Οταν οι άγγελοι κουβαλούν δαίμονες, του Στάθη

Συχνά και η θεματολογία του δημόσιου διαλόγου, αλλά και το στυλ με το οποίον διεξάγεται, μαρτυρούν πολύ περισσότερα από το προφανές για τα θέματα που πρυτανεύουν στη δημόσια ζωή -ως προς το ζητούμενο του καθενός απ’ αυτά- και σκιαγραφούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελούνται. Αυτό

το πλαίσιο είναι από καιρό εδώ στην Ελλάδα ανησυχητικό. Παρακμιακό. Το ίδιο και η θεματολογία. Πραγματευόμαστε διαρκώς την επόμενη εκδοχή του χειρότερου. Με ένα στυλ όλο και λιγότερο φιλόδοξο - κάτι σαν διαδρομή από τον κ. Σημίτη στον κ. Τσακαλώτο.

Φοβάμαι ότι στη βαριά παρακμή που μας έχει οδηγήσει η διαρκής άσκησή μας στην υποτέλεια, ισχύει η παρακαταθήκη του Μπέρτολδ Μπρεχτ (νομίζω): «να φοβάσαι τη βλακεία όταν τη συναντάς, σε κάνει βλάκα». Δεν εξηγείται

αλλιώς η κάθοδος του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου σε ένα επίπεδο έκπτωσης απ’ αυτό που είναι ο ίδιος. Και που οφείλει να είναι. Αίφνης ο Αρχιεπίσκοπος μας θύμισε τον μακαρίτη Χριστόδουλο. Κι εκείνος μεν, πολυπράγμων, ζηλωτής ενός κοσμικού ρόλου για την Εκκλησία και εραστής της έννοιας του εθνάρχη, ο Αρχιεπίσκοπος, όμως, τι;

Εως τώρα, η πορεία, τα λόγια και οι πράξεις του κ. Ιερώνυμου ήταν σε αρμονία με το θεολογικό και ιερατικό στίγμα του. Κεκοσμημένο μάλιστα με την αίγλη ενός ιεράρχη με βαθιά κλασική μόρφωση κι όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Τι συνέβη λοιπόν και ο λόγιος θρησκευτικός ηγέτης έπαψε να δρα «σεμνά ενδεδυμένος την πίστη του» κι άρπαξε σπάθη κοσμική για να δώσει μάχαιραν; Ούτε

η βλακώδης προσέγγιση του κ. Φίλη για το μάθημα των θρησκευτικών (κι όχι μόνον), ούτε οι εξίσου βλακώδεις (και χειρότερες) κραυγές των φανατικών που ενδημούν στο σώμα της Εκκλησίας είναι επαρκείς λόγοι, ώστε ένας ευφυής και καλλιεργημένος άνθρωπος να αρχίσει και αυτός να τροφοδοτεί λόγο πολωτικόν, διχαστικόν κι επικίνδυνον - το τελευταίο που λείπει από τους ταλανιζόμενους Ελληνες και τη χειμαζόμενη Ελλάδα. Είναι

δυνατόν ο Αρχιεπίσκοπος να επιτίθεται στις κομμουνιστικές ιδέες, λες και είναι κομματάρχης της ΕΡΕ του 1950; Και μάλιστα στα καλά καθούμενα (διότι οι τακτικές και οι ιδεοληψίες του κ. Φίλη έχουν τόση σχέση με τον Μαρξισμό όση είχε μαζί του ο Χότζας ή ο Τσαουσέσκου). Το ίδιο ισχύει και για τον νεοφιλελευθερισμό. Είναι άλλο πράγμα η κριτική (όπως αυτή που κάνουν πολλοί Ορθόδοξοι Ιεράρχες, ακόμα και ο Πάπας) στον καπιταλισμό από θεολογική ή ιδεολογική ή φιλοσοφική σκοπιά και άλλο η (επι)στράτευση της Εκκλησίας σε ρόλο κόμματος, κομματάρχη, παρακρατικής οργάνωσης, στοάς ή άλλης φύσης κινηματικού εργαλείου. Είτε υπό το φως της ημέρας (με «λαοσυνάξεις» τύπου Χριστόδουλου) είτε στο σκοτάδι της νύχτας (όπως με τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις), η Εκκλησία όταν παρουσιάζεται αυτόκλητη ως «εθνοσωτήριος» μόνον διχασμό και πόλωση μπορεί να προκαλέσει.

Η Εκκλησία μπορεί να είναι παρούσα μόνον όταν καλείται από τον λαό, όπως όταν εκλήθη στην Επανάσταση του 1821, όπως όταν εκλήθη από την ΕΣΣΔ στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των Ναζί, όπως όταν εκλήθη απ το ΕΑΜ ή τον ΕΔΕΣ ή άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Θα έλεγε

ίσως κανείς ότι η διαφορά ανάμεσα στο πότε καλείται η Εκκλησία και πότε παρουσιάζεται αυτόκλητη είναι λεπτή. Οχι, δεν είναι λεπτή. Είναι χοντρή. Και την καταλαβαίνουμε όλοι, εκτός κι αν μιλάμε μονίμως αυτήν τη γλώσσα του αμφιθεάτρου που συνδαυλίζει τον πυρετό της παρακμής που μας κατατρώει.

Οταν, λόγου χάριν, ο κ. Κατρούγκαλος λέει ότι δεν κόβει συντάξεις, ποια γλώσσα μιλάει; Καμία! Πουλάει τρέλλα. Ακριβώς αυτό, είναι ο πάτος της παρακμής. Οταν, για παράδειγμα, ολόκληρη κυβέρνηση μιλάει για τις (αίολες βεβαίως) εκτιμήσεις του ΔΝΤ και χαίρεται, όπως τα παιδάκια που πήραν καλό βαθμό στην τάξη. Είναι βλακώδες επίσης και συνεπώς ολέθριο πάντα να «φταίει για όλα ο πισινός μας», όπως

επίσης τα παιδάκια έλεγαν στον δάσκαλο για να ρίξουν το φταίξιμο στο πισινό θρανίο - για τον Τσίπρα φταίει ο κ. Τόσκας, για τον κ. Τόσκα ο νωματάρχης υπηρεσίας, ενώ για τον κ. Πολάκη όσοι πεθαίνουν αβοήθητοι, το κάνουν για να τον εκθέσουν.

Εχουμε φθάσει σε τρελά όρια παραλογισμού. Ο κ. Φάμελλος ισχυρίζεται ότι «η αντιπολίτευση υπονομεύει τις επενδύσεις» (που και να ήθελε, δεν μπορεί), ο κ. Λεβέντης λέει ότι ο Τσίπρας χρειάζεται εκτέλεση(!!!) και όλοι

μαζί λένε ότι αυτό που είπαν δεν το είπαν έτσι, αλλά αλλιώς. Βαθιά παρακμή. Από την οποίαν θα βγούμε με την επιστροφή του κ. Κουβέλη στην κεντρική πολιτική σκηνή ή με κάποιο άλλο μεγαλόπνοο σχέδιο του Τσίπρα ή του Κούλη Μπογδάνου.

Κατά τα άλλα, η Ελλάδα έξι χρόνια τώρα ακούει την ίδια ρητορική. Απλώς αυτά που λέει κάθε φορά αυτός που από το πείσμα της πραγματικότητας καταστρέφεται, τα επαναλαμβάνει ο επόμενος. Για να περάσει τον κάβο πήγαινε ο Γιωργάκης, για να περάσει τον κάβο πήγαινε ο κ. Σαμαράς, για να περάσει τώρα τον κάβο πάει ο Τσίπρας. Και πάνε οι πνιγμένοι σύννεφο.

Το ίδιο success story με άλλον αφηγητή κάθε φορά, αλλά η τραγωδία πάντα η ίδια.

Και ο μεν μαλάκας που λέει ότι δεν έκοψε τις συντάξεις οριζοντίως (εντάξει, μεγάλε, τις έκοψες... πλαγίως ή διά της πλαγίας, αν προτιμάς) επαναλαμβάνει το ποίημα που νομίζει ότι θα τον οδηγήσει σε μιαν ακόμη ημέρα στην καρέκλα του, όμως αυτός που

υφίσταται την επαναλαμβανόμενη και άνομη σφαγή μαζεύει λάβα...

……………………………………………………………

Οσο γράφονταν αυτές οι γραμμές, έγινε γνωστό ότι ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε συνάντηση από τον Πρωθυπουργό. Ας προσέξουν και οι δύο. Και κυρίως ο Αρχιεπίσκοπος. Οταν η Εκκλησία εμφανίζεται αυτόκλητη, είναι σαν οι άγγελοι να κουβαλάνε δαίμονες...

ΥΓ.: Προς επίρρωσιν όλων των ανωτέρω περί των ανδραγαθημάτων της βλακείας στον δημόσιο βίο, ο κ. Κατρούγκαλος ζήτησε χθες ως άλλος Γιωργάκης από τους πολίτες να κατεβούν στους δρόμους, όσον ο ίδιος θα διαπραγματεύεται με την Τρόικα τα επόμενα δεινά τους.

Ή στοκ από χημικά διαθέτουν οι στόκοι, ή η βλακεία πουλάει πλέον τρέλα με το καντάρι...

Πηγή: enikos.gr