Πενθούμε, αλλά δεν θρηνούμε!

Τελικά Μανώλη, τι ακριβώς ήταν εκείνο το άγγελμα, ξημερώματα της 13ης Ιανουαρίου του 2017;

Μια συνταρακτική είδηση στην ανατολή μιας – όσο ποτέ άλλοτε- δύσκολης χρονιάς;

Μήπως ήταν ένα «χωρατό» σαν εκείνα στα οποία μας είχες συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια της συμπόρευσής μας;

Ή μήπως μια τυπική «αναγγελία θανάτου» όπως τόσες και τόσες άλλες;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν απλώς μια συγκλονιστική στιγμή της πορείας ενός συνανθρώπου μας που εντάχθηκε, ψυχή τε και σώματι, στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας μας και τη δημοκρατία. Ενός έντιμου, αταλάντευτου και πείσμονα αγωνιστή του λαού μας!

Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή της δικής σου ξεκάθαρης και κρυστάλλινης πορείας, στον δρόμο του αγώνα για τον λαό και τους συνανθρώπους σου. Μιας πορείας απολύτως εναρμονισμένης με το πρότυπο που σου δίδαξαν με τις πράξεις τους, από το πρώτο σου γάλα, οι πατριώτες και αγωνιστές γονείς σου!

Θα θέλαμε να σου πούμε πολλά τούτη την ώρα. Όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ποτέ δεν ήσουν θιασώτης των πολλών λέξεων, αλλά εραστής των σημαντικών πράξεων.

Όπως τότε στο Πολυτεχνείο, που αγωνίστηκες από την πρώτη στιγμή με τους συμφοιτητές σου, για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Κυνηγήθηκες, διώχτηκες, αλλά επέλεξες να συνταχθείς μ’ εκείνους που αποφάσισαν να τιμήσουν τη γενιά τους και όχι να την ατιμάσουν εισπράττοντας αργότερα τα «τριάκοντα αργύρια» της προδοσίας!

Και μετά από λίγο, όταν οι συνάδελφοί σου αρχιτέκτονες αποφάσισαν να σου αναθέσουν την ευθύνη να τους εκπροσωπείς, επέλεξες να σταθείς όρθιος και με το κεφάλι ψηλά, στα μετερίζια του μαχόμενου συνδικαλισμού και όχι «κυρτωμένος» και ατιμασμένος, στα σαλόνια του κυβερνώντος συνδικαλισμού.

Φίλε, συναγωνιστή και συνοδοιπόρε, Μανώλη.

Με τη στάση σου, κατόρθωσες να εμπλουτίσεις τις έννοιες της αγωνιστικότητας, της αυταπάρνησης, της ενότητας, της ανιδιοτέλειας και της αλληλεγγύης.

Πίστευες πως «το κύριο πρόβλημα της χώρας μας είναι η ξένη επικυριαρχία».  Κι ότι είναι ένα πρόβλημα «που υπάρχει από την αρχή της σύστασης του σύγχρονου ελληνικού κράτους».  Και μας έλεγες πως «ο αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία θα είναι ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικός».  Σ’ αυτόν τον αγώνα είχαμε την τιμή να συμπορευτούμε μαζί σου. Και διδαχτήκαμε πολλά από σένα!

Με το πηγαίο και αιχμηρό χιούμορ σου, άλλοτε ως επίχρισμα βαθειάς θλίψης και έντονης αγανάκτησης, άλλοτε ως απόρροια αληθινής σοφίας και άλλοτε πάλι, με την εκδοχή του έντονου αυτοσαρκασμού, μας δίδαξες πώς μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αντιμάχεται έξυπνα και αποτελεσματικά τις κακοτοπιές.

Με την πραότητά σου και τον ενωτικό πολιτικό λόγο σου, μας έδειξες ότι δεν έχει κανένα νόημα να στεκόμαστε απέναντι στους συνανθρώπους μας, αλλά δίπλα τους. Από την πρώτη στιγμή, αντιληφθήκαμε ότι το «εμείς» δεν ήταν για σένα ένα σύνθημα που θα προσέφερε προσωρινό ίδιον όφελος, αλλά μια αδιαπραγμάτευτη και ειλικρινής στάση ζωής.

Ως αμετανόητα δια βίου μαθητής, ποτέ δεν καλοέβλεπες τους επίδοξους «διδάκτορες» της καθ’ έδρας διδασκαλίας.

Αιώνιος έφηβος, με μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά και ένα πλατύ λαμπερό χαμόγελο, που φώτιζε τις ψυχές των συνανθρώπων σου. Ανυπότακτος, περήφανος και λεβέντης!

Η ύπαρξή σου κοσμούσε την κοινωνία και έδινε το αληθινό νόημα στη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ !

Η ψυχή μας σκίζεται, αδελφέ μας, συνειδητοποιώντας ότι θα στερηθούμε τη φυσική παρουσία σου. Σ’ αγαπούμε τόσο πολύ και γι’ αυτό ο πόνος μας είναι μεγάλος και διαρκής… Πενθούμε!

Όμως, δεν θρηνούμε!

Διότι, «η δική μας φτιασιά δεν θρηνεί,

είν' φτιαγμένη απ' ανθρωπιά

ζυμωμένη με φωτιά και σίδερο,

δεν κλαίει,

παρά ολοένα κι ανοίγει μετερίζια

και κουβαλά μπαρουτόβολα...»

όπως μας είπε ο ποιητής.

Τώρα Μανώλη μπορείς να ξεκουραστείς. Και να ‘σαι βέβαιος ότι εμείς που μείναμε πίσω θα μοιράσουμε τα δικά σου μπαρουτόβολα, στις δικές μας πλάτες! Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή είναι η κληρονομιά μας από σένα… Και θα τα κουβαλήσουμε αγόγγυστα… ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ! Ο πόνος θα γίνει δύναμη και το πένθος θα γίνει όρκος τιμής!

Γιατί ο δρόμος που χαράξαμε μαζί, είναι δύσκολος αλλά είναι ανοιχτός. Για σένα, ποτέ δεν ήταν καλή επιλογή ο εύκολος δρόμος! Ούτε και για μας άλλωστε. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που συναντηθήκαμε σ’ έναν δρόμο ανοιχτό, χωρίς επιστροφή. Σ’ αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μέχρι την τελική νίκη του λαού μας. Αυτού του λαού που αγάπησες με πάθος. Και σ' εκείνη τη μεγάλη γιορτή, θα 'σαι και συ μαζί μας!

Οι συναγωνιστές σου

στην  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

«ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΟΙΧΤΟΣ»