Όλο και πιο μακριά από την κοινωνία

Έχουν περάσει μόλις δυο μήνες από τις εκλογές και κάθε μέρα επιβεβαιώνεται όλο και πιο πολύ ότι ο πολιτικός και ιστορικός χρόνος έχουν συμπυκνωθεί, ενώ ο κλοιός γύρω από την κυβέρνηση στενεύει ταχύτατα και επικίνδυνα.

Από την παντοδυναμία Τσίπρα, ο οποίος κατά τα συστημικά ΜΜΕ κατάφερε τον Γενάρη να ξεκαθαρίσει και το εσωκομματικό του πεδίο, αλλά και το πολιτικό σκηνικό, «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» έγραφαν χαρακτηριστικά, έχουμε περάσει, πια, στη «μοναξιά του Μαξίμου», όπως γράφουν τις τελευταίες μέρες.

Τα αντιλαϊκά μέτρα ξέρουν να κάνουν καλά τη… δουλειά τους. Εκτός από τη χώρα και το λαό «τρώνε» και όσους τα εφαρμόζουν και όσο περνάει ο καιρός το πετυχαίνουν όλο και πιο γρήγορα.

Η ρευστοποίηση του πολιτικού συστήματος βαθαίνει και θα βαθαίνει όσο η απόστασή του από την κοινωνία μεγαλώνει. Κάθε μέρα αποδεικνύεται με ...
τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που όχι μόνο είναι εθελόδουλο, όχι μόνο αποδέχεται το ρόλο του εντολοδόχου, όχι μόνο πολεμά ευθέως το λαό και την ίδια την υπόσταση της χώρας, αλλά «φωνάζει» σε κάθε ευκαιρία και πόσο «λίγο» είναι.

Απ’ το πώς προωθείται η νέα «εθνική συναίνεση» και πώς επιχειρείται να στηθεί στο άψε-σβήσε, μέχρι την εσωκομματική κατάσταση στη Ν.Δ., αποδεικνύεται ότι όσο προχωρά η καταστροφή του τόπου, τόσο αποκαλύπτεται και η «ανυπαρξία» εκείνων που βαυκαλίζονται ότι μπορούν να τη σώσουν.

Με τηλεφωνικές παραγγελιές, κυριολεκτικά απ’ το πουθενά, ο Τσίπρας στήνει συμβούλιο αρχηγών (να θυμίσουμε ότι συμβούλιο αρχηγών συγκάλεσε και μετά το δημοψήφισμα με τα γνωστά αποτελέσματα), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αιφνιδιάζεται και η αντιπολίτευση δίνει μια ακόμα θεατρική παράσταση.

Μετά από διαψεύσεις, αποσαφηνίσεις, παρεξηγήσεις… κορυφής, το συμβούλιο ορίζεται για σήμερα το μεσημέρι και ο κ. Παυλόπουλος διαμηνύει από την Ιταλία(!) ότι «δεν θα ληφθούν αποφάσεις», αφού όπως συμπληρώνει «είναι μια διαδικασία για το πώς θα προσεγγίσουμε, από κοινού, κύριας σημασίας θέματα».

Την ίδια ώρα στη Ν.Δ. το «ξεκατίνιασμα» συνεχίζεται, με τους υποψήφιους προέδρους (και αυριανούς υποψήφιους πρωθυπουργούς) να δίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα ρεσιτάλ τιποτολογίας, διεκδικώντας επάξια μια θέση στο βιβλίο των πιο ταλαντούχων αυτο-εκτιθέμενων πολιτικών.

Κι ενώ όλα αυτά πιστοποιούν ανικανότητα, ανημπόρια, μικρότητα και όλο και μεγαλύτερη απόσταση από την κοινωνία, κι ενώ το πολιτικό σύστημα βουλιάζει στην ανυποληψία και την κοινωνική απαξία, ανακινούνται σενάρια που μπορεί να φάνταζαν αστεία μόλις πριν από λίγο καιρό, αλλά με βάση πάντα τη γενικευμένη απαξία του πολιτικού συστήματος, φαίνεται να υπάρχουν στα μυαλά και τους σχεδιασμούς κάποιων που από τώρα επιχειρούν να σχεδιάσουν τα επόμενα βήματα.

Ο πρίγκιπας Νικόλαος, ο γιος του «κοκού», λέγεται και γράφεται ότι παρακινούμενος από ανθρώπους του συστήματος θα κάνει κίνηση, στην οποία θα πρωταγωνιστήσουν σημαίνοντες γόνοι της διαπλοκής, αλλά και εν ενεργεία πολιτικά στελέχη.

Σενάρια και σχεδιασμοί που, είτε ευοδωθούν, είτε ναυαγήσουν, είναι υπαρκτά και εκτός όλων των άλλων δείχνουν την αναγκαιότητα του τέλους αυτού του πολιτικού συστήματος.

Σενάρια και σχεδιασμοί που αποδεικνύουν ότι η αποικία Ελλάδα μόνο με το λαό στο προσκήνιο και με όρους ενός μαζικού πολιτικού κινήματος που θα γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα μπορεί να ελπίζει.

Γιατί, παραφράζοντας τους στίχους του γνωστού τραγουδιού, μόνο αν δεν γλιτώσει αυτό το πολιτικό σύστημα υπάρχει ελπίδα…

Από το editorial του «Δρόμος της Αριστεράς μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ - ΕΠΑΜ