Τα σύνορα κινούνται, οι χάρτες τρέμουν - του Στάθη

Μη «μυξοκλαίμε» με τις παραβιάσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο. Μπορεί και τις κάνει. Και θα τις συνεχίσει. Διότι βασίζεται στη στρατιωτική της ισχύ. Η οποία μάλιστα (και) με τις παραβιάσεις ανατροφοδοτείται και αυτοτροφοδοτείται. Βαίνουσα αυξανόμενη,

Μετά τη στρατηγική στρατιωτική ήττα του Ελληνισμού στην Κύπρο το 1974, στην Ελλάδα διαμορφώθηκε και απέναντι στην Τουρκία εφαρμόσθηκε μια πολιτική «κατευνασμού». Με τα γνωστά αποτελέσματα. Βήμα προς βήμα η Τουρκία βελτιώνει τις θέσεις της και διευρύνει τις διεκδικήσεις της. Σήμερα η χώρα αυτή ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω στη Θράκη και στο Αιγαίο, φέρνει συνεχώς την όποια λύση του Κυπριακού όλο και πιο πολύ στα μέτρα της, διεκδικεί με θρασύτητα τον ρόλο του προστάτη για κάθε εθνικότητας μουσουλμάνο που κατοικεί στη χώρα μας και εμποδίζει τις ανακηρύξεις των ΑΟΖ, διεκδικώντας τουλάχιστον συνεκμεταλλεύσεις.

Μην αισθάνονται ορισμένοι εξ ημών ότι «δικαιώνονται» επειδή ο κ. Λαβρόφ έφερε στον αφρό (κάτι που αύριο μπορεί να «ξεχάσει») το θέμα των ...
τουρκικών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου απ’ την Τουρκία. Η Τουρκία δύναται να προχωρεί σ’ αυτές τις παραβιάσεις, και θα τις συνεχίσει. Διότι έχει την ισχύ να το κάνει.

Η Ελλάδα απέναντι σ’ αυτήν την ισχύ αντιτάσσει το (αμυντικό) δόγμα του υψηλού κόστους για την Τουρκία, αν η τελευταία κάνει καμιά τρέλα. Σωστό, αλλά όχι επαρκές. Διότι η Τουρκία δεν έχει λόγο να κάνει καμιά τρέλα, αν κερδίζει σιγά-σιγά όσα επιδιώκει πουλώντας τρέλα! Δηλαδή

απειλές, διπλωματικές και εμπράγματες, που, εφόσον γίνονται διά του κατευνασμού αποδεκτές, δημιουργούν τετελεσμένα και γεννούν έτι περαιτέρω φιλόδοξους στόχους.

Ομως, με το τελευταίο επεισόδιο της κατάρριψης του ρωσικού Σουχόι, η Τουρκία απέδειξε ότι δύναται να μην πουλάει τρέλα μόνον, αλλά και να τρελαίνεται η ίδια, ανοίγοντας την πόρτα του φρενοκομείου για όλους. Η Τουρκία προέβη σ’ αυτήν την προληπτική προβοκάτσια για λόγους υψηλής στρατηγικής. Διότι γνωρίζει και διαισθάνεται ότι διακυβεύεται η αρτιμέλειά της. Η προκλητική (για τους Ρώσους) και προληπτική (για τις αντιδράσεις, αλλά και τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ) στρατιωτική προβοκάτσια έλαβε χώρα για να βγάλει την Τουρκία απ’ τη μέγγενη των επερχομένων.

Ο κίνδυνος για την Τουρκία είναι τόσον ισχυρός, που δεν δίστασε να διακινδυνεύσει τη σχέση της με τη Ρωσία (που προσφάτως έχει αναβαθμισθεί σε επίπεδο κολοσσιαίων ποσών σε τομείς όπως οι αγωγοί, το φυσικό αέριο, ο τουρισμός, ένα πυρηνικό εργοστάσιο, τα αγροτικά προϊόντα και οι εταιρικές σχέσεις). Και είναι ισχυρός ο κίνδυνος για την Αγκυρα, διότι ήδη δύο κουρδικές κρατικοειδείς οντότητες, μία στο Ιράκ και μία στη Συρία, προοιωνίζονται την πιθανότητα της εμφάνισης ενός ενιαίου Κουρδιστάν, μάλιστα στο εγγύς μέλλον. Προσέτι, ενός «μεγάλου Κουρδιστάν», αν ένα τέτοιο κράτος θα μπορούσε να θεωρηθεί από τη Δύση πιο αξιόπιστο σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των πετρελαίων και των υδάτων από την «αυτονομημένη» και υπερφιλόδοξη Τουρκία.

Τι είναι σήμερα η Τουρκία; Είναι η διάψευση του δόγματος Νταβούτογλου, «κανένα πρόβλημα με κανέναν», και ταυτοχρόνως η αποκάλυψη της πραγματικής του ανάγνωσης: κανένα πρόβλημα με κανέναν, αν όλα τα προβλήματα λυθούν προς όφελος της Τουρκίας. Μπίνγκο! Που σ’ αυτή την περίπτωση λίγο απέχει απ’ τα μπιγκ μπανγκ των εκρήξεων.

Τι είναι η Τουρκία σήμερα; Ενα κράτος που στα σύνορά του έχει δημιουργήσει μόνον εχθρούς. Ιράν, Αρμενία, Συρία, Κούρδοι, κι ευρύτερα Ισραήλ, Αίγυπτος. Ενα κράτος ταραξίας στο εξωτερικό του και χωροφύλακας στο εσωτερικό του. Οχι μόνο για το παζλ των εθνοτήτων και των θρησκευτικών δογμάτων που περιέχει, αλλά και για τα πολιτικά δικαιώματα όλων. Ενα αυταρχικό κράτος που εφοδιάζει τις φυλακές του με Κούρδους, αριστερούς, δημοσιογράφους, εκδότες, νέους και κάθε άλλον που προγράφει. Ενα κράτος προβοκάτορας που αφανίζει τις μειονότητες στο εσωτερικό του και χρησιμοποιεί τις μειονότητες στο εξωτερικό του για να πιέζει και να απειλεί τις χώρες στις οποίες ζουν, Κύπρο, Ελλάδα, Βουλγαρία, Συρία, Ιράκ και άλλες. Ενα κράτος κατ’ επίφασιν κοσμικό, στην πραγματικότητα εθνικιστικό (επί Κεμάλ και Κεμαλιστών), ένα κράτος που ισλαμοποιείται βραδέως αλλά βαθέως, στον βαθμό που οι Νεο-Οθωμανοί χρησιμοποιούν το Ισλάμ ως όχημα για της ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους. Ενα τέτοιο κράτος, ανασφαλές για τον εαυτόν του, εχθρικό και αυταρχικό για τους πολίτες του, υποϊμπεριαλιστικό (ή ιμπεριαλιστικό όταν μπορεί) για τους γείτονές του, βουλιμικό για γειτονικά εδάφη, αρπακτικό για ξένα εδάφη, με μια ηγεσία μεγαλομανιακή που θέλει να ασκεί ιδεολογική - θρησκευτική επιρροή στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, που θέλει οθωμανικού τύπου αναβίωση της επιρροής του (και της επικράτειάς του - κατά μέρος τουλάχιστον), ένα κράτος «χαϊδεμένο» από τη Δύση, που αναπτύσσεται ανισόμετρα (με τον πολύ λαό να ζει υπό τους αγάδες σε συνθήκες 19ου αιώνα), ένα τέτοιο κράτος είναι βαριά άρρωστο και βαθιά επικίνδυνο.

Οσο για τον περίφημο εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας, η ίδια με τη στάση της στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις απέδειξε πόσον ανεδαφικός είναι. Η υπόθεση αυτή μόνον ευκαιριακώς μπορεί να αναθερμαίνεται, αλλά δύσκολα θα ολοκληρωθεί.

Η ρητορική της Τουρκίας δεν έχει καμία σημασία (μπούρδες για 17 δευτερολέπτων παραβίαση, ουδείς άλλος λέει), η πολιτική της όμως έχει τεράστια σημασία. Στην Τουρκία δεν υπάρχει κανένα «βαθύ κράτος». Υπάρχει ένα ενιαίο κράτος, είτε Κεμαλικό, είτε Νεο-Οθωμανικό, που καταπιέζει τους πολίτες του το ίδιο, κι επιβουλεύεται τους γείτονές του το ίδιο.

Για τους κοσμοπολίτες Τούρκους των παραλίων και της Πόλης, για τους Αλεβίτες, τους Λαζούς, τους αγροτικούς πληθυσμούς της Ανατολίας, τους Κούρδους και όλες τις άλλες μειονότητες η Τουρκία είναι ένα καθυστερημένο και φοβικό κράτος που μετέρχεται εύκολα τη βία. Δυτικώς και ανατολικώς της Μελιτίνης. Και βεβαίως νοτίως της Ταρτούς (Ταρσού) και της Λαττάκειας (Λαοδίκειας). Σήμερα η Τουρκία ασκεί πολιτική (εσωτερική και εξωτερική) με τον εθνικισμό και τα θρησκεύματα να εξοπλίζουν τα χέρια της.

Εις ό,τι δε αφορά εμάς, όσοι ποντάρουν στο δόγμα του υψηλού κόστους είναι βαθιά νυχτωμένοι, διότι η Τουρκία δεν θα διστάσει, αν χρειασθεί, να αιμορραγήσει, όχι μόνον διότι δεν λογαριάζει το αίμα των άλλων αλλά και διότι είναι βαθιά πεισμένη ότι το δικό της αίμα μπορεί εύκολα να το απορροφήσει ο πλούτος της και η φτώχεια της.

Οπως και να ’χει, στην κοιτίδα του πολιτισμού κι όλα τα πέριξ της Μεσοποταμίας έχουν συγκεντρωθεί τον τελευταίο καιρό στρατιωτικές δυνάμεις τόσο πολλές και από τόσες πολλές χώρες που μόνον πριν και κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συγκεντρωθεί, μάλιστα σε μικρότερη κλίμακα τότε κι από λιγότερες χώρες.

ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Τουρκία, Ρωσία συνωθούνται στα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και του Κουρδιστάν υπό το άγρυπνο βλέμμα του Ιράν, του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας, με την εμπλοκή της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και πλήθους στρατιωτικών και παραστρατιωτικών, θρησκευτικών, εθνικιστικών, εθνικών, μειονοτικών οργανώσεων - μια τεράστια σκακιέρα που δεν χωράει τα πιόνια της. Ενας ακήρυχτος πόλεμος

που εξανδραποδίζει πληθυσμούς, απολύτως ασύμμετρος, με μια βόμβα να σκάει στο Χαλέπι και να σκοτώνει 100 στο Παρίσι.

Για πρώτη φορά μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις παραδοσιακών εχθρών βρίσκονται σε απόσταση (τελευταίας) ανάσας. Οχι μόνον η αποκλιμάκωση της έντασης, αλλά ούτε η απαγκίστρωση των στρατιωτικών δυνάμεων από ένα τέτοιο πολύπλοκο μέτωπο δεν θα μπορέσει να συμβεί χωρίς ορισμένες τουλάχιστον Δυνάμεις να πετύχουν τους στόχους τους ή να μείνουν σε τροχιά για να τους πετύχουν.

Οψόμεθα (αν δεν φάει τα ματάκια μας το μαύρο σκοτάδι)...

Πηγή: enikos.gr