του Προκόπη Μπίχτα
Οι μηχανισμοί που ξεπηδούν από τις σημερινές σχέσεις παραγωγής και αντιστοιχούν σε αυτές - κράτος, κόμματα, ΜΜΕ, ΜΚΟ, Παιδεία, Εκκλησία, Δημόσια Διοίκηση, οικογένεια κ.λ.π. - είναι μορφές οργάνωσης που έχουν σαν σκοπό τη διατήρηση και αναπαραγωγή τόσο της οικονομικής βάσης του καθεστώτος, όσο και της απαραίτητης και αντιστοιχούσας σε αυτό ιδεολογίας. Είναι απαραίτητη για το σύστημα η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, δηλαδή η διαμόρφωση της συνείδησης σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού στην κατεύθυνση που το εξυπηρετεί.
Σήμερα η κυρίαρχη μερίδα στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας είναι το χρηματικό (τοκοφόρο) κεφάλαιο – σε διάκριση από το “χρηματιστικό κεφάλαιο” - και ένας ελάχιστος αριθμός γιγαντωμένων παραγωγικών και εμπορικών επιχειρήσεων που είναι άμεσα συνδεδεμένες με την χρηματοπιστωτικό μπλοκ. Αυτή η κυριαρχία έχει πάρει παγκόσμιο (κοσμοπολίτικο) χαρακτήρα. Αναπόφευκτα, η κυριαρχία του χρηματικού κεφαλαίου στην οικονομική βάση του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού έχει ανακλαστεί σε εθνικούς και διεθνείς μηχανισμούς, στο κράτος, τα πολιτικά κόμματα, τον συνδικαλισμό, τα ΜΜΕ κ.λ.π., αλλά και στην συνείδηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Σήμερα, στην Ελλάδα, η επικράτηση του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου είναι πλήρης. Η υπογραφή των μνημονίων από τις κυβερνήσεις-όργανά του και η υποταγή του πληθυσμού στις επιταγές του είναι ολοκληρωτική. Η απομύζηση του ανθρώπινου κεφαλαίου της από τις ισχυρές χώρες, η καταστροφή της παραγωγικής βάσης, η φτωχοποίηση, εξαθλίωση και καταστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι φανερές, ακόμα και στα πιο “αθώα” μάτια.
Σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχουν συνειδήσεις οι οποίες συνηγορούν είτε επειδή ωφελούνται είτε επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Δίπλα τους υπάρχουν συνειδήσεις οι οποίες διαφωνούν και θα ήθελαν “κάτι άλλο”, αλλά δεν βρίσκουν τι θα μπορούσε να είναι αυτό και συνειδήσεις οι οποίες αντιδρούν πρακτικά.
Οι αντιδράσεις στην σημερινή κατάσταση που εκφράστηκαν κυρίως με τις, “ξεχασμένες πια”(!), συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων και με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Σήμερα εκφράζονται με κινήματα του είδους “Ενάντια στους Πλειστηριασμούς”, “Δεν Πληρώνω” και με άλλες, παρόμοιες ενέργειες. Όμως τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, οι οποίες αφήνουν, βέβαια, μια σημαντική παρακαταθήκη και, η ύπαρξή τους, είναι πολύ θετική, έχουν αυθόρμητο χαρακτήρα. Αμύνονται στην συγκυρία της κάθε στιγμής, προσπαθούν να αμβλύνουν, απλώς, τις επιπτώσεις από τις κατοχικές πολιτικές, αλλά δεν μπορούν να ακολουθήσουν επιθετική πολιτική και να δώσουν συνολική λύση, εκτός αν είναι ενταγμένες σε συγκεκριμένη στρατηγική. Tην ίδια στιγμή αποτελούν τα έμβρυα της συνειδητής, οργανωμένης δράσης και τους προπομπούς ευρύτερων αγώνων.
Διάφορες μορφές οργάνωσης όπως πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, σωματεία, σύλλογοι, “μέτωπα” κ.λπ έχουν διαβρωθεί – στην πλειοψηφία τους - από τις μνημονιακές πολιτικές. Μερικοί από αυτούς τους φορείς προπαγανδίζουν συνεχώς, δημόσια και ανερυθρίαστα υπέρ της σημερινής κατάστασης και οι υπόλοιποι στηρίζουν τις κατοχικές πολιτικές στην πράξη, έστω κι αν φαίνεται να διαφωνούν στα λόγια.
Όμως, όταν οι λάτρεις των μνημονίων και το αφεντικό τους, η παγκοσμιοποίηση, είναι οργανωμένοι σε όλα τα επίπεδα, οριζόντια και κάθετα, μην αφήνοντας τίποτα στην τύχη, θα ήταν καθαρή τρέλα να απορρίψει κάποιος την αναγκαιότητα της οργάνωσης του ενάντιου στρατοπέδου, επειδή κάποιοι ξεπουλήθηκαν. Η πάλη ενάντια στην κρατούσα κατάσταση απαιτεί αγώνα σε πολλούς τομείς, όπως στην διάδοση των απόψεων σε ατομικό και μαζικό επίπεδο, την προσέλκυση του κόσμου, την φροντίδα των οικονομικών, την οργάνωση κινητοποιήσεων, την περιφρούρηση και πολλά άλλα πράγματα, τα οποία μόνο μια οργανωμένη δύναμη μπορεί να πραγματοποιήσει.
Ποτέ, κανένας λαός στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν αποτίναξε δεσμά και δεν κατάκτησε στόχους, αν δεν ήταν οργανωμένος. Η ύπαρξη της δυστυχίας δεν είναι ικανός όρος για οποιαδήποτε ανατροπή.
Η απόρριψη του αναγκαίου της οργάνωσης οδηγεί το άτομο σε αποσύνδεση από την κοινωνική πραγματικότητα, το αποσπά από την συνολική θεώρηση των πραγμάτων, το αποκλείει από τους κοινωνικούς αγώνες, το αφήνει εκτεθειμένο στην θέληση των κυριάρχων δυνάμεων και το περιορίζει στην προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων, οι οποίες το οδηγούν μόνο στην αποτυχία και την υποταγή.
Στην σημερινή συγκυρία η μόνη λύση είναι – κι αυτό πρέπει να λέγεται και να ξαναλέγεται μέχρι να λιώσουν τα στόματα – η δημιουργία ενός πλατιού, οργανωμένου μετώπου για την κατάργηση των μνημονίων με ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ επιστροφή της χώρας σε εθνικό νόμισμα, εφαρμογής στάσης πληρωμών στους διεθνείς τοκογλύφους, πλήρους σεισάχθειας των ιδιωτικών χρεών, εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος κ.λπ, και στο οποίο πρέπει να συμμετέχουν όλοι οι φορείς και τα άτομα που έχουν την θέληση να αγωνιστούν ενάντια στο “επαχθές και επονείδιστο”, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε ιδεολογικές ιδιαιτερότητές τους.
Πηγή: στον ΤΟΙΧΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου