Οταν έπεσε ο Εκτορας, δεν έπεσε ο Αινείας - του Στάθη

Μου τα είπαν, μου τα έλεγαν αλλιώς τα φύλλα και τα κλαριά κάτω απ’ το φθινοπωρινό φως της Ηλείας, εξαπατημένοι απ’ τους θεούς οι Τρώες έπεφταν στο Ιλιον, άλλους θεούς, νικητές έστησαν στο Λάτιο...

Στα ακρογιάλια από Κυλλήνη έως Κυπαρισσία, απ’ την εποχή των Επειών η θάλασσα μουρμουρίζει στα ώτα των ακουόντων ότι ο λαός είναι μια σύναξη που δεν σταματά ποτέ να πορεύεται...

Ανύποπτη η αφεντιά μου για τον πολιτισμό των μαθητών, Γαστούνη και Βαρθολομιό, αποκαλύπτομαι στους άνακτες καθηγητές και τους άρχοντες γονείς. Φέγγει ο Φαέλειος Ηλιος, μάτια παιδιών φτιαγμένα από σταγόνες φωτός, τίποτα δεν πάει χαμένο,

εκ προοιμίου χαμογελούσαν για τα επιτεύγματα του μέλλοντος οι κόρες και οι κούροι. Ηδη από την εποχή των παλαιών των ημερών. Και ...
εξακολουθούν να χαμογελούν ακόμη. Σαν να προσπαθούν να εξιλεώσουν τη θλίψη των ευγενικών φαγιούμ,

που σε κοιτάζουν πια από παντού. Από τα σπίτια που δεν έχουν πλέον ούτε έναν εργαζόμενο στις εστίες τους. Από εκεί όπου η μάστιξ του Αττίλα ανέσκαψε τα χώματα κι έσπειρε δόντια δράκοντα για να κατατρώγουν τα σπλάχνα της χώρας. Βάρβαρες ιαχές καθηλώνουν την Ελλάδα, «που θα μπορέσει να επιστρέψει στο 2009 το 2034»...!!

Άρπυιες αρπάζουν το ψωμί απ’ το τραπέζι των παιδιών κι εμείς «είναι οι προσπάθειές μας συφοριασμένες σαν των Τρώων» παραδεχθήκαμε. «Έρχονται τα χειρότερα», λέει και σκύβει το κεφάλι εκείνος που ψάχνει απελπισμένος για δουλειά κι εν τέλει αποδέχεται τη σκλαβιά. Δυο φάουσες, η μια Σκύλλα και η άλλη Χάρυβδις, μας κατατρώνε: ο φόβος και ο δόλος.

Φοβήθηκε ο λαός. Ούτε Λεωνίδας μπροστά, ούτε Αθηνά ανάμεσα στις τάξεις του, ούτε Καραϊσκάκης στα μπόσικα, του βγήκανε τα φλάμπουρα άδεια πουκάμισα και σάστισε. Σοκ ο Σαμαράς, δέος ο Τσίπρας. Υπό σκιάν ο λαός και κάθε μέρα πέφτουν πολλοί. Σ’ έναν πόλεμο χωρίς στρατηγούς, στρατηγικές και στρατηγήματα, «τι έχεις, Κωνσταντίνε μου, και λιβανιές μυρίζεις;». Σκύλλα ο γαμημένος ο φόβος και Χάρυβδις η Κίρκη, η μάνα του δόλου. Διότι ο λαός είχε σκιρτήσει, είχε σηκώσει κεφάλι,

και καθώς έκαμε την ιερή του έξοδο στο Μεσολόγγι «πίσω, ωρέ!» ακούσθηκε δειλή και δόλια φωνή μεγάλη. Πίσω, «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»! Στην αρχή όλο αυτό είχε κάτι το σπαρακτικό, γλείφαμε τις πληγές μας και χρουμίζαμε ψάχνοντας τρόπους να ανασυνταχθούμε και να συνεχίσουμε, μα ο φόβος κατέφυγε στον δόλο κι έγιναν και οι δύο μαζί η πιο άθλια δικαιολογία. Δειλή στην αρχή, ξετσίπωτη μετά, τώρα ο μισός ΣΥΡΙΖΑ βοά ότι δεν του αρέσουν τα μέτρα που παίρνει, αλλά τα παίρνει. Οτι είναι αναγκασμένος να πουλάει την ψυχή του στον Διάβολο. Ότι δεν είναι ιδιοκτησία του το πρόγραμμα, αλλά διαταγή και τα σκυλιά λυμένα. Ότι δεν συμφωνεί με όσα υπέγραψε, ότι βδελύσσεται τα άδικα έργα του, αλλά οι άλλοι, οι Φρύγες, οι Κάρες και οι Λέλεγες, χειρότερα θα τα έκαναν.

Είναι να σαλεύει ο νους του ανθρώπου: πρώτη φορά η Αριστερά πάει με τους Λαιστρυγόνες, διότι αλλιώς θα πήγαιναν μαζί τους οι Κύκλωπες!!! Πάει το ΕΑΜ με τους Γερμαναράδες, διότι αλλιώς θα πήγαινε μαζί τους ο ΕΔΕΣ. Ομως, ως εδώ. Έβγα στο κλαρί για να μη σου βγάλουν το σπίτι στο σφυρί.

Ο λαός είναι μια σύναξη που δεν σταματά ποτέ να πορεύεται. Με τον Αινεία κουβαλώντας τον πατέρα του στους ώμους, νέους νικητές θεούς στήνει στο Λάτιο κι από ’κεί στη Νέα Ρώμη, τη Μόσχα, τη Νέα Υόρκη. Αντιθέτως, εδώ, στην Αθήνα, στη Σπάρτη, στο Διδυμότειχο, στα Χανιά, σκαλώσαμε.

Φθάσαμε στο μάξιμουμ του γελοίου, διότι το μάξιμουμ της πολιτικής που μπορεί να ασκεί η κυβέρνηση Τσίπρα είναι «να επιδιώκει μια θετική δήλωση Μοσκοβισί για τα κόκκινα δάνεια»! Μια δήλωση! Ελεήστε μας

μια δήλωση, να βγάλουμε κι αυτήν τη βδομάδα και μετά βλέπουμε. Μια δήλωση κι εμένα , μπάρμπα... Ομως ο κ. Τσίπρας γνωρίζει, όλοι πλέον γνωρίζουμε,τι ακριβώς υπέγραψε τη 12η Ιουλίου (και) για τα κόκκινα δάνεια. Απλώς και περί αυτό το προαπαιτούμενο χρονοτριβεί, να το φέρει από δω, να το φέρει από ’κεί, να το στρογγυλέψει όσο μπορεί, να εθισθούμε στην προοπτική της φόλας,

όπως το ίδιο κάνει με το ασφαλιστικό και το εργασιακό - και για αυτά έχει υπογράψει από τις 12 Ιουλίου, και τα υπόλοιπα κατρουγκαλιές για να περνάει η ώρα - να αγοράζεται χρόνος,

χρόνος εθισμού στο χειρότερο, διότι το επόμενο που έρχεται θα είναι ακόμα χειρότερο! Ρεσιτάλ,

ρεσιτάλ ρεντίκολο. Με τα ισοδύναμα να σφυρίζουν γύρω μας γελοία και ξεβράκωτα, τριών ημερών ζωής το ένα - αίφνης ισοδύναμο του 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, το 23% ΦΠΑ στο κρέας... πολυτελείας: ζαρκάδια, αγριογούρουνα, φασιανούς και μπεκάτσες, να γελάνε οι δημοσιογράφοι όταν μεταδίδουν την είδηση,

ναι, να γελάνε - μαχαίρι στην καρδιά!

Αν επί επαράτου πασοκοδεξιάς σού ζητούσε η Τράπεζα να της πας τους κληρονόμους σου να τη βεβαιώσουν ότι οι ίδιοι και οι κληρονόμοι τους θα συνεχίσουν να πληρώνουν το δάνειό σου μετά τον θάνατό σου, θα γελούσες ή θα έβριζες. Τώρα

μένεις άφωνος, το 2034 θα επιστρέψεις στο 2009, μια-δυο γενιές μέσα στη φτώχεια, μια-δυο γενιές στους πέντε δρόμους για τη Μασσαλία, τον Τάραντα, την Οδησσό κι εν τέλει τους Αιγός Ποταμούς.

Μιλούσαμε και λέγαμε για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας κι όμως με το τρίτο μνημόνιο ο κ. Τσίπρας νομιμοποίησε τα δυο προηγούμενα και τώρα κουμάντο στην Ελλάδα κάνουν οι Φιρφιρίκοι εκ Δυτικής Λιβύης. Κι εμείς,διακονιάρηδες για μια θετική δήλωση Μοσκοβισί ή Ολάντ

ή οποιουδήποτε Γάλλου που έχει βάλει στο μεταξύ χέρι στη Δραπετσώνα - όπου, ως γνωστόν, δεν έχουν πια ζωή οι πατρώοι θεοί...

Σαν τον Αινεία, σύντροφοι, με την κληρονομιά του πατέρα μας στις πλάτες, κληρονομιά για τα παιδιά μας κι όχι για τις Τράπεζες, σαν τους Μικρασιάτες πρόσφυγες με τα κόκαλα των γονέων τους υπό μάλης και μια εικόνα στην αγκαλιά, θα βαδίσουμε και πάλι, διότι ο λαός είναι

μια σύναξη που δεν σταματά ποτέ να πορεύεται.

Αλλοτε σαν σκορποχώρι κι άλλοτε σε στέρεες τάξεις συνασπισμένος, άλλοτε με τον πυρρίχιο, το τσάμικο και τις ροκιές, με λιτανείες και με διαδηλώσεις,ο λαός είναι μια σύναξη που δεν σταματά ποτέ να πορεύεται...

Πηγή: enikos.gr