Ο Άρης και η κάλπη, από pitsirikos

Φίλε Πιτσιρίκο, γεια χαρά

Θέλω να αρχίσω με κάτι σαν προοίμιο:

«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ” όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι” αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Αυτά είναι λόγια του Άρη Βελουχιώτη από τον λόγο του στη Λαμία στις 22 Οκτωβρίου 1944. Του μένανε ακόμα 236 μέρες.

Πίσω στο παρόν τώρα.

Και στις 5 Ιουλίου η επιλογή της κάλπης φαινόταν δύσκολη. Οι εταίροι και οι εταίρες της μεγάλης οικογένειας ήταν έξω φρενών με τα κακομαθημένα, ανήλικα ..
και θρασύτατα τσογλανάκια που πολλές φορές στο παρελθόν τους είχαν βγάλει αναιδέστατα τη γλώσσα και τους είχαν υποβάλει σε δυσανάλογες δαπάνες κύρους, καθώς και “έμψυχου και άψυχου υλικού” όπως το ονομάζουν, 70 χρόνια πριν, όταν τους είχαν σχεδόν κοστίσει την έκβαση του πολέμου στο ανατολικό μέτωπο.

Βέβαια, τότε είχαν καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες για να μας συνετίσουν, έκαψαν και ισοπέδωσαν ολόκληρα χωριά και γενικά ρήμαξαν την χώρα, με την μεθοδικότητα και την επιμέλεια που είναι χαρακτηριστικές των πολυθρύλητων προτερημάτων τους. Του κάκου. Κακή φάρα οι Ρωμιοί.

Έτσι λοιπόν, με την ευκαιρία του δημοψηφίσματος, οι εταίροι και οι εταίρες οι οποίοι κατά βάθος μας αγαπάνε και νοιάζονται για μας και που όχι τυχαία έχουν αναλάβει την κηδεμονία μας από την εποχή της επανάστασης του 1821, προκειμένου να μην συμπεριφερθούμε πάλι παρορμητικά και επιπόλαια, αποφάσισαν να μας τραβήξουν λίγο τ' αυτιά. Προκαταβολικά.

Μας έφεραν λοιπόν προ των ευθυνών μας ανακοινώνοντας μας τι θα παθαίναμε αν δυσαρεστούσαμε και πάλι την Αγία Ευρωπαϊκή Οικογένεια: Θα μας τραβούσαν ένα grexit που θα ήταν όλο δικό μας, θα μέναμε χωρίς λεφτά -γιατί ως γνωστόν τα λεφτά εκφύονται μόνο στη Γερμανία, δεν φυτρώνουν πουθενά αλλού-, θα μας έκαναν επίθεση οι Τούρκοι μαζί με τους Νεφελίμ, θα επιστρέφαμε στην εποχή των σπηλαίων, θα τρώγαμε κουκουνάρες και θα ντυνόμασταν με προβιές, άσε που δεν θα βρίσκαμε γαριδάκια ή προφυλακτικά με γεύση πορτοκαλιού στα σουπερμάρκετ.

Με άλλα λόγια, θα ξαναγυρίζαμε στον τρόπο ζωής που είχαμε πριν από το 2001 όταν, απολίτιστοι ακόμα, ζούσαμε με τα γρόσια.

Επιπλέον δε, μας έβαλαν και τα capital controls καλοκαιριάτικα, έτσι για να αρχίσουμε να συνηθίζουμε με την ιδέα του τι εστί βερίκοκο. Μόνο τον Εγκέλαδο δεν επιστράτευσαν, μάλλον από μεγαλοψυχία.

Στο μεταξύ, όμως, είχαν πέσει με τα μούτρα να συγκρατήσουν το ευρώ που είχε αρχίσει τις περιδινήσεις προς τα κάτω, κάπου άκουσα ότι τους κόστισε κοντά 800 δισεκατομμύρια για να το μαζέψουν.

Αυτοί όμως εκεί, απτόητοι, σου λέει “κοτζάμ 300 τόσα δισ. μας χρωστάνε, τσιγκουνιές θα κάνουμε;”.

Βέβαια οι κακές γλώσσες λένε ότι έτσι και το grexit συνέβαινε στ” αλήθεια, τότε δεν μετριούνται τα τρισεκατομμύρια που θα τους κόστιζε η επιχείρηση.

Και να, εκείνο το βράδυ η ελληνική σφαλιάρα του 61,3% και ο κόσμος που ξεχύθηκε λυτρωμένος στους δρόμους, ενώ η Αγία Ευρωπαϊκή Οικογένεια είχε ήδη αρχίσει να κατουράει τα βρακιά της.

Τότε παρουσιάστηκε ο δράκος του παραμυθιού. Αυτός ο ίδιος που προεκλογικά ισχυριζόταν ότι ήταν ανύπαρκτος γιατί φαίνεται ότι δεν είχε δει τα μούτρα του στον καθρέφτη. Βέβαια το να λες “δράκος” ακούγεται λίγο υποτιμητικό για τους δράκους, γιατί οι δράκοι, ακόμα και οι κακοί δράκοι, έχουν επάνω τους κάτι το μεγαλειώδες και το μεγαλοπρεπές. Πιο σωστό θα ήταν να πούμε μια σαύρα με πρόσωπο χαζοπρόβατου.

Βέβαια, η μάνα μου, κοντά 90 χρονών ζωή να 'χει, το έλεγε: “Παιδιά, αυτουνού η φωνή μου θυμίζει τον Αντρέα”. Αλλά τι ήξερε αυτή από σοσιαλισμό; Τώρα μας κοιτάει αλλά δεν λέει τίποτα, οι σοφοί γέροι είναι βλέπεις μεγαλόψυχοι.

Το χαζοπρόβατο μετέτρεψε λοιπόν το “ΟΧΙ” σε ένα εθελόδουλο “ναι” και βύθισε τον κοσμάκη που είχε πιστέψει ότι είχε πια λυτρωθεί, πάλι στη σύγχυση και στη καντεμιά.

Τώρα, με τις ευλογίες του Βερολίνου, μας επιστρέφουν και πάλι το ερώτημα της 5ης Ιουλίου λίγο πιο μπερδεμένα όμως.

Αυτή τη φορά πρέπει να δώσουμε έγκριση για την θανατική μας καταδίκη, όχι με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, αλλά με μια επιλογή ανάμεσα σε 19 κόμματα και 5 συνασπισμούς κομμάτων.

Πρέπει, θέλοντας και μη, να τους δώσουμε το ελεύθερο για εισβολή στα σπίτια μας και ψάξιμο κάτω από το στρώμα, για σταμπάρισμα των νεογέννητων με ΑΦΜ και άλλα τέτοια ευρωπαϊκά κόλπα.

Φίλε Πιτσιρίκο, πριν κάποιες μέρες, με το ΚΛΙΚ, είχα εφεύρει 2 φίλτρα για να διευκολυνθώ στην επιλογή μου και να μετατρέψω τα 19 κόμματα και τους 5 συνασπισμούς σε ένα νέο ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Το προοίμιο με τα λόγια του Άρη, εισάγει και ένα τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο του πατριωτισμού. Κάτι πρέπει να ήξερε αυτός όταν το έλεγε.

Βέβαια, για πολλούς ο πατριωτισμός είναι κακιά λέξη. Μόνο οι φασίστες δικαιούνται να την χρησιμοποιούν.

Αλλά πάλι, ο Άρης φασίστας; Σαν πολύ δεν πάει;

Χαιρετώ

Ο Γιώργος του ΚΛΙΚ

(Αγαπητέ Γιώργο, όταν επιτίθενται στη χώρα σου και στους πολίτες της, πώς δεν θα υπάρχει πατριωτισμός; Δεν είναι κακή λέξη -ούτε κακή έννοια- ο πατριωτισμός. Εκτός αν είναι κάποιος καθυστερημένος, όπου τα βρίσκει όλα κακά. Όλοι οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους. Όλοι οι άνθρωποι αγαπούν τον τόπο που γεννήθηκαν. Εγώ δεν ξέρω κάποιον που να μην αγαπάει τον τόπο που γεννήθηκε. Ο εθνικισμός είναι αρνητική έννοια. Και δεν έχει καμία σχέση ο πατριωτισμός με τον εθνικισμό. Ο πατριώτης αγαπάει την πατρίδα του αλλά δεν μισεί τις πατρίδες των άλλων, όπως κάνει ο εθνικιστής. «Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη την λευτεριά» έλεγε ο ύμνος του ΕΑΜ. Πάντως, ακόμα και ο εθνικισμός -υπό προϋποθέσεις και σε συγκεκριμένες συνθήκες- μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα. Ο Στάλιν χρησιμοποίησε τον σοβιετικό εθνικισμό, για να ξεσκίσει τους εισβολείς Γερμανούς. Θεωρητικά, ένας μαρξιστής-κομμουνιστής δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό αλλά, όταν κινδυνεύει η χώρα σου σε έναν πόλεμο, η θεωρία πάει περίπατο. Όποιος αγαπάει την Ελλάδα δεν έχει να δώσει εξηγήσεις πουθενά. Αγαπάω την πατρίδα μου. Βέβαια, σιχαίνομαι αυτούς που κάνουν σημαία την αγάπη τους για την Ελλάδα. Αυτοί την ξεπούλησαν, αυτοί την ξεπουλάνε. Όποιος αγαπάει την πατρίδα του, δεν το κάνει θέμα, ούτε το φωνάζει. Του αρκεί που το ξέρει ο ίδιος. Α, όσο για την κάλπη, θα τους πονέσω. Όσο μου επιτρέπει η ψήφος μου. Θα ψηφίσω αυτό που δεν θέλουν. Στρατηγική ψήφος. Να είσαι καλά.)