Ραντεβού στα τρελάδικα, φίρμες μου - από pitsirikos

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Εδώ Προτεκτοράτο. Εδώ Προτεκτοράτο.

Σας μιλάει ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός.

Παντεσπάνι, Μνημόνιο, Ανεργία και τον μπελά μου μέσα.

Μ” αρέσει κιόλας που απορούμε όλοι -ή τέλος πάντων οι υπόλοιποι που δεν τους ψηφίσαμε- γιατί η χώρα είναι βουτηγμένη στη σαπίλα.

Στις τελευταίες εκλογές, τουλάχιστον ο μισός ελληνικός λαός -όταν υπολογίζεις ...
την αποχή στο αποτέλεσμα-, αποφάσισε πως του αρέσει η νέα πραγματικότητα που του πλάσαραν οι αγορές.

Αλλά, για μένα, το πλέον αχώνευτο δεν ήταν αυτό.

Το πλέον αχώνευτο είναι πως ο ελληνικός λαός προτιμάει να καθίσουν στα έδρανα ο Κασιδιάρης και οι υπόλοιποι νεοναζί συμμορίτες, ο βλάκας Άδωνις, ο γραφικός Λεβέντης, ο τσεκουράτος Βορίδης, ο πιτσαδόρος Σαμαράς, ο κωλοτούμπας Τσίπρας, ο Τσακαλώτος, ο Δημήτρης Καμμένος, ο Ψαριανός και ο Βενιζέλος -μεταξύ άλλων- αλλά σε καμία περίπτωση η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Καζάκης, η Δέσποινα Κουτσούμπα.

Ο ελληνικός λαός πανηγύρισε που άφησε εκτός Βουλής τους δραχμολάγνους αλλά δεν τον ανησυχεί που είναι τρίτο κόμμα οι νεοναζί.

Αυτό τα λέει ΟΛΑ.

Δεν πα να χτυπιόμαστε οι υπόλοιποι από το πρωί ως το βράδυ για τη μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ποτέ δυτικό κράτος σε καιρό ειρήνης.

Είναι τόσοι πολλοί οι εθελόδουλοι που θα πάμε άκλαυτοι.

Βέβαια, από το Γενάρη και μετά ή στο άμεσο μέλλον, όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα του νέου τρίτου μνημονίου -πληροφορώ πως τα χειρότερα δεν είναι πίσω μας αλλά μπροστά μας- θα πέφτει το γνωστό νεοελληνικό κλάμα και τα «αχ τι συμφορά μας βρήκε».

Όπως είχες πει κάποτε κομπανιέρο: να πάτε να κλάψετε στους ώμους των τραπεζιτών.

Είχαμε κάθε μέρα την ευκαιρία να αντιδράσουμε (δεν μας εμποδίζει κανείς).

Είχαμε επίσης την ευκαιρία σε πάμπολλες εκλογικές αναμετρήσεις να τους ιδρώσουμε.

Μπορούσαμε.

Αλλά τελικά η αλήθεια είναι ότι δεν θέλαμε και δεν θέλουμε.

Αν ποτέ το θελήσουμε, θα τον βρούμε τον δρόμο για την… Ιθάκη.

Μέχρι τότε θα ζούμε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, τα γουρούνια της Φώφης, τους Λωτοφάγους Φίληδες, τις Σειρήνες των ΜΜΕ.

Τελικά όλα πάλι καταλήγουν στο ίδιο σταυροδρόμι.

Αριστερά ελευθερία και δεξιά ησυχία.

Μπορεί οι πολιτικοί όροι αυτοί να έχουν γίνει λάστιχο, αλλά συνεχίζουν να σημαίνουν όσα σήμαιναν κάποτε.

Θα ήταν παρωχημένοι σε μια σύγχρονη κοινωνία, δηλαδή σε μια κοινωνία διαφορετική από τη δικιά μας.

Μην γελιέστε, η ανθρωπότητα δεν έχει κάνει τα βήματα που νομίζει μετά τον Μεσαίωνα.

Εδώ υπάρχουν ακόμα στην Ευρώπη μονάρχες, τι βολικό που «ξεχνάμε» την ύπαρξη τους.

Όπως έλεγα, ελευθερία ή ησυχία.

Είχες γράψει επίσης και κάτι άλλο κομπανιέρο: «οι Έλληνες πολίτες είναι κατά βάθος δεξιοί που τους πιάνουν οι αριστερές ευαισθησίες μόνο όταν θίγεται το σπίτι τους «. “Η κάπως έτσι.

Δεν ξέρω γιατί σε έπιασε τέτοια απογοήτευση.

Έβαλες ψηλά τον πήχη.

Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες προτιμούν να είναι ήσυχοι.

Έτσι, ήσυχα και ωραία, θα τους τα πάρουν όλα, από το σπίτι τους μέχρι το νοσοκομείο τους.

Και θα ξυπνήσουν, ήσυχα και ωραία, σε μια ακόμα πιο απάνθρωπη κοινωνία απ” αυτή στην οποία γεννήθηκαν.

Σε άλλα τρία κείμενα που γράφτηκαν, αυτά με την κρεατομηχανή, την ανανεωτική αριστερά και την επόμενη ζωή, ειπώθηκαν σχεδόν τα πάντα.

Νομίζω πως σε όλα τα κείμενα που έχουν γραφτεί αυτά τα έξι χρόνια ειπώθηκαν τα πάντα από χίλιες φορές.

Για να κλείνω σιγά-σιγά.

Ο ελληνικός λαός δηλώνει αντιμνημονιακός αλλά στη Βουλή βάζει τα μνημονιακά κόμματα.

Είτε ψεύδεται στην πρώτη περίπτωση είτε στη δεύτερη και δεν νομίζω ότι το κάνει στη δεύτερη.

Όταν έγραφα ότι τα ψέμματα τελείωσαν, αυτό εννοούσα.

Άντε, γιατί με έχει αηδιάσει η αναντιστοιχία του νεοέλληνα σε όλα.

Αν τώρα κάποιοι τα πάρουν επί του προσωπικού, δικαίωμα τους.

Γκρινιάζουμε για την έλλειψη πολιτισμού αλλά τα πρωινάδικα και τα σκυλάδικα δουλεύουν υπερωρίες.

Αν πάρει ποτέ ξανά κάποιος Έλληνας το Νόμπελ Λογοτεχνίας, θα πανηγυρίζουν μαζί του και όλοι εκείνοι που δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους και που γκρινιάζουν τώρα για την έλλειψη παιδείας, λες και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι” αυτό.

Γκρινιάζουμε για τους πολιτικούς που έχουμε αλλά στις εκλογές απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος και την υποστήριξη του μισού, τουλάχιστον, πληθυσμού.

Γκρινιάζουμε για όλα χωρίς να κάνουμε τίποτα για αυτά.

Η ζωή είναι μια ζούγκλα και για να επιβιώσουμε κάνουμε τον Ταρζάν, ενώ θα έπρεπε να τελειώναμε με τη ζούγκλα.

Τα περιμένουμε όλα στο χέρι ενώ παράλληλα κρατάμε με νύχια και με δόντια στην εξουσία όλους τους σάπιους.

Τι περιμένετε δηλαδή ότι θα συμβεί από “δω και πέρα;

Ότι θα φύγει η σαπίλα;

Θα μας πατήσουν κάτω, ξανά και ξανά.

Και οι μεταγενέστεροι -αν μας θυμούνται- δεν θα δείξουν καμία επιείκεια.

Τα παιδιά μας θα ντρέπονται για μας, όπως ντρέπονταν τα παιδιά των Ναζί -ναι, καλά διαβάσατε.

Καλά ίσως όχι τα παιδιά μας, αλλά σίγουρα τα εγγόνια μας.

Πάντως, επιμένω, πως για να υπάρξει φως πρέπει να μπουχτίσουμε στο σκοτάδι.

Μάλλον το παρακάνουμε λίγο, αλλά δυστυχώς η ανθρωπότητα έχει την τάση να κάνει πολλά βήματα πίσω πριν εκείνο το μεγάλο που τα σαρώνει όλα.

Κάθε πράγμα στον καιρό του.

Έστω και αν αυτά τα έξι χρόνια γίνουν δεκαέξι.

Επόμενη ζωή δεν έχει, όπως πολύ σωστά είπε ο φίλος.

Και στη μια που μας δόθηκε, αποφασίσαμε ότι δεν μας καίγεται καρφί που γύρω μας πέφτουνε κορμιά.

Αν μη τι άλλο, δεν έχω ιδέα αν στο μέλλον θα απασχολούμε τους ανθρωπολόγους ή τους παλαιοντολόγους.

Ραντεβού στα τυφλά, όταν -και αν- το αποφασίσουμε, να τα γαμήσουμε όλα.

Καλά μην νομίζουμε κιόλας ότι έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας.

Αν βγάλουμε τα 15-20 χρόνια που είμαστε μαθητούδια και τα τα 20 τελευταία που είμαστε περήφανα γεροντάκια, τότε τι νομίζετε ότι μένει στο τέλος;

30 χρόνια;

Οπότε ξέρετε ποιο είναι το επόμενο βήμα για να πάμε ακόμα πιο κάτω.

Στις επόμενες εκλογές να βάλουμε και τον Τζήμερο μέσα, τον λυπήθηκα τον άνθρωπο να τον βλέπω στον γύψο.

Και ξέρετε τι άλλο, έτσι;

Το ΛΑΟΣ στη Βουλή, μην πάει χαμένο όπως το ΚΙΔΗΣΟ.

Παραλίγο ρε να μπει τον Γενάρη το ΚΙΔΗΣΟ στη Βουλή.

Τι νομίζουμε, πως ήταν πολύ το 1% που του έλειπε;

Και μην ξεχάσετε να ανεβάσετε τους νεοναζί για να μην σας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές.

Ραντεβού στα τρελάδικα, φίρμες μου.

Στενοχωριέμαι μόνο για όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το μπλογκ και συμμερίζεστε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.

Οι άλλοι, 2.000 χρόνια Μνημόνιο να συνέλθουν…

Ξέρεις, αυτό επιδίωκε τόσο καιρό το κατεστημένο.

Να καταπιεί η μάζα αμάσητα τα μνημόνια, ώστε να εγκαταλείψουμε οι ελάχιστοι τον αγώνα (καλά, ποιον αγώνα, αλλά κατάλαβες τι λέω).

Το κατάφεραν.

Με εκτίμηση

Άρης

ΥΓ1: Εγώ πάντως θα είμαι εκεί που ήμουν πάντα, στους δρόμους. Έστω και με τους ίδιους «γραφικούς». Έστω και αν δεν αλλάζει τίποτα, επειδή η βλακεία είναι η κυρίαρχη αντίληψη.

Δεν πάνε σε σένα κομπανιέρο αυτά που γράφω στο υστερόγραφο, αλλά σε όλους μας. Είναι όμως πολύ ανθρώπινη η κούραση και την σέβομαι απερίφραστα, οπότε ως τροφή για σκέψη και όχι ως… μάλωμα, άτιμος Μπρεχτ:

[Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς. Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι: Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις. Λες: Πολύ καιρό ήλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίζεις. Ήλπιζες τι; Πως ο αγώνας θα ‘ναι εύκολος; Δεν είναι έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες. Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα. Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει Θα χαθούμε. Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε. Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του. Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση. Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.]

ΥΓ2: Από την άλλη, και θα σου φανεί πολύ περίεργο, συντελείς -χωρίς να το θέλεις- στην εκτόνωση χιλιάδων συνανθρώπων μας. Αν σταματήσεις να γράφεις για τα πολιτικά, θα μας πιάσει απελπισία γιατί δεν θα βρίσκουμε πουθενά αλλού καταφύγιο. Καλά τίποτα δεν θα γίνει και έτσι να κάνεις: μελάνι να ξοδεύω. Κατά τη γνώμη μου, θα σου κάνει καλό να αλλάξει ο προσανατολισμός του μπλογκ, εκτός αν κατάλαβα λάθος με το τελευταίο σου κείμενο. Πάντως να σκεφτείς λίγο και τον πιτσιρίκο μέσα σου πριν γίνει μαντράχαλος και δεν συμμαζεύεται, οπότε κατά τη γνώμη μου πράττεις το καλύτερο δυνατόν για σένα, όπως και είναι το δίκαιο! Δεν είναι εύκολο να κρατάς ένα μπλογκ μέρα-νύχτα. Ούτε ένα εύκολο να γράφεις για τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. Είσαι άνθρωπος και “συ και έχεις κάποια όρια και δεν είσαι υπάλληλος κανενός μας. Εγώ πάντως έφτασα στα δικά μου όρια, έγραψα τόσα πολλά απ” όταν μου έδωσες την ευκαιρία -και σ” ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι” αυτό- που μάλλον είναι σοφό να εκμεταλλευτώ το διάλειμμα σου -αν πρόκειται περί αυτού- και να «ξεκουραστώ». Επίσης, χρόνο για δικό μου μπλογκ δυστυχώς δεν έχω, να πω την αλήθεια δεν είχα και σκοπό να σου γράφω τόσο συχνά. Απλά μου άρεσε και μου φέρθηκες πάρα πολύ καλά. Ένοιωσα ότι ήμουν ένα κομμάτι μιας υπέροχης παρέας. Κατά τη γνώμη μου, αν θέλεις, δώσε την ευκαιρία για 2-3 μέρες να εκφραστούν δημόσια και άλλοι αναγνώστες σου, ώστε να σε «αποχαιρετήσουν». Σε νοιώθουμε δικό μας άνθρωπο, οπότε είναι το λιγότερο που μας οφείλεις και σου οφείλουμε για τη συντροφιά που κρατήσαμε ο ένας στον άλλον. Άσε κιόλας που εμείς το κάναμε τζάμπα χαχαχα. Ωπ, φτάσαμε στη στάση μου, εδώ κατεβαίνω. Venceremos και ας χάσαμε… Εις το επανιδείν, κομπανιέρο.

(Αγαπητέ Άρη, δεν έγραψα πως σταματάω το μπλογκ, ούτε πως θα σταματήσω να γράφω για πολιτικά θέματα. Άλλωστε, ποιος το κάνει αυτό καλύτερα από μένα; Χαχαχαχαχαχαχαχαχα! Αυτό που έγραψα είναι πως παίρνω την απόστασή μου. Καιρός ήταν. Τώρα θα κάνω χάρες σε εμένα. Δηλαδή, να μην έρθουν να κλάψουν στον ώμο μου. Άρη, να γράφεις. Εγώ έγραψα τι θα κάνω εγώ. Δεν έχω καμία πρόθεση να λέω στους άλλους τι θα κάνουν αυτοί. Άρη, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι στα προτεκτοράτα. Όλοι ηττημένοι είμαστε. Και πιο ηττημένος από όλους ο Τσίπρας. Να το θυμάσαι αυτό που σου γράφω. Γιατί η ζωή έχει και παρακάτω. Σε ευχαριστώ πολύ, Άρη. Να είσαι καλά.)

Πηγή: pitsirikos.net