του Σταύρου Κατσούλη
Ας σκεφτούμε λίγο αυτήν την άκακη λεξούλα, γνωστή σε όλους μας πλέον, "Λαϊκισμός". Το λεξικό, μας δίνει την ερμηνεία της:
λαϊκισμός ο [laikizmós] : ιδεολογία ή στάση που εκφράζεται κυρίως στην
πολιτική και στην τέχνη και που χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη
αυθεντική λαϊκότητα: H πολιτική της κυβέρνησης / της αντιπολίτευσης
κυριαρχείται από φτηνό λαϊκισμό. Ο ~ στην τέχνη πήρε τη μορφή της
στείρας και συντηρητικής προσκόλλησης στη μεσαιωνική παράδοση. [λόγ.
λαϊκ(ός) -ισμός μτφρδ. αγγλ. populism]
Μη-αυθεντική και υπερβολική λαϊκότητα λοιπόν, αποτελεί ο λαϊκισμός.
Έχουμε όμως προσέξει καθόλου πότε και ακριβώς χρησιμοποιείται κατά κόρον
σήμερα; Για παράδειγμα, προσέξατε πόσο "λαϊκιστής" είναι κάποιος, όταν
χαροπαλεύει στην κυριολεξία στην αγορά εργασίας μην έχοντας στον ήλιοι
μοίρα, όταν κάποιοι άλλοι την ίδια στιγμή χαίρουν άκρας οικονομικής
άνεσης και κάνει ένα δικαιολογημένο σχόλιο για την κατάσταση; Ή,
ακούσατε τους πολιτικούς μας να χαρακτηρίζουν κάποιον ως "λαϊκιστή",
όταν κάποιος εκφράσει την αντιπάθειά του στο αντικειμενικά πλέον τελείως
αντιδημοκρατικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στην Ε.Ε.;
Άραγε, είναι υπερβολικό, κάποιος να εκφράζει αγανάκτηση για την
κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία βρίσκεται; Είναι υπερβολικό και
ειδικότερα, μη αυθεντικά και υπερβολικά "λαϊκό", να αναφέρεται κανείς
στο τεράστιο δημογραφικό πλέον πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός μας,
στους χιλιάδες αυτόχειρες που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές των
μνημονίων, στα εκατό χιλιάδες και πλέον λουκέτα που έχουν επιφέρει, στα
απανωτά ψέματα περί "ανάπτυξης που έρχεται τον επόμενο μήνα", στις
μειώσεις πληρωμένων ως επί το πλείστον συντάξεων ή την ανεργία που έχει
ξεπεράσει σχεδόν κάθε προηγούμενο ακόμη και στις υπό ανάπτυξη χώρας του
πλανήτη; Προφανώς και όχι, όταν είσαι ένας από αυτούς που άγγιξε η
πρωτοφανής εξέλιξη μέσα στην Ε.Ε. του ολοκληρωτισμού.
Κι όμως, όπως όλοι διαπιστώνουμε, υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι
το να μιλά κανείς για κάτι που θέλει και βλέπει ως την μόνη διέξοδο ή
έστω αντίδραση στην καθημερινή κόλαση που ζεί, είναι απλά κι εύκολα
λαϊκισμός. Αλλά αυτό δεν είναι το παράξενο. Προφανώς, όταν έχεις σχέδια
να τα πάρεις με κάποιον τρόπο από το σύστημα, τότε είναι φυσικό να
θεωρείς αυτούς που έχουν πλέον τρομακτική αντιπάθεια σε αυτό, ως
κάποιους οι οποίοι δεν το θέλουν πια αυτό το σύστημα. Άλλο είναι το
παράξενο την υπόθεσης, η αν θέλετε, το συμπέρασμα: Το συμπέρασμα για
όλους αυτούς που κατηγορούν ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού ως
"λαϊκιστές" προφανώς, είναι στην καλύτερη περίπτωση, ότι θα πρέπει να
σταματήσουν να είναι "λαϊκιστές". Γιατί αν δεν το ήθελαν αυτό, τότε για
ποιόν λόγο να εξαπέλυαν αυτές τις κατηγορίες;
Φτάσαμε πλέον στο σημείο που, όταν κάποιος μετρήσει τις θυσίες που έκανε
σε
σχέση με το απαράδεκτο αποτέλεσμα όλων αυτών που ζήσαμε τα τελευταία
πέντε χρόνια, που είναι κυρίως το γεγονός ότι δεν καταφέραμε απολύτως
τίποτε, εκτός την χειροτέρευση απολύτως κάθε τομέα της ζωής μας,
αυτομάτως χαρακτηρίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνεται αμέσως
κατανοητό, ότι το σύστημα θέλει να σταματήσει να κάνει αυτές τις
διαπιστώσεις, τουλάχιστον δημόσια. Αλλά τι σημαίνει πρακτικά, όταν όλοι
αυτοί θα ήθελαν να σταματήσει ο "λαϊκισμός"; Σημαίνει ότι πρέπει να
σταματήσουν να "λαϊκίζουν", δηλαδή με άλλα λόγια, να σταματήσουν να
μιλούν.
Αυτό μας λένε οι "αντιλαϊκιστές". Μόκο και φερμουάρε, ή αλλιώς σκάσε και
κολύμπα. Σκάσε, και φάε τα νέα μέτρα. Σκάσε και άφησε το καθεστώς να
μετατρέψει ένα ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Σκάσε, και φάε άλλον έναν άχρηστο, άεργο και
ανίκανο πρωθυπουργό. Σκάσε, και δέξου όλα αυτά που σου επιβάλουν, χωρίς
να λες τίποτα. Σκάσε, και δέξου τα capital controls. Σκάσε, και
γονάτισε. Σκάσε και προσκύνησε τους αρχιψευταράδες και αρχικλεφταράδες
που μας έφεραν ως εδώ. Μπορείς πάντα να μιλήσεις ελεύθερα βέβαια, αλλά
καλό θα ήταν να συμφωνήσεις μαζί μας, αλλιώς,... θα είσαι "λαϊκιστής".
Ρητορικό είναι το ερώτημα το ξέρω, αλλά πρέπει να το ξαναρωτήσουμε:
Είναι συμβατή μια τέτοια νοοτροπία με τις επιταγές των βασικών αξιών που
ανέδειξε τουλάχιστον οι τελευταίοι αιώνες παγκόσμια αλλά και η
αρχαιότητα στην Πατρίδα μας; Όχι. Κι όμως, κάποιοι έχουν βαλθεί να τα
διαγράψουν όλα αυτά από την μνήμη μας και να μας πετάξουν συλλογικά σε
έναν νέο αιώνα δικό τους, όπου οτιδήποτε άλλο από την τυφλή υποταγή σε
κάποιους που θεωρούν ότι πρέπει να αποφασίζουν για την πλειοψηφία χωρίς
να υπάρχει καμιά απολύτως δυνατότητα λαϊκής εξουσίας, θα θεωρείται ως
στην καλύτερη περίπτωση "λαϊκισμός".
Κι όλα αυτά, συμβαίνουν όταν είναι αυτοί οι ίδιοι που κατηγορούν τον
καθένα που έχει διαφορετικό λόγο από αυτούς ως λαϊκιστή, που καταφεύγουν
στον κατ εξοχήν λαϊκισμό. Γιατί πως αλλιώς, μπορεί να χαρακτηρίσει τον
πολιτικό και μη λόγο των σημερινών λεγόμενων ευρωπαϊστών, όταν
αναφέρονται συνεχώς στα πιο ρηχά θέματα - θέματα που πιστεύουν ότι θα
ενώσουν τις μάζες κάτω από τον ζυγό της Ε.Ε. - ξεχνώντας στην πράξη κάθε
τι ιερό και όσιο που πάλεψαν και κέρδισαν οι προηγούμενες γενιές;
Οι αναφορές του τυπικού ευρωπαϊστή, κινούνται πλέον γύρω από την
λεγόμενη "ελεύθερη διακίνηση" μέσα στην Ε.Ε., τις "ευκαιρίες του ΕΣΠΑ"
κλπ, γελοίες αναφορές σε ελεύθερο εμπόριο, λες και είχαμε ποτέ έλλειψη -
εκτός από όταν γινόταν εσκεμμένα και άλλα παρόμοια. Ποιος κοίταξε
τελευταία να δει με τι ακριβώς ασχολούνται οι αιρετοί ευρωβουλευτές και
με τι ακριβώς οι αψήφιστη επιτροπή; Ποιος πρόσεξε άραγε, ότι τα μεν
αποτελούν πάντα ανούσια θέματα και μέρος της επικαιρότητας ενώ τα δε,
γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες και δεν βγαίνουν σχεδόν ποτέ στην
επιφάνεια; Οι μεν ασχολούνται με το αν τι προδιαγραφές θα έχει το
τενεκεδάκι χυμού που ήπιες πριν λίγο, και οι δε, ασχολούνται με το πως
θα κανονίσουν την διατλαντική συμφωνία. Οι μεν ασχολούνται με το πως θα
διανεμηθούν μερικά εκατομμυριάκια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι δε,
το αν θα γίνει ή όχι ποσοτική χαλάρωση αρκετών τρισεκατομμυρίων. Αν δεν
είναι αυτή η κατάσταση, ένας θεσμικότατος και πλήρως οργανωμένος
λαϊκισμός, τότε τι είναι; Και πως θα χαρακτήριζε κανείς κάποιον, ο
οποίος για να στηρίξει την δική του εξάρτηση από την θρησκεία του
ευρωπαϊσμού, καταφεύγει στο γελοίο "Η ευρωπαϊκή ένωση είναι η οικογένειά
μας", εκτός από άκρατο λαϊκιστή; Κανείς που πλέον δεν ασχολείται με την
επιβίωσή του μέσα σε αυτήν την κόλαση, και όλοι αυτοί που κάπου και
κάπως ακόμη τρώνε στο φαγοπότι της ευρωκόλασης.
Κι έτσι, φτάνουμε στην ουσία του θέματος. Ότι δηλαδή, μέσα σε αυτήν την
κατάσταση έχουμε με έμμεση - και πιστεύω από εδώ και πέρα όλο και
περισσότερο αυξανόμενη και άμεση - φίμωση του πραγματικού λαϊκού
αισθήματος, δια μέσου διαφόρων μεθόδων. Και αυτό, είναι πολύ κακό. Κι
όχι απλά κακό, αλλά είναι ο σπόρος που γεννά τον απόλυτο σκοταδισμό.
Γιατί η αγνή λαϊκή διαίσθηση, δεν έκανε ποτέ λάθος, όταν έκρινε
συλλογικά ότι κάτι πάει πολύ στραβά με το καθεστώς μέσα στο οποίο ζει.
Σήμερα, αυτή η ανόθευτη λαϊκή διαίσθηση, μας λέει - ακόμη κι αν δεν έχει
τολμήσει ακόμη να κάνει μαζικά την κίνησή της - ότι το οικοδόμημα του
ολοκληρωτισμού της Ε.Ε. βρωμάει απ' άκρη σ' άκρη κι απ την κορφή ως τα
νύχια. Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει άλλος φορέας εκτός από τον ίδιο τον
απλό εργαζόμενο κόσμο, που να μην έχει τόσο πολύ το συμφέρον της
πλειοψηφίας - τον εαυτό του δηλαδή - στο μυαλό του, όταν δρά και
εκφράζεται.
Αυτό ακριβώς, αυτήν ακριβώς την συλλογική διαίσθηση, είναι που
απεχθάνονται οι κυβερνώντες στο υπάρχον καθεστώς της ευρωχουντάρας. Δεν
είναι λοιπόν και θαύμα, που η λαϊκή έκφραση, έχει δαιμονοποιηθεί τόσο
πολύ στις μέρες μας, με τους χαρακτηρισμούς ως "λαϊκισμό" να είναι μόνο η
πιο ήπια μορφή της δαιμονοποίησης. Δεν είναι δηλαδή έκπληξη το γεγονός
ότι κάθε δημοψήφισμα που εκφράζεται ενάντια στο καθεστώς αντικαθίσταται
συνεχώς, μέχρι να έρθει "η σωστή" ετυμηγορία. Και ομοίως, για τους
υβριστές και καταπατητές της δημοκρατίας, δεν υπάρχει κάποιο δημοψήφισμα
τόσο τελικό και αμετάκλητο, από αυτό που έδωσε τελικά "την σωστή"
ετυμηγορία.
Κυρίες και κύριοι, βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή σκοταδισμού που έχει όλα
τα σημάδια, μηχανισμούς, αυτοματισμούς και χαρακτηριστικά που δείχνουν
ήδη, ότι είναι πολύ χειρότερος αυτού των προηγούμενων αιώνων. Το ορθό
και ωφέλιμο, χαρακτηρίζεται ως το χείριστο. Το αντιδημοκρατικό ως
δημοκρατικό. Το εξαρτημένο, ως απεξάρτηση. Η δουλεία ως ελευθερία. Η
πρόοδος, ως οπισθοδρόμηση και η οπισθοδρόμηση ως πρόοδος. Η εργασία ως
ωφέλιμη παροχή του συστήματος κι ο εργαζόμενος ως ωφελημένος. Η εθνική
ανεξαρτησία ως φασισμός και τα φασιστικά καθεστώτα ως εκλεκτά μέλη της
ένωσης. Οι τράπεζες ως φιλανθρωπικά ιδρύματα και οι τοκογλυφικές αγορές
ως η οικονομία. Ο μεταπράτης ως παραγωγός κι ο παραγωγός ως εγκληματίας.
Η επιβολή μέτρων, κριτηρίων και ρητρών παραγωγής ως ελεύθερη αγορά. Η
εθνική κοινωνική πολιτική ως κρατισμός και ο άκρατος τεράστιος κρατισμός
της Ε.Ε. ως σωστό και λογική διακυβέρνηση. Οι χαραμοφάηδες των
συναντήσεων για τα ευρωπαϊκά προγράμματα ως επιχειρηματίες και οι
πραγματικοί επιχειρηματίες ως αγελάδες προς αφαίμαξη. κ.ο.κ.
Πάνε οι εποχές φίλοι μου, που όποιος τολμούσε να πει ότι η γη κινείται
κι ο ήλιος είναι στο κέντρο του ηλιακού συστήματος θα είχε να
αντιμετωπίσει τις ορδές των σκοταδιστών της εποχής εκείνης. Σήμερα,
έχουμε κάποιες άλλες ορδές, οι οποίες έχουν βαλθεί να φιμώσουν κάθε λόγο
που εκφράζει το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που διαπιστώνει ο οποιοσδήποτε
παρατηρήσει έστω και για λίγο τα δρώμενα μέσα στον ολοκληρωτισμό της
Ε.Ε.:
Ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, η Ε.Ε. μισεί θανάσιμα την Δημοκρατία και
την αυτοδιάθεση των λαών, απεχθάνεται την πραγματική πρόοδο της
ανθρωπότητας και ονειρεύεται μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει πλέον η
μία και μοναδική επιβεβλημένη "αλήθεια" που θα μας την σπρώχνουν και με
την βία αν χρειαστεί μέρα-νύχτα κάποιοι αψήφιστοι γραφειοκράτες και
τραπεζίτες στα κέντρα εκτός κι εντός της Ευρώπης. Ότι αυτό που θέλει η
Ε.Ε. είναι μια μάζα ανθρώπων η οποία χαρούμενα, δεκτικά και υπνωτισμένα
χωρίς πολλά πολλά προβλήματα και άτακτες κινήσεις, θα δέχεται όλα όσα
της ετοιμάζουν κάποιοι που θα βρίσκονται πάντα νομικά και θεσμικά στο
απυρόβλητο.
Όχι φίλοι μου, εμάς, δεν μας κυνηγούν οι σκοταδιστές του παρελθόντος που
πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Μας κυνηγούν οι πνευματικοί τους
απόγονοι: Οι ευρωπαϊστές.
Κι αυτοί δεν πιστεύουν απλά ότι η Γη - ο πλανήτης - είναι επίπεδος, όοοοχι. Αυτοί θέλουν να το κάνουν πραγματικότητα,
πατώντας μας όλους με το ζόρι στο ένα "επίπεδο", το δικό τους επίπεδο,
του απόλυτου ισοπεδωτικού φασισμού του τέρατος της τόσο, μα τόσο
ψευδεπίγραφης, "Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Πηγή: ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου