται νὰ παρέχουν τὴν ἐργασία τους σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες τῆς ὑπεραγορᾶς καὶ μὲ ἀντάλλαγμα τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή τους, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ ὅσοδιάστημα εἶναι σὲ θέση νὰ προσφέρουν τὴν ἐργασία τους. Τὰ χρήσιμα κράτη δὲν καταργοῦνται. Τοὺς ἀνατίθενται νέες λειτουργίες, τοὺς προσδιορίζονται νέα σύνορα καὶ νέες προοπτικὲς καὶ γίνονται τμήματα τῆς νεοφιλελευθέρας μεγαεπιχειρήσεως.
Ἔτσι ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἀπὸ τὴν μία καταστρέφει καὶ ἀποδομεῖ κοινωνίες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην ἀνακατασκευέζει καὶ ἀναδιοργανώνει περιοχὲς καὶ ἔθνη, σύμφωνα μὲ τις ἀνάγκες του. Τὰ προβληματικὰ κράτη, ποὺ εἶναι ἐπισκευάσιμα, καταστρέφονται καὶ ἀναδομοῦνται ἐξ ἀρχῆς, παραλείποντας τὰ ἄχρηστα στοιχεῖα, ὅπως τοὺς ἰθαγενεῖς, μετακινώντας πληθυσμοὺς ὁλοκλήρων πόλεων, ὥστε νὰ ἐξυπηρετεῖται σὲ ἐργάτες ἡ τάδε μεγαλοβιομηχανία, ἀλλάζοντας τὸ εἶδος τῶν καλλιεργειῶν σύμφωνα μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν σαλονιῶν καὶ τῶν ἀκριβῶν ἑστιατορίων τῶν ἀστικῶν κέντρων καὶ προσφέροντας ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ φθηνὴ ἀλλὰ ἀνθυγιεινὴ λύση τῶν μεταλλαγμένων προϊόντων ποὺ δὲν ἀσθενοῦν, διότι εἶναι βουτηγμένα στὰ χημικὰ καὶ ἀποδίδουν τρεῖς καὶ τέσσερις συγκομιδὲς ἀντὶ τῆς μιᾶς, καθὼς ἔχουν ἐμφυτευθεῖ στὸν γονιδιακότους τύπο ἀνθεκτικὰ γονίδια ἀπὸ ἄλλα, ἄσχετα φυτὰ καὶ ζῷα.
Ἔτσι εἶναι προδιαγεγραμμένη ἡ μοῖρα τῶν 300 ἐκατομμυρίων ἰθαγενῶν τοῦ πλανήτου, ποὺ ἔχουν τὴν ἀτυχία νὰ ζοῦν σὲ περιοχές ποὺ καλύπτουν τὸ 60% τῶν πλουτοπαραγωγικῶν ἐκτάσεων τοῦ πλανήτου. Οἱ ἰθαγενεῖς, ὅσοι τοὐλάχιστον δὲν ἀφομοιωθοῦν ἀπὸ τὴν τουριστικὴ μεγαλοβιομηχανία, πρέπει νὰ μετακινηθοῦν ἢ να ἐξαφανισθοῦν, εἴτε εἶναι Ἄραβες, εἴτε Ἰνδιάνοι, εἴτε Ἰνδονήσιοι, καθὼς ὅπως ὑπέδειξε καὶ ὁ Ian Chambers, διευθυντὴς τοῦ International Labour Organisation γιὰ τὴν κεντρικὴ Ἀμερική, ὁ πληθυσμὸς τῶν ἰθαγενῶν ἀνέρχεται παγκοσμίως σὲ 300 ἐκατομμύρια ἐνῶ οἱ ἰθαγενεῖς ζοῦν σὲ περιοχὲς ὅπου ὑπάρχει τὸ 60% τῶν φυσικῶν πόρων τοῦ πλανήτου. Ἔτσι δὲν πρέπει να ἐκπλήξουν οἱ μελλοντικὲς συγκρούσεις γιὰ τὴν χρήση καὶ τὸ μέλλον αὐτῶν τῶν ἐδαφῶν. Ἡ ἐκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν πόρων, ἡ τουριστικὴ βιομηχανία, ἡ μόλυνσις, ἡ πορνεία, τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸ HIV, ὅλα παράγωγα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ἀφανισμοῦ τῶν ἰθαγενῶν.
Στὴν νέα τάξη τῆς παγκοσμίου ἀγορᾶς δὲν ὑπάρχει πολιτική, ἀφοῦ οἱ πολιτικοὶ χρησιμεύουν πλέον σὰν ἑταιρικοὶ μάνατζερ καὶ ὄχι σὰν ὀργανωτὲς τοῦ κράτους. Οἱ ἠγέτες τῆς νέας τάκεως δὲν ἔχουν ἀνάγκη νὰ κυβερνοῦν οἱ ἴδιοι, ἀφοῦ οἱ ἐθνικὲς κυβερνήσεις ἀναλαμβάνουν αὐτὸν τὸν ῥόλο γιὰ λογαριασμό τους. Τὰ κράτη εἶναι ἁπλᾶ ἐπιχειρήσεις μὲ μάνατζερ μεταμφιεσμένους σὲ κυβερνήσεις, ἐνῶ οἱ διάφοροι συνασπισμοὶ θυμίζουν περισσότερο διαφορετικὲς γειτονιὲς ἢ ἐμπορικὲς λεωφόρους παρὰ πολιτικὲς ὁμοσπονδίες. Ἡ ἐνιαιοποίησις ποὺ παράγει ὁ νεοφιλελευθερισμὸς εἶναι οἰκονομικὴ καὶ μόνον. Στὸ παγκόσμιο σουπερμάρκετ μόνον τὰ προϊόντα κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα, ὄχι οἱ ἄνθρωποι. Ἀπαραίτητο ἐργαλεῖο τῆς οἰκονομικῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι καὶ τὸ μοντέλο σκέψεως ποὺ περιγράφεται στὴν φράση: «The American way of life», ἀφοῦ οἱ Ἀμερικανοὶ τῶν ΗΠΑ, μέσῳ τῆς καταστροφῆς τῆς ἱστορίας καὶ τῆς κουλτούρας, ζοῦν ἀλλὰ δὲν σκέπτονται. Τὸ μοντέλο αὐτὸ ἀκολούθησε τὰ ἀμερικανικὰ στρατεύματα στὴν Εὐρώπη κατὰ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετὰ στὸ Βιετνὰμ καὶ πρόσφατα στὸ Ἰράκ. Ἐθνικὲς κουλτοῦρες καὶ πολιτισμοὶ αἰώνων πρέπει νὰ καταστραφοῦν ἢ νὰ ὑποβαθμισθοῦν ἀφοῦ ἡ σοφία, ἡ ἱστορία καὶ ἡ ἐθνικὴ παιδεία εἶναι μειονεκτήματα γιὰ τὸν ὁμογενοποιημένο πελάτη, ποὺ πρέπει νὰ ἔχῃ τὶς ἴδιες ἀνάγκες καὶ τὸν ἴδιο τρόπο σκέψεως, the American way of life, ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ λειτουργήσῃ τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο. Ὁ πόλεμος ποὺ διεξάγει ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἐνάντια στὴν ἀνθρωπότητα εἶναι ὁ χειρότερος καὶ πιὸ βάρβαρος παγκόσμιος πόλεμός ποὺ ἔχει γίνει ποτέ.
Στὴν προσπάθεια ἑρμηνείας τοῦ πᾶζλ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων ὑπάρχουν διαθέσιμα ἑπτὰ κομμάτια γιὰ τὴν δημιουργία τῶν πιθανῶν εἰκόνων.
1) Ἡ κατανομὴ πλούτου καὶ φτώχειας.
Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς κινεῖται μεταξὺ δύο πόλων:
1) τὴν συγκέντρωση τοῦ πλούτου στοὺς «ἐλαχίστους», ποὺ προϋποθέτει ἰκανοποιητικὸ ἐπίπεδο ζωῆς γιὰ τὴν ὑποστηρικτικὴ τάξη τῶν «ἡμετέρων», στὴν ὁποία οἱ «ἐλάχιστοι» στηρίζονται καὶ
2) τὴν συσσώρευση τῆς φτώχειας στὰ δισεκατομμύρια τῶν «ἄλλων». Οἱ «ἐλάχιστοι» στηρίζονται σὲ 500 ἐκατομμύρια «ἡμετέρων» ποὺ ἔχουν ἀνεκτὸ ἐπίπεδο ζωῆς, ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα 4,5 δισεκατομμύρια τῆς ὑδρογείου ζοῦν σὲ ἐπίπεδο φτώχειας. Ὁ πλοῦτος ποὺ ἔχουν συγκεντρώσει οἱ 358 πλουσιότεροι ἄνθρωποι τοῦ πλανήτου εἶναι ἴσος μὲ τὸν πλοῦτο ποὺ ἔχουν συγκεντρώσει 2,6 δισεκατομμυρίων τῶν φτωχῶν. Ἐξάλλου ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν εἶναι ἀντιστρόφως ἀνάλογη μὲ τὴν εὐημερία τῶν κρατῶν ὑποδοχέων, ἀφοῦ ἀπὸ τὰ ὑπερκέρδη ἐξοφλοῦνται πρωτίστως οἱ πολιτικοὶ μάνατζερ καὶ ἡ ὑποστηριχτικὴ τάξις, ἐνῶ γιὰ «ἄλλους», δὲν ἐξασφαλίζεται κἂν ἡ ἐπιβίωσις. Τὸ πρῶτο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς τὸ ζωγραφίσουμε μὲ τὸ σύμβολο τοῦ χρήματος, δολλάριο γιὰ παράδειγμα καὶ ἂς τὸ βάψουμε μὲ τὸ πράσινο τοῦ δολλαρίου…
2) Ἡ παγκοσμιοποίησις τῆς ἐκμεταλλεύσεως
Ἕνα ἀπὸ τὰ ψέμματα τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ εἶναι ὅτι ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις τῶν πολυεθνικῶν δημιουργεῖ ἀπασχόληση καὶ καλλίτερη κατανομὴ τοῦ πλούτου. Τὸ δόγμα εἶναι τόσο ψέμμα ὄσο ὅτι ἔνας πλούσιος βασιλιᾶς ἔχει καὶ πλουσίους ὑπηκόους. Τὸ Κεφάλαιο δὲν ἔχει συμφέρον καὶ δὲν βελτιώνει σὲ βάρος του τὴν κατανομὴ τοῦ πλούτου καὶ δὲν δημιουργεῖ θέσεις ἐργασίας ἂν δὲν μπορῇ νὰ τὶς ἐκμεταλλευθῇ μὲ τὸν πιὸ ἀπολυταρχικὸ τρόπο. Τὸ κεφάλαιο δὲν μπορεῖ νὰ ἀνθίσῃ χωρὶς τὴν φτώχεια, τὴν ἀνεργία καὶ τὴν ἀβεβαιότητα. Στὶς δεκαετίες τοῦ 1960 καὶ 1970, ὁ ἀριθμὸς τῶν πτωχῶν μὲ εἰσόδημα λιγότερο ἀπὸ ἔνα δολλάριο ἡμερησίως (ὅπως ὁρίζεται ὁ πτωχὸς ἀπὸ τὴν Παγκόσμια Τράπεζα) ἦταν 200 ἑκατομμύρια. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1990 ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἔφθανε στὰ 2 δισεκατομμύρια. Ἑπομένως τὸ οἰκονομικὸ σύστημα αὐξάνει τοὺς πτωχοὺς ἢ αὐτοὺς ποὺ στὴν πορεία πτωχαίνουν, ἐνῶ λιγοστεύει τὸν ἀριθμὸ τῶν μελλοντικῶν πλουσίων ἢ αὐτῶν ποὺ ὑπῆρξαν πλούσιοι. Αὐτὰ εἶναι συμπεράσματα ἤδη ἀπὸ τὸ πρῶτο κομμάτι τοῦ πᾶζλ. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ παγκόσμιο καπιταλιστικὸ σύστημα ἐκμοντερνίζει τὴν παραγωγή, κυκλοφορία καὶ κατανάλωση τῶν προϊόντων του. Ἡ νέα τεχνολογικὴ ἐπαάστασις (τεχνολογία τῆς πληροφορίας) καὶ ἡ ἐπανάστασις στὴν πολιτικὴ (ἡ μεγαπολιτικὴ ποὺ ἀναδύεται ἀπὸ τὰ ἐρείπια ἐνὸς ἔθνους), παράγουν μία νέα κοινωνικὴ ἐπανάσταση. Ἡ νέα ἐπανάστασις περιλαμβάνει ἐπαναπροσδιορισμὸ καὶ ἐπαναδιοργάνωση τῶν κοινωνικῶν δυνάμεων καὶ εἰδικότερα τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ. Τὸ 1960 ὁ οἰκονομικὰ ἐνεργὸς πληθυσμὸς ἤταν 1,38 δισεκατομμύρια καὶ τὸ 1990 2,37 δισεκατομμύρια. Αὐτὴ εἶναι μιὰ τεραστόα αὔξησις τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ εἶναι ἱκανὸς γιὰ ἐργασία καὶ παραγωγὴ πλούτου. Ἡ αὐξημένη ἐργατικὴ δύναμις ἀνακατανέμεται σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες τῶν πολυεθνικῶν τῆς νέας τάξεως, σὲ εἰδικότερες γεωγραφικὲς καὶ παραγωγικὲς περιοχὲς καὶ ἡ λειτουργία της ἐπαναπροσδιορίζεται σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ὁ οἰκονομικὰ ἐνεργὸς – παραγωγικὸς πληθυσμὸς κατὰ τομέα, ἔχει ὑποστεῖ ῥιζικὲς ἀλλαγὲς τὰ προηγούμενα 20 ἔτη. Ἡ γεωργία καὶ ἁλιεία μὲ ἀπασχόληση τοῦ 22% τὸ 1970, πέφτει στὸ 12% τὸ 1990 καὶ ὁ τομέας κατασκευῶν ἀπὸ 25% στο 22% γιὰ τὸ ἴδιο διάστημα, ἀφοῦ τὰ ἐξελιγμένα μηχανήματα καὶ τὰ ῥομπὸτ ἀντικαθιστοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ οἱ πλεονάζοντες χρησιμοποιοῦνται σὲ νέους τριτογενεῖς τομεῖς τοῦ ἐμπορίου, ὅπως στὶς μεταφορές, συσκευασίες, διαφήμιση ἢ σὲ τραπεζικὲς ἐργασίες, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ τριτογενεῖς τομεῖς νὰ σημειώσουν αὔξηση, ἀπὸ 42% σὲ 56%. Στὶς ἀναπτυσσόμενες χῶρες ὁ τριτογενὴς τομέας μὲ ἀπασχόληση στὸ 40% τὸ 1970, αὐξάνεται σὲ 57% τὸ 1990, ἐνῶ τὴν ἴδια ἐποχὴ ἡ γεωργία καὶ ἁλιεία ὑφίστανται κάμψη ἀπὸ 30% σὲ 15%.
Τὰ νούμερα αὐτὰ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ αὔξησις τοῦ οἰκονομικὰ – παραγωγικὰ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ, διοχετεύτηκε ἀπὸ τὸ νεοφιλελεύθερο σύστημα σὲ τομεῖς καὶ δραστηριότητες ποὺ ἔχουν σχέση, ὄχι μὲ τὴν αὔξηση τῆς παραγωγῆς, ποὺ θὰ ἔλυνε τὸ πρόβλημα τῆς ἀσιτίας στὸν 3ο κόσμο, ἀλλὰ σὲ τομεῖς ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν καλλιτέρα, ταχυτέρα, ἀσφαλεστέρα καὶ φτηνοτέρα προώθηση τοῦ προϊόντος στὸν τελικὸ καταναλωτή.
Ἡ αὔξησις τοῦ οἰκονομικὰ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ ὀφείλεται καὶ στὴν αὔξηση τῆς παιδικῆς ἐργασίας, ἀφοῦ γιὰ τὶς φτωχὲς οἰκογένειες αὐτὸ εἶναι ἡ ἐσχάτη λύσις ἐπιβιώσεως. Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἀπασχολεῖ σήμερα, στὶς πάσης φύσεως δραστηριότητές του, ποὺ περιλαμβάνουν καὶ τὴν παιδικὴ πορνογραφία (pleasure industries) τὴν ἐργασία τῶν ἀνηλίκων. Σύμφωνα μὲ τὸν ΟΗΕ ἀπὸ τὰ 1,15 δισεκατομμύρια παιδιὰ παγκοσμίως, τὰ 100 ἐκατομμύρια ζοῦν ἄστεγα στοὺς δρόμους καὶ 400 ἐκατομμύρια ὑποχρεώνονται νὰ παρέχουν ἐργασία, ἐνῶ στᾶ κράτη τοῦ βορὰ 100 ἐκατομμύρια παιδιὰ ὑποχρεώνονται νὰ ἐργάζονται γιὰ νὰ βοηθήσουν τὶς οἰκογένειές τους ἣ ἁπλᾶ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Μόνον στὴν Ἀσία ἀπασχολοῦνται στὶς κατασκευὲς 146 ἐκατομμύρια παιδιά. Ἐπίσης σύμφωνα μὲ τὸν ΟΗΕ, κάθε χρόνο 1 ἐκατομμύριο παιδιὰ παραδίδονται στὸ κύκλωμα τῆς πορνογραφίας.
Ἡ ἀνεργία καὶ ἡ ἐργασιακὴ ἀβεβαιότης εἶναι μιὰ πραγματικότης ποὺ ἡ νέα τάξις δὲν προτίθεται καὶ δὲν ἔχει συμφέρον νὰ ἀντιμετωπίσῃ, ἀφοῦ στὶς δεξαμενὲς τῶν ἀνέργων θὰ βρῆ ἄμεσα ἀπεργοσπάστες ἐνῶ οἱ ὅροι τῶν συμβάσεων ἐργασίας γίνονται ὁλοένα καὶ πιὸ ἀδιαπραγμάτευτοι γιὰ τοὺς ἐργαζομένους. Ἡ ἀνεργία στὰ κράτη μέλη τοῦ Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD), ἀπὸ 3,8% τὸ 1966 ἐκτοξεύθηκε σὲ 6,3% τὸ 1990. Τὴν ἴδια περίοδο ἡ ἀνεργία στὴν Εὐρώπη ἀνῆλθε ἀπὸ 2,2% σὲ 6,4%. Ἡ παγκοσμιοποιημένη ἀγορὰ καταστρέφει τὶς μικρὲς καὶ τὶς μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις. Μὲ τὴν ἐξαφάνιση τῶν τοπικῶν ἀγορῶν οἱ μικροὶ καὶ μικρομεσαῖοι παραγωγοὶ δὲν εἶναι πλέον σὲ θέση νὰ ἀνταγωνισθοῦν τὶς γιγαντιαῖες πολυεθνικές, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν διόγκωση τοῦ ῥεύματος τῆς ἀνεργίας.
Ἔνας ἀπὸ τοὺς παραλογισμοὺς τοῦ νεοϊμπεριαλισμοῦ εἶναι ἡ αὔξησις τῆς παραγωγῆς χωρὶς τὴν δημιουργία νέων θέσεων ἐργασίας καὶ μάλιστα μὲ τὴν καταστροφὴ πολλῶν παλαιῶν. Ὁ ΟΗΕ ἀναφέρεται στὸ φαινόμενο σὰν «ἀνάπτυξις χωρὶς ἐργασία». Περαιτέρω οἱ ἐργαζόμενοι, ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἀνεργίας, ὑποχρεοῦνται νὰ δεχθοῦν μειωμένες συνθῆκες ἐργασιακῆς ἀσφαλείας, περισσότερες ὦρες ἐργασίας καὶ χαμηλότερα ἡμερομίσθια. Οἱ μὴ ἐργαζόμενοι δὲν μποροῦν νὰ ἐπιβιώσουν ἀφοῦ τὸ κράτος-μάνατζερ δὲν ἔχει πλέον κάποια κοινωνικὴ μέριμνα –σύμφωνα μὲ τις ἐντολὲς τῶν πολυεθνικῶν- ἀφοῦ αὐτός ποὺ δὲν παράγει, δὲν καταναλώνει καὶ δὲν δανείζεται ἀπὸ τὶς τράπεζες, εἶναι ἀναλώσιμος ὡς παθητικὸ γιὰ τὸ παγκόσμιο σύστημα ἀγορᾶς. Κάθε ἡμέρα τὰ μεγάλα οἰκονομικὰ κέντρα ἐπιβάλλουν τοὺς νόμους τους σὲ κράτη καὶ ὁμάδες κρατῶν σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Τὸ δεύτερο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς τὸ ζωγραφίσουμε μὲ ἕνα τρίγωνο ποὺ συμβολίζει τὴν πυραμίδα τῆς παγκοσμίιου ἐκμεταλλεύσεως.
3) Ὁ ἐφιάλτης τῆς περιπλανήσεως
Ὑπάρχουν στὰ πλαίσια τῆς νέας τάξεως πραγμάτων χῶρες – ἀγορές, ποὺ περιμένουν νὰ κατακτηθοῦν, ὅπως οἱ πρῴην σοσιαλιστικὲς χῶρες, ἢ νὰ ἐπανακατακτηθοῦν. Στὴν κατάσταση ἐμπλέκονται τὰ οἰκονομικὰ κέντρα μὲ στρατηγικὴ τριῶν σημείων:
1) πολλαπλασιασμὸς τῶν τοπικῶν πολέμων καὶ ἐσωτερικῶν συγκρούσεων,
2) ἄτυπη συσσώρευσις κεφαλαίου μέσῳ τῶν συγκρούσεων στοὺς ἑκατέρωθεν πολεμάρχους καὶ τοὺς σῦν αὐτοῖς πρὸ κειμένου νὰ «διευκολυνθοῦν» οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις σὲ ἔκταση καὶ ἔνταση καὶ
3) στρατιὲς ἐργατικοῦ δυναμικοῦ ποὺ ἐγκαταλείπουν τὶς ἐμπόλεμες ζῶνες, εἴτε ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ πολέμου εἴτε ἀπὸ οἰκονομικὲς αἰτίες.
Ἀποτέλεσμα ἔνα ποτάμι μεταναστῶν ποὺ μετακινεῖται ἐντὸς τοῦ πλανήτου ὑποχρεωμένων λόγῳ τῶν συνθηκῶν νὰ συμβιβασθοῦν μὲ τὴν ῥατσιστικὴ ἀντιμετώπιση τῶν ὑποδοχέων, νὰ ἀποδεχθοῦν ἀβέβαιες ἐργασίες, τὴν ἀστυνομικὴ καταπίεση, τὴν πείνα, τὴν ἀπώλεια τῆς κουλτούρας, τὴν φυλακὴ καὶ τὸ ἔγκλημα. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἐπιτροπὴ γιὰ τοὺς Πρόσφυγες τοῦ ΟΗΕ United Nations High Commission for Refugees (UNHCR), στὴν ζώνη εὐθύνης τοῦ ΟΗΕ, τὸ 1975 εἰσῆλθαν 2.000.000 πρόσφυγες, καὶ τὸ 1995 εἰσῆλθαν 27.000.000. Στόχος τῆς πολιτικῆς γιὰ τὴν μετανάστευση τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ δὲν εἶναι ὁ περιορισμὸς τῶν αἰτίων ποὺ προκαλοῦν τὴν μετανάστευση, ἀλλὰ ἡ ἀποσταθεροποίησις τῆς ἀγορᾶς ἐργασίας καὶ ἡ μετακίνησις φθηνοῦ, ἐλεγχομένου καὶ χωρὶς δικαιώματα ἐργατικοῦ δυναμικοῦ, ἐκεῖ ὅπου τὸ χρειάζονται οἱ πολυεθνικές. Ὁ 4ος παγκόσμιος πόλεμος μὲ τοὺς μηχανισμοὺς καταστροφῆς / ἐρημώσεως καὶ ἀνακατασκευῆς / ἀναδομήσεως, περιλαμβάνει τὴν ἐκτόπιση ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Μοῖρα τους εἶναι νὰ περιπλανῶνται στὴν ὑδρόγειο, κουβαλώντας τὸν ἐφιάλτη τους, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ῥεαλιστικὴ ἀπειλὴ γιὰ ὅσους ἐργαζομένους ἔχουν ἐργασία, ἕνα ἐξιλαστήριο θῦμα σχεδιασμένο νὰ κάνῃ τοὺς ἐργάτες νὰ ξεχάσουν ἢ νὰ ὑποβαθμίσουν τὰ προβλήματα μὲ τὴν ἐργοδοσία καὶ νὰ αντιμετωπίσουν ῥατσιστικὰ τοὺς ἐκτοπισμένους. Τὸ τρίτο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς τὸ ζωγραφίσουμε μὲ ἕναν κύκλο ποὺ συμβολίζει τὸν περιπλανώμενο ἐφιάλτη τῆς παγκοσμίου μεταναστεύσεως στο παγκόσμιο τσίρκο τοῦ τρόμου.
4) Παγκοσμιοποίησις καὶ ἐγκληματικότης
Στὴν περίοδο τοῦ τρίτου πολέμου, τὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα βγῆκε ἀπὸ τὰ σκοτάδια καὶ τὶς σκιές, ὀργανώθηκε κατὰ τὰ πρότυπα τῶν μοντέρνων ἐπιχειρήσεων, διείσδυσε βαθειὰ στὰ πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ συστήματα τῶν κρατῶν καὶ ἀπέκτησε ἕνα ἀξιοσέβαστο πρόσωπο.
Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ 4ου πολέμου τὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα παγκοσμιοποίησε τὶς δραστηριότητές του. Οἱ ἐγκληματικὲς ὀργανώσεις τῶν πέντε ἠπείρων ἑνώθηκαν γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς παγκοσμίου ἀγορᾶς καὶ ἐπενδύουν σὲ νόμιμες ἐπιχειρήσεις, πρὸ κειμένου ἀφ ἐνὸς νὰ ξεπλύνουν τὸ «βρώμικο» χρῆμα, ἀφ ἑτέρου γιὰ νὰ ἀποκτήσουν κεφάλαιο γιὰ περαιτέρω παράνομες δραστηριότητες. Οἱ προτιμώμενες δραστηριοποιήσεις εἶναι στὶς πολυτελεῖς ἐπενδύσεις, στὴν βιομηχανία ἐλευθέρου χρόνου, στὰ μίντια καὶ στὶς χρηματιστηριακὲς – τραπεζικὲς ἐργασίες.
Ὁ Ali Baba καὶ οἱ σαράντα τραπεζῖτες λοιπόν;
Χειρότερο καὶ ἀπὸ αὐτό. Οἱ τράπεζες χρησιμοποιοῦν τὸ «βρώμικο» χρῆμα τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος γιὰ τὶς νόμιμες δραστηριότητές τους. Σύμφωνα μὲ ἀναφορὰ τοῦ ΟΗΕ ἡ ἐμπλοκὴ τῶν συνδικάτων τοῦ ἐγκλήματος διευκολύνεται ἀπὸ τὰ ἀναδιαρθρωτικὰ προγράμματα ποὺ οἱ ὑπερχρεωμένες χῶρες εἶναι ὑποχρεωμένες να ἀποδεχθοῦν, ὥστε νὰ ἔχουν πρόσβαση σὲ δάνεια τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου (IMF).
Τὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα ἐπίσης βασίζεται στὴν ὕπαρξη τῶν 55 «φορολογικῶν παραδείσων». Μεταξὺ αὐτῶν καὶ οἱ νῆσοι Cayman, πέμπτος κατὰ σειρὰ σπουδαιότητος παράδεισος σὰν τραπεζικὸ κέντρο, μὲ περισσότερες τράπεζες καὶ ἐγγεγραμμένες ἐταιρεῖες, ἀπὸ τοὺς κατοίκους τους. Οἱ παραπάνω παράδεισοι ἐκτὸς ἀπὸ πλυντήρια χρήματος εἶναι καὶ οἱ συνήθεις τόποι ἐπαφῶν μεταξὺ κυβερνήσεων, ἐπιχειρηματιῶν καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Μαφίας καὶ τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος.
Τὸ τέταρτο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς τὸ ζωγραφίσουμε μὲ ἕνα ὀρθογώνιο ποὺ συμβολίζει τὸν τετράγωνο καθρέπτη, ὅπου ἡ νομιμότης καὶ ἡ παρανομία ἀλλάζουν κάθε στιγμὴ τὰ εἴδωλα. Σέ ποιά πλευρά τοῦ καθρέπτου εὑρίσκεται ὁ ἐγκληματίας καί σέ ποιὰ αὐτὸς πού τόν καταδιώκει;
5) Νομιμοποίησις τῆς βίας τῶν παρανόμων ἐξουσιῶν.
Στὸ καμπαρὲ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τὸ κράτος ἐπιδίδεται σὲ ἕνα striptease. Στὸ τέλος μένει νὰ φορᾷ μόνον τὰ τελείως ἀπαραίτητα, τὶς δυνάμεις καταπιέσεως. Μετὰ τὴν ἀπεμπόληση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ ἀνεξαρτησίας καὶ μὲ μιὰ πολιτικὴ τάξη μαριονέτα, στὶς ἐπιταγὲς τῶν μεγαεπειρήσεων, ὅ,τι ἀπομένει ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ σύλληψη τοῦ κυριάρχου κράτους εἶναι οἱ μηχανισμοὶ καταστολῆς στὴν ὑπηρεσία τῶν μεγαεπιχειρήσεων τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ἑνὸς νεοφιλελευθερισμοῦ ποὺ προτιμᾶ νὰ ἐπενδύῃ στὴν βελτίωση τῶν ἐργαλείων ἀποτελεσματικοῦ ἐλέγχου συνειδήσεων καὶ συμπεριφορῶν, παρὰ νὰ ἐπενδύῃ σὲ κοινωνικὲς παροχές.
Ἔτσι ἡ καταστολὴ παύει νὰ ἔχῃ προέλευση τὸ κράτος καὶ τοὺς νόμους του ἀλλὰ προέρχεται καὶ ἐπιβάλλεται πλέον ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς. Ἡ κρατικὴ βίία δὲν ἀσκεῖται πλέον ἐν ὀνόματι τοῦ λαοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ μόνον θὰ μποροῦσε νὰ ἀντλῇ τὴν νομιμοποίησή της, ἀλλὰ ἐν ὀνόματι τῶν οἰκονομικῶν κέντρων καὶ τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος, ποὺ ἐλέγχουν μονοπωλιακὰ τοὺς πολιτικούς, τὴν κυβέρνηση καὶ τοὺς θεσμούς. Τὸ μονοπώλιο τῆς ἀσκήσεως βίας δὲν ἀνήκει πλέον στὸ κράτος, ἀλλὰ δημοπρατεῖται ἀπὸ τὴν ἀγορὰ ποὺ νομιμοποιεῖται νὰ χρησιμοποιηῇ ἰδιωτικοὺς στρατοὺς καὶ ἀστυνομίες.
Οἱ ἐθνικοὶ στρατοὶ καὶ οἱ ἀστυνομίες δὲν εἶναι πιὰ μηχανισμοὶ ἀμύνης γιὰ τὴν ἔξωθεν ἐπιθετικότητα, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ καταστολή, ἀφοῦ ἡ νέα τάξις ὀφείλει πρωτίστως νὰ διαφυλάξῃ τὴν ὑπόσταση τοῦ «κράτους σουπερμάρκετ» μέσῳ τοῦ ὁποίου προωθεῖ τὶς πωλήσεις τῶν προϊόντων της. Καὶ ὅταν ἔλθῃ ἡ στιγμὴ ποὺ ἡ βία ἀσκεῖται ἀπὸ τὸν λαό, χάριν τοῦ λαοῦ καὶ στὸ ὄνομα τοῦ λαοῦ, ἡ παγκόσμια τάξις τὴν ἀντιμετωπίζει σὰν εἰσβολή. Ἔτσι οἱ μειονότητες τῶν «ἀνησύχων» ἢ ἁπλᾶ καταπιεσμένων ποὺ ἐξεγείρονται καὶ παρενοχλοῦν τὴν λειτουργία τοῦ καταστήματος, ἀνατίθενται στοὺς μηχανισμοὺς καταστολῆς, μὲ ἐντολὴ τὴν μὲ κάθε τρόπο ἐξουδετέρωσή τους.
Αὐτὴ εἶναι ἡ περίπτωσις τῆς ἐπαναστάσεως τῶν ἰθαγενῶν τοῦ Zapatista National Liberation Army ἐνάντια στὸν νεοφιλελευθερισμό.
Τὸ πέμπτο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς τὸ ζωγραφίσουμε μὲ ἕνα πεντάγωνο ποὺ συμβολίζει τὴν ἀμερικανικὴ στρατιωτικὴ δύναμη. Ἡ νέα τάξις χρειάζεται ἐθνικοὺς στρατοὺς καὶ ἀστυνομίες σὰν σώματα ἀσφαλείας ποὺ θὰ ἐγγυῶνται τὴν τάξη, σύμφωνα μὲ τὴν μεγαπολιτικὴ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ.
6) Οἰκονομικοὶ μετασχηματισμοὶ καὶ οἱ νάνοι τους.
Σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω, τὰ κράτη ὑπὸ τὴν ἐπίθεση τῶν οἰκονομικῶν ἀγορῶν ὑποχρεώνονται ἀπὸ τὶς μεγαπολιτικὲς νὰ ἑνωθοῦν σὲ μεγαλοσχηματισμοὺς (ΕΟΚ, NAFTA κλπ).
Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ὅμως δὲν ἐξαντλεῖ τὴν παρέμβασή του στὴν «ἔνωση» κρατῶν καὶ περιοχῶν, ἀλλὰ ἐπιδιώκει καὶ ἐπιτυγχάνει τὸ «σπάσιμο» τοῦ ἀρχικοῦ κράτους ἢ περιοχῆς κρατῶν, σὲ ἄλλα μικρότερα. Αὐτὸ εἶναι μία παράδοξος στρατηγικὴ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ἐνῶ δηλαδὴ ἐνοποιεῖ τεράστιες περιοχές, καταργώντας τὰ οἰκονομικὰ σύνορα, μὲ τὸ «σπάσιμο» τῶν κρατῶν σὲ μικρότερα κομμάτια, αὐξάνει τὰ κρατικὰ σύνορα. Ἂν κάποιος ἀμφιβάλῃ ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ παγκοσμιοποίησις εἶναι ἔνας παγκόσμιος πόλεμος δὲν ἔχει παρὰ νὰ παρακολουθήήσῃ τὶς συγκρούσεις ποὺ ἀκολούθησαν τὴν κατάῤῤευση τῆς ΕΣΣΔ καὶ τῆς Γιουγκοσλαυΐας καὶ τὴν βαθειὰ κρίση ποὺ συγκλόνισε ὄχι μόνον τοὺς πολιτικοὺς καὶ οἰκονομικοὺς θεσμοὺς αὐτῶν τῶν κρατῶν ἀλλὰ καὶ τὴν κοινωνική τους συνοχή.
Τόσο ἡ κατασκευὴ τῶν οἰκονομικῶν μεγασχηματισμῶν ὄσο καὶ ὁ τεμαχισμὸς τῶν κρατῶν ἀποσκοποῦν στὴν καταστροφὴ τοῦ ἐθνικοῦ κράτους. Εἶναι ἡ κατασκευή καί ὁ τεμαχισμός ἀνεξάρτητα καὶ παράλληλα γεγονότα; Εἶναι προάγγελος τῆς ἐπερχομένης μεγακρίσεως; Ἡ εἶναι ξεχωριστά καί ἀπομονωμένα περιστατικά;
Μᾶλλον πρόκειται γιὰ μία ἐγγενῆ ἀντίφαση τῆς διαδικασίας τῆς παγκοσμιοποιήσεως.
Τὸ τεμαχισμένο κράτος εἶναι τὸ ἰδανικὸ μοντέλο τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Ἡ ἐξαφάνισις τῶν ἐμπορικῶν συνόρων, ἡ ἔκρηξις τῶν τηλεπικοινωνιῶν καὶ τῆς πληροφορικῆς, οἱ πανταχοῦ παροῦσες ἀγορὲς καὶ οἱ διεθνεῖς συνθῆκες ἐλευθέρου ἐμπορίου, ὅλα αὐτὰ συντελοῦν στὴν καταστροφὴ τοῦ ἐθνικοῦ κράτους καὶ τῶν ἐσωτερικῶν ἀγορῶν. Παραδόξως ὁ νεοφιλελευθερισμὸς παράγει ἕναν τεμαχισμένο κόσμο ἀπομονωμένων κομματιῶν μὲ στεγανὰ διαμερίσματα, ποὺ μποροῦν νὰ συνδεθοῦν μόνον μὲ εὔθραυστες οἰκονομικὲς διόδους. Στὴν συνέχεια ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ὀργανώνει τὸ πολιτικοοικονομικὸ κέντρο ποὺ διευθύνει αὐτὸν τὸν πόλεμο. Οἱ ἐθνικὲς πολιτικὲς παγκοσμιοποιοῦνται μὲ τὴν ἔννοια ὅτι συνδέονται σὲ αὐτὸ τὸ ΚΕΝΤΡΟ ποὺ λειτουργεῖ μὲ τὴν λογικὴ τῆς ἀγορᾶς.
Στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς ἀγορᾶς ἀποφασίζονται οἱ πόλεμοι, τὰ δάνεια, οἱ διεθνεῖς ἐπενδύσεις, οἱ διπλωματικὲς σχέσεις, οἱ ἀγορὲς καὶ πωλήσεις τῶν ἐθνικῶν προϊόντων, τὰ ἐμπάργκο, ἡ πολιτικὴ ὑποστήριξις, οἱ συγκρούσεις μεταξὺ τῶν κρατῶν, οἱ ἐμπορικὲς ὁμάδες, οἱ νόμοι τῆς μεταναστεύσεως, οἱ νόμοι τῆς ἐργασίας, μὲ λίγα λόγια τὸ ΚΕΝΤΡΟ θὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ ἀποφασίση τὴν ἐπιβίωση ἑνὸς κράτους, ἢ τὸ σβήσιμό του ἀπὸ τὸν χάρτη.
Τὸ ΚΕΝΤΡΟ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς πολιτικοὺς σχηματισμοὺς τῶν κρατῶν. Δὲν τὸ ἐνδιαφέρει τὸ πολιτικὸ προφὶλ καὶ τὰ πιστεύω τοῦ ἐθνικοῦ ἡγέτου. Δὲν τὸ ἀπασχολεῖ ἐὰν κυβερνᾷ μία ἀριστερὴ κυβέρνησις ἢ μία στρατιωτικὴ δικτατορία, ἐφ΄ ὅσον δὲν υἱοθετοῦν βλαπτικὰ μέτρα γιὰ τὸ κυρίαρχο μοντέλο τῆς ἀγορᾶς.
Ὅ,τι ὅμως μετρᾶ γιὰ τὸ ΚΕΝΤΡΟ εἶναι ὁ σεβασμὸς στὰ οἰκονομικά του προγράμματα. Ὅ,τι ἔχει τὴν μεγαλυτέρα σημασία εἶναι νὰ ἐπιβληθῇ ἡ οἰκονομικὴ πειθαρχία. Τὸ κράτος ποὺ δὲν θὰ πειθαρχήση θὰ ἀπορροφηθῆ ἀπὸ κάποιο πειθαρχημένο γειτονικὸ κράτος καὶ θὰ ἐξαφανισθῆ. Για τὴν μεγαπολιτική, οἱ ἐθνικὲς πολιτικὲς διευθύνονται ἀπὸ νάνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀπαιτεῖται νὰ ἐφαρμόσουν τὶς ἐπιταγὲς τοῦ οἰκονομικοῦ γίγαντος τοῦ ΚΕΝΤΡΟΥ.
Στὸ ἕκτο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς ζωγραφίσουμε μία μουντζούρα ποὺ συμβολίζει τὴν λογικὴ τῆς μεγαπολιτικῆς.
7) Οἱ θύλακες ἀντιστάσεως.
Σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμὸ τοῦ Tomas Segovia, εἶναι ἄλλο ἡ ἀντίστασις καὶ ἄλλο ἡ πολιτικὴ ἐναντίωσις. Ἡ πολιτικὴ ἐναντίωσις δὲν ἀντιτίθεται σὲ μιὰ ἐξουσία, ἀλλὰ σὲ μιὰ κυβέρνηση καὶ εὑρίσκει τὴν πολιτική τῆς φόρμα ὡς ἀντιπολίτευσις. Ἡ ἀντίστασις ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ κόμμα. Ἡ ἀντίστασις ἐξ ὁρισμοῦ δὲν εἶναι προορισμένη νὰ κυβερνήσῃ ἀλλὰ νὰ ἀντισταθῇ.
(Tomαs Segovia, «Alegatorio», Mexico, 1996).
Τὸ ἀλάθητο τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ἀνυπακοὴ τῆς πραγματικότητος.. Ἐνῶ ὁ νεοφιλελευθερισμὸς διεξάγῃ τὸν πόλεμό του, ὁμάδες διαδηλωτῶν καὶ ἐπαναστατικοὶ πυρῆνες σχηματίζονται σὲ ὁλόκληρον τὸν πλανήτη.
Ἡ αὐτοκρατορία τῶν χρηματοδοτῶν τοῦ ΚΕΝΤΡΟΥ ἀντιμετωπίζουν τοὺς ἐξεγερμένους σὰν θύλακες ἀντιστάσεω, μιᾶς ἀντιστάσεως ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τοὺς ἐναπομείναντες σκεπτομένους ἀλλὰ καὶ ὅλους ἐκείνους ποὺ τὸ ΚΕΝΤΡΟ θεωρεῖ ἀναλωσίμους, ἑξαιρουμένους καὶ περιθωριοποιημένους.
Μόνο κοινὸ σημεῖο αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται εἶναι ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀντισταθοῦν στὴν νέα τάξη πραγμάτων καὶ τὸ ἔγκλημα ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ διαπράττεται μὲ τὸν 4ο παγκόσμιο πόλεμο.
Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἐπιχειρεῖ ἀφ’ ἑνὸς νὰ καθυποτάξῃ ἐκατομμύρια ἀνθρώπων ποὺ τοῦ εἶναι χρήσιμοι καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ ἁπαλλαγῇ ἀπὸ ἑκατομμύριά ποὺ δὲν ἔχουν θέση στὴν νέα τάξῃ πραγμάτων. Στὸ Μεξικό, γιά παράδειγμα, τὸ πρόγραμμα «Programme for Integral Development of the Tehuantepec Isthmus» ἔχει στόχο τὴν κατασκευὴ μιᾶς τεραστίας βιομηχανικῆς ζώνης, ποὺ θὰ περιλαμβάνη ἐργοστάσια, διϋλιστήρια γιὰ τὴν ἐπεξεργασία τοῦ ἑνὸς τρίτου τοῦ ἀκατεργάστου πετρελαίου τῆς χώρας καὶ βιομηχανίες πετροχημικῶν προϊόντων. Προβλέπονται ἀκόμη ὁδοὶ ποὺ θὰ ἑνώνουν τοὺς δύο ὠκεανούς, σιδηροδρομικὸ δίκτυο καὶ ἐνδεχομένως καὶ μία νέα διώρυγα. Αὐτὲς οἱ ἐγκαταστάσεις θὰ ἀπασχολήσουν 2.000.000 ἰθαγενεῖς. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο στὰ νοτιανατολικὰ τοῦ Μεξικοῦ, στὸ δάσος τοῦ Lacandona ὑπάρχει μακρόπνοο σχέδιο ἀναπτύξεως ποὺ ἔχει σκοπὸ νὰ παραδόσῃ στὸ κεφάλαιο τὶς ἐκτάσεις τῶν ἰθαγενῶν ποὺ εἶναι πλούσιες σὲ πετρέλαιο καὶ οὐράνιο.
Προϋπόθεσις γιὰ τὴν παράδοση στὸ κεφάλαιο, αὐτῶν τῶν ἐκτάσεω καὶ στὴν καλλιτέρα δυνατὴ τιμή, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν ἰθαγενῶν Chiapas, ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ἀπασχοληθοῦν ὡς ἐργαζόμενοι στὶς σχεδιαζόμενες ἐγκαταστάσεις. Τὸ ποῦ θὰ καταφύγουν, τὸ ἂν ἀποῤῥοφηθοῦύν, τὸ ἂν ἐπιβιώσουν, εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἀπασχολεῖ τὸ ΚΕΝΤΡΟ, ἀφοῦ οἱ Chiapas γιὰ τοὺς σχεδιασμούς του, εἶναι ἁπλᾶ ἀναλώσιμοι.
Στὸ ἕβδομο κομμάτι τοῦ πᾶζλ ἂς ζωγραφίσουμε μία τσέπη ποὺ συμβολίζει τοὺς θύλακες ἀντιστάσεως.
Ἔχοντας ζωγραφίσει τὰ ἑπτὰ κομμάτια τοῦ πᾶζλ, διαπιστώνουμε ὅτι δὲν ἐφαρμόζουν.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ συγκολλήσῃ κομμάτια ποὺ δὲν ταιριάζουν.
«Ἐὰν δὲν μπορῇς νὰ ἔχῃς μὲ τὸ μέρος σου καὶ τὸ δίκαιον καὶ τὴν δύναμη, πάντα νὰ διαλέγῃς τὸ δίκαιον καὶ νὰ ἀφήνῃς τὴν δύναμη στον ἐχθρό.
Καὶ βέβαια τὴν μάχη δὲν θὰ τὴν κερδίση αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸ δίκαιον, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν δύναμη, ὅμως ὁ πόλεμος σὰν σύνολο θὰ κερδηθῆ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἔχει τὸ δίκαιον.
Ὁ δυνατὸς οὐδέποτε θὰ μπορέση νὰ παραγάγῃ δίκαιον ἀπὸ τὴν δύναμή του, ἐνᾦ ὁ δίκαιος μπορεῖ νὰ παράξῃ δύναμη ἀπὸ τὸ δίκαιόν του.»
«If you cannot have both reason and strength, always choose reason, and leave strength to the enemy. In many battles, it is force that makes it possible to win a victory, but the struggle as a whole can only be won by reason. The strong man will never be able to draw reason from his strength, whereas we can always draw strength from our reason. – Old Antonio.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου