του Σταύρου Κατσούλη
Άραγε, είναι σωστό να βάζει κανείς την ιδεολογία του πάνω από την Δημοκρατία; Με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να βάζει κανείς τον φιλελευθερισμό , σοσιαλισμό κλπ ή ακόμη και τον ευρωπαίσμό ή αντιευρωπαίσμό πάνω από την Δημοκρατία;
Εγώ ισχυρίζομαι ότι, όχι, δεν γίνεται. Τουλάχιστον, δεν γίνεται, εάν θεωρείς ότι η κοινωνία έχει πραγματικά δύναμη μέσα της και εν δυνάμει την ικανότητα να αποφασίζει ορθά, έστω κι αν αυτό θέλει τον χρόνο του.
Γιατί όμως, λέω όχι; Γιατί η Δημοκρατία, ορίζει κυρίως το τι ακριβώς έχει επιλεχθεί να γίνει, και το ποιος θα τα αναλάβει - δεν μιλώ φυσικά για ανάθεση εδώ. Ορίζει δηλαδή, όχι το τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αλλά την διαδικασία του πως επιλέγεται αυτό που είναι να γίνει. Κι έτσι, εξ ορισμού, αυτό το "τι", το αντικείμενο δηλαδή, έπεται, της διαδικασίας επιλογής του.
Κι ώς εκ τούτου, το αντίστροφο θα ήταν σαν να λέγαμε, ότι πρώτα κάποιος άλλος αποφασίζει για σένα τι θα γίνει και μετά και μόνον μετά, θα έχεις εσύ, ο απλός πολίτης την δυνατότητα να ελέγξεις κάποια θεματάκια, άσχετα βέβαια με την ουσία, που είναι το τι συγκεκριμένα θα γίνεται.
Τα συμπεράσματα που μπορεί κανείς να βγάλει από αυτό, είναι πολλά, αλλά τώρα θα αρκεστώ μόνο στα παρακάτω:
Όποιος βάζει την ιδεολογία του πρακτικά, πάνω από την δημοκρατία, είναι πολύ πιθανό να γνωρίζει ότι δεν μπορεί για κάποιους λόγους να πείσει την πλειοψηφία γι αυτήν, κάτι που σημαίνει ότι είτε είναι αυτός είναι ανίκανος, είτε η ιδεολογία του στερείται κάτι σημαντικό.
Όποιος δεν συγκαταλέγεται στην παραπάνω κατηγορία, μπορεί πολύ πιθανά να μην τον ενδιαφέρει στ αλήθεια η γνώμη της κοινωνίας αλλά θέλει με το ζόρι να επιβάλει τα δικά του "πως" και "τι", εκεί που είτε δεν είναι έτοιμη η κοινωνία να τα αποδεχθεί, είτε εκεί που η πλειοψηφία δεν τα θέλει. Στην πρώτη περίπτωση είναι ανυπόμονος ή δεν θέλει να κάνει την δουλειά που χρειάζεται η βάση για να πειστεί. Στην δεύτερη, είναι ένας τύραννος εν τη γεννέση.
Όποιος ασχολείται με τα κοινά και θέλει να είναι δημοκράτης, εξ ορισμού λοιπόν, πρέπει αναγκαστικά να είναι έτοιμος να κάνει πολύ μα πολύ δουλειά στην βάση, μέσα στον κόσμο και την κοινωνία. Να ενημερώσει και να προσπαθήσει να αλλάξει ή να επηρεάσει την σκέψη της και την νοοτροπία της. Να ανοίξει νέους ορίζοντες ώστε να ξυπνήσει νέους τρόπους συνειδητοποίησης της κοινωνίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Γιατί αν δεν το κάνει αυτό, τότε είτε είναι μέτριος, απροετοίμαστος ή κάλπικος πολιτικά χωρίς κανέναν ρεαλιστικό δημοκρατικό στόχο, είτε βρίσκεται σε έναν δρόμο που τελικά και αναπόφευκτα μόνο στον ολοκληρωτισμό μπορεί να οδηγήσει. Και μάλιστα, άσχετα αν αυτός αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός ή συντηρητικός ή οπουδήποτε ενδιάμεσα.
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όποιος δεν το κατάλαβε, ιδού το ίδιο πράγμα σε μια πρόταση:
Για να είσαι δημοκράτης, πρέπει να σέβεσαι τον άνθρωπο, ατομικά και συλλογικά, κι αν δεν το κάνεις αυτό, τότε δεν με νοιάζει τι ταμπέλα βάζεις, αλλά δημοκράτης δεν γίνεται να είσαι, κάθε άλλο μάλιστα.
Κι αν τον σέβεσαι, τον ενημερώνεις. Μαζικά, οργανωμένα, μεθοδικά. Ακόμη και επιστημονικά αν αυτό βοηθά, πάντα σεβόμενος το πρόσωπο και την αξιοπρέπεια όλων. Αλλιώς χάνεις τον καιρό σου, ή θέλεις να χάνεις τον καιρό σου.
Όποιος τύχει να βρεί μύγα στα παραπάνω, θα μυγιαστεί, τι να κάνουμε τώρα, αυτό είναι νόμος της φύσης.
Πηγή: Σταύρος Κατσούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου