Αφιερωμένο σε όσους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ανθρώπινο πόνο που κρύβει η προσφυγιά.

της Αγλαΐας Κυρίτση

Σε όσους βγάζουν πύρινους λόγους, επιδεικνύοντας "ιδιαίτερη" ευαισθησία για τα πνιγμένα παιδάκια στο Αιγαίο, για τα καθημερινά ναυάγια που περνούν πλέον στην επικαιρότητα σαν μια ακόμη είδηση, αποφεύγοντας να προσεγγίσουν επιμελώς την γενεσιουργό αιτία της καταστροφής.

Που αντιμετωπίζουν με περισσότερο κυνισμό από τους πρωτεργάτες του εγκλήματος την κατάσταση, για να πάρουν τα διαπιστευτήρια και κάποια από τα ψίχουλα που περισσεύουν, για να βουλώσουν όπως όπως, τις τρύπες της ντροπής

....."πες μου αλήθεια…

πως θα βουτήξεις ξανά στην Εφταλού δίπλα στο Μόλυβο σε εκείνα τα κρύα διάφανα νερά, με τόσα αγοράκια που πέθαναν χωρίς να ζήσουν;

πως θα γλυκομιλήσεις στα καφέ που βλέπουν ανατολικά στη θάλασσα της Χίου, με τόσες μάννες που ξέμειναν από δάκρυα;

με ποιο κουράγιο θα μιλήσεις για ελληνικό και ευρωπαϊκό πολιτισμό στο νησί του Ιπποκράτη, με τη βαρβαρότητα ναναι ντυμένη με στολές της frontex;

πως θα πείς λόγια ερωτικά και θα μιλήσεις για όνειρα και αστέρια, με ένα κόσμο πιο μαύρο από τον βυθό της θάλασσας που γέμισε κορίτσια αγκαλιά με τις κούκλες τους;

Εσύ πολίτης, μιας γριάς Ευρώπης που μυρίζει φαρμακίλα και θέλει να ανταλλάξει ένα σάντουιτς με την εργασιακή δουλεία ή τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα, μιας καθημαγμένης Ελλάδας που ζητιανεύει σαν τους γερολαδάδες της κατοχής να συμψηφίσει ένα ρουχαλάκι με ένα υπόθετο πόνου για τη μνημονιακή κόλαση που διαχειρίζεται η κυβέρνησή της...."

Aπό την σελίδα της δημοσιογράφου στο F/B μέσω του «Κλασσικοπερίπτωση»

Αναδημοσίευση από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ -ΕΠΑΜ