Η κατάρρευση

Φτάσαμε λοιπόν μετά από 3 μνημόνια στο πρωτοφανές: Να παραιτείται η κυβέρνηση, να προκηρύσσει εκλογές αλλά να μην επιχαίρει για την εξέλιξη αυτή ουδείς από την αντιπολίτευση, απεναντίας να την επικρίνουν κιόλας.

του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτό συμβαίνει φυσικά επειδή έχουν καταπέσει πλέον οι μάσκες και έχει φανεί πεντακάθαρα ότι δεν υπάρχει πια καμία διαφορά μεταξύ των παλαιών και των άρτι μεταλλαγμένων της επενδυτικής αριστεράς, αφού όλοι μαζί αντάμα πια, σε μια Βουλή εθνικής συμφιλίωσης για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, ψήφισαν τη νέα συμφωνία εκπόρνευσης της Ελλάδας και συμπεριφέρονται σαν οι νεοφιλελεύθερες χυδαίες και ανόητες πολιτικές που υπηρετούν, να αποτελούν ακραία φυσικά φαινόμενα, θεομηνίες, όπως αρέσκονται να τα αποκαλούν, οι δε ίδιοι να επιθυμούν μάλλον ρόλο όσο το δυνατόν πιο αφανή και όχι διαχειριστικό στην τελική αυτή ευθεία της πλήρους εξαθλίωσης της πλειονότητας των πολιτών, οπότε οι εκλογές προφανώς διαταράσσουν την προσωπική βολή στην καρέκλα και στον βουλευτικό μισθό του καθενός από δαύτους.

Φτάσαμε επίσης και σε ένα άλλο πρωτοφανές σημείο: Να απαξιώνουν, να προσβάλουν και να περιφρονούν τη Βουλή, τους πολιτειακούς Θεσμούς και ...

το Σύνταγμα κάποιοι πολιτικοί απατεώνες αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί, οι οποίοι βέβαια εξαπάτησαν, προσέβαλαν και περιφρόνησαν χυδαία και ξεδιάντροπα πρώτα απ' όλα την πλειοψηφία των πολιτών που τους εμπιστεύτηκαν δις σε ένα εξάμηνο με την ψήφο τους.

Η επενδυτική αριστερά έπραξε δηλαδή πολύ σύντομα και απολύτως επιτυχώς αυτό που ήταν εμφανές ότι μεθόδευε ακούσια όσο και ανοήτως επί τρία συναπτά έτη μέσω της απαράδεκτης λαϊκίστικης, ανέμπνευστης και αναξιοπρεπούς πολιτικής που ασκούσε ως αντιπολίτευση: Να απογοητεύσει τους πολίτες, να τους επιβεβαιώσει την διαπίστωσή τους ότι όλοι τελικά είναι ίδιοι απατεώνες, να απαξιώσει τη δημοκρατία, να εκτοξεύσει σε επίπεδα πρωτοφανή, όπως φαίνεται, την αποχή από τις επερχόμενες εκλογές και να μετατραπεί δυστυχώς σε πρόδρομο της επερχόμενης γοργά επίσημης εγκαθίδρυσης του νεοναζισμού στο νεοελληνικό κρατίδιο.

Αυτή την ιστορική στιγμή το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποτελείται από έναν χυλό ίδιων και απαράλλαχτων μεταξύ τους εξουσιομανών αναπτυξιολάγνων, παρόλο που ανήκουν σε καμιά δεκαριά διαφορετικά κόμματα, οι οποίοι προφανώς λόγω κομπλεξισμού και μακροχρόνιας καταναλωτικής εξηληθίωσης θέλουν να μένουν Ευρώπη με κάθε τίμημα, δίχως να βλέπουν ούτε λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους, όπου, αν έβλεπαν, θα μπορούσαν να διακρίνουν ότι η Ευρώπη έχει αποφασίσει τα εξής ευδιάκριτα: Η Ελλάδα να αποτελεί έναν χώρο αποθήκευσης μεταναστών και προσφύγων, επίσης έναν βιομηχανικής κλίμακας ηλιακό, αιολικό και υβριδικό φορτιστή, έναν τόπο ταφής πυρηνικών και άλλων αποβλήτων της ευρωπαϊκής ανάπτυξης, μια ειδική οικονομική ζώνη με κατοίκους εξαθλιωμένους εργάτες και ένα πεδίο άντλησης και εξόρυξης πλούτου φυσικών πόρων, με ό,τι σημαίνουν όλα αυτά για το περιβάλλον, φυσικό, πολιτισμικό και ανθρωπογενές, μια αποικία χρέους εξαρτημένη πλήρως από την Ευρώπη με κατεστραμμένο τον πρωτογενή τομέα της οικονομίας της αλλά και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, τα δε παράλιά της παραδομένα ολοσχερώς στις πολυεθνικές του τουρισμού και η δημόσια περιουσία της και οι υποδομές της λάφυρα των ευρωπαίων και ντόπιων αρπάγων.

Στον αντίποδα αυτού του πολιτικού χυλού απάτριδων μικρόνοων, εκτός από τους νεοναζί που είναι η ιστορική απόδειξη της διαρκούς έλλειψης συνειδητότητας και πολιτισμού της ανθρωπότητας ακόμα και τώρα, που νομίζει ότι είναι εξελιγμένη και ανεπτυγμένη μετά από τόσους αιώνες ζωής επί του πλανήτη, υπάρχουν και κάποιοι αριστεροί παρωχημένοι εντελώς, με αναφορές τελείως συστημικές, εγκλωβισμένοι και αυτοί στο ανόητο, ανήθικο και παρακμιακό αξιακό σύστημα του καταναλωτισμού, και οι οποίοι δεν έχουν ούτε γνώση, ούτε φυσικά πρόταση για τα σύγχρονα προβλήματα και θέματα της ανθρωπότητας και του οικοσυστήματος, αλλά παραμένουν προσκολλημένοι και αναμασούν θεωρίες περασμένων αιώνων, κάποιοι δε από αυτούς ήσαν και στην κυβέρνηση που εποίησε την τελική εκποίηση της χώρας πριν από λίγες μέρες.

Είναι προφανές λοιπόν ότι η απογοήτευση των πολιτών και η ανεπάρκεια των πολιτικών δυνάμεων οδηγούν ολοταχώς προς την τελική φάση της κατάρρευσης ενός πολιτικού συστήματος στηριγμένου στις ευτελείς αξίες τις οποίες υιοθέτησε και υπηρέτησε εντελώς ανόητα και αυτοκτονικά η σάπια από ετών νεοελληνική κοινωνία.

Μια κατάρρευση που θα συμβάλει όμως τα μέγιστα στο να αναδειχθούν και να ξεπεταχθούν κατόπιν τα νέα φυντάνια, που έχουν ήδη γεννηθεί και αναπτύσσονται με φυσικούς ρυθμούς υγιώς στη βάση της κοινωνίας. Οι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια της λεγόμενης οικονομικής κρίσης έχουν επαναστήσει το αξιακό τους σύστημα, έχουν συνειδητοποιήσει τη φυσική τους υπόσταση και την κλίμακα της ύπαρξής τους, έχουν αποκτήσει οικουμενική θεώρηση της ζωής τους και του ρόλου τους στο οικοσύστημα, έχουν επαναπροσεγγίσει αρμονικά τη γη, τα άλλα πλάσματα και την παραγωγή, έχουν δημιουργήσει συλλογικότητες υπεράσπισης της ζωής και του διαρκούς πλούτου της βιοποικιλότητας και των φυσικών πόρων, έχουν τελικά στρέψει την κοινωνία σε μιαν εποχή μετακαταναλωτική, πολιτισμένη, υγιώς αναπτυσσόμενη και ελεύθερη απορριμμάτων υλικών, πνευματικών και ψυχικών, απεξαρτημένη από τη λογική και την ηθική του χρήματος, μια κοινωνία που θα γεννήσει τελικά και τη νέα πολιτική πραγματικότητα.

Πηγή: thepressproject.gr