Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ

Νίκος Καραβέλος

                                              Δικηγόρος – Συγγραφέας

  Οι ερωτήσεις είναι και αφύσικες. Δεν υποτάσσονται ούτε στη Φύση ούτε στον Λόγο. Ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος αρνείται ν’ απαντήσει, καθώς ξέρει ότι η παγίδα της ανελευθερίας έχει δόλωμα την ίδια την ελευθερία. Γιατί η εκλογή της ελευθερίας πρέπει να είναι και αυτή μια ελεύθερη εκλογή. 

        Ας δούμε τα ερωτήματα των δημοσκοπήσεων. Προτιμάς τον έναν ή τον άλλο; Τη μία ή την άλλη εκδοχή της ίδιας πολιτικής; Δε συμφωνείς ότι το χειρότερο πράγμα είναι η φοροδιαφυγή;

        Δε σε ρωτούν, όμως, ποτέ αν προτιμάς μια τελείως διαφορετική πολιτική χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ή εάν τα εργοστάσια μπορούν να ...
λειτουργήσουν χωρίς βιομηχάνους. Ουδέποτε σε ρώτησαν εάν η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις.

        Είπαμε πως η απάντηση εξαρτάται από τη στόχευση της ερώτησης, άρα από τον δόλο εκείνου που ερωτά. Για ν’ αποφύγει ο εξουσιαστής το δυσάρεστο μιας απάντησης, προκαθορίζει τα στοιχεία της ερώτησης. Αυτό ονομάζεται «έλεγχος της απάντησης». Κι αυτός που ρωτάει είναι συνήθως ο δυνατός.

        Αν η απάντηση στην ερώτηση τον ικανοποιεί, τότε υπάρχει ισορροπία. Εάν όχι, υπάρχει διατάραξη κι επιβάλλεται η καταστολή. Η εξουσία επεμβαίνει ποινικά σε βάρος των πολιτών, όταν δεν της αρέσουν οι απαντήσεις τους. Γιατί η απάντηση, όχι στα ερωτήματα της εξουσίας, αλλά στα ερωτήματα που θέτει η Φύση και η Λογική είναι συνώνυμη της αντίθεσης με την καθεστηκυία τάξη.

        Όταν η εξουσία ενοχλείται από τις απαντήσεις, θεωρεί τους πολίτες κακούς, ανάγωγους, ακαθοδήγητους, αδιαπαιδαγώγητους και ανεπιτήρητους και παρεμβαίνει δυναμικά, προκειμένου να τους κάνει υπάκουους και τις απαντήσεις τους αρεστές. Τους παρέχει την ελευθερία να είναι όλοι μόνον αυτό που εκείνη θέλει. Αυτό, όμως, είναι η τυραννία.

        Στα παλαιότερα τυραννικά καθεστώτα θα τηγάνιζαν αυτόν που δεν «απαντούσε» σωστά, ανάβοντας φωτιά κάτω από την κοιλιά ενός σιδερένιου ταύρου. Στα «δημοκρατικά» καθεστώτα, ο «μεταλλικός ταύρος» διατηρείται στις εκάστοτε Δ.Ο.Υ. και σε Ανεξάρτητες Αρχές, που έχουν ως έργο τους τους εκβιασμούς και το άγριο κυνηγητό του πολίτη.

        Ο πολίτης που αρνείται την αυθεντία της εξουσίας καθίσταται ύποπτος. Αν χρωστάει στο κράτος ή σε τράπεζες, αλίμονό του.

        Αυτό συνιστά την πεμπτουσία της επιβολής. Την επιτομή της καταστολής με την εμφανή ή συγκαλυμμένη απειλή της στέρησης των όσων με κόπο και ιδρώτα απέκτησε κάποιος.

        Την επιτυχία αυτού του εφιαλτικού συστήματος συντηρούν διαχρονικά δύο στοιχεία : α) η ηθικολογική επένδυση της καταστολής. Η καταστολή, δηλαδή, δεν εμφανίζεται ούτε λειτουργεί ως γυμνή πυγμή (παρότι πάντα υπήρξε η δυναμική έκφραση της θεσμικής βίας), αλλά ως δικαιοσύνη και β) ο δαιμονολογικός χαρακτήρας της παράβασης.

        Στις θεοκρατικές κοινωνίες, αλλά και σε όσες τις μιμούνται, όπως οι Δυτικές, η εκτροπή σε βάρος του κράτους αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα. Συνιστά την υπονόμευσή της με θρησκευτικά στοιχεία κοινωνικής ενοχής. Επιβάλλεται, συνεπώς, να εξορκιστεί και να τιμωρηθεί ως άκρως επικίνδυνη. Καθώς η εξουσία είναι διαχρονικά θρησκευτική έννοια, δεν ανέχεται παρεκκλίσεις. Αποβλέπει, μέσω της «θρησκευτικής πειθούς», ήτοι της προπαγάνδας και της εκπαίδευσης που δημιουργεί μονοδιάστατες συλλογικές συνειδήσεις, αφενός μεν στην καθυπόταξη, αφετέρου δε στην όρθωση ενός φράγματος για κάθε αντίθετη άποψη.   

        Αυτό το θρησκευτικό μεσαιωνικό πρότυπο προωθείται έντεχνα και στη χώρα μας, ο πολιτισμός της οποίας διέφερε ιστορικά από τα δυτικά μορφώματα παρόλο το σκοτάδι των μέσων αιώνων και της Οθωμανοκρατίας. Μόνο που το πρότυπο αυτό παρέχεται με τη μορφή ενός δήθεν συναινετικού συστήματος, που ταιριάζει καλύτερα στο «δυτικό αξιακό σύστημα».

        Σ’ αυτό το εφιαλτικό σύστημα ομνύει, δυστυχώς, και η παρούσα «αριστερή» κυβέρνηση του γνησίου πνευματικού τέκνου των κ.κ. Φλαμπουράρη – Δραγασάκη. Ο άνθρωπος φαίνεται να λησμόνησε τα προηγούμενα λόγια του. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέχασε τίποτα. Απλώς ποτέ δεν πίστεψε στα όσα έλεγε και τώρα τα λεγόμενά του ενδύονται το αληθές τους περιεχόμενο. Και μάλιστα σε «άπταιστη» αγγλική. Στη μητρική του γλώσσα, δυστυχώς, από δω και στο εξής χρειάζεται διερμηνέα.  

        Οι απαντήσεις, λοιπόν, εξαρτώνται από τον βαθμό της αλήθειας που φυλάσσει ο καθένας μέσα του, από τον βαθμό της ταξικής του συνείδησης, από τον βαθμό της κοινωνικής του παιδείας, από το βάθος του σεβασμού του απέναντι στη Φύση και στη Λογική.  

        Οι απαντήσεις πρέπει κάποτε να απαλλαγούν από τον φόβο των ερωτήσεων.

        Η ασφάλεια των ισχυρών στηρίζεται στην ανασφάλεια που αισθάνονται οι πολίτες.

        Γι’ αυτούς που αισθάνονται ανασφάλεια μέσα στην ελευθερία, θα υπάρχει πάντα ένας Δεσπότης, πρόθυμος να τους δυναστεύσει.

        Οι ερωτήσεις παραμένουν απόλυτα ελεγχόμενες.

        Βήμα αντίστασης είναι να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση των απαντήσεων. 

Πηγή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ