Παλιός καρκίνος που τραγουδάει ακόμα, του Στάθη

Είναι παγκοίνως γνωστό (όσον «παγκοίνως» είναι γνωστή η συμπεφωνημένη απ’ όλες τις πλευρές ιστορία) ότι η έμπνευση του Χίτλερ για το Ολοκαύτωμα, όταν αυτό άρχισε να σχεδιάζεται ως «τελική λύση», είχε τις ρίζες της (εις όσα αφορούσαν το πρακτικόν μέρος του πράγματος) στη Γενοκτονία των Αρμενίων απ’ τους Οθωμανούς-Νεότουρκους. «Ποιος θυμάται τη Γενοκτονία των Αρμενίων;» συνήθιζε να λέει ο εθνικοσοσιαλιστής δικτάτορας - και ποιος θα θυμάται (μάλλον θα έλεγε μέσα του) τη Γενοκτονία των Εβραίων, εφόσον μάλιστα την ...

Ιστορία τη γράφουν οι νικητές - και ο Χίτλερ πίστευε ότι θα νικήσει. (Βεβαίως

το Ολοκαύτωμα το συνέχισε ως την τελευταία στιγμή, ενώ ήδη επί χρόνια έχανε τον πόλεμο, διότι το κτήνος αυτό πίστευε ότι αφανίζοντας τους Εβραίους προσφέρει αγαθές υπηρεσίες στον ευρωπαϊκό... πολιτισμό. Σκατόψυχος ως το τέλος και υποκριτής, διότι η εξολόθρευση των Εβραίων υπήρξε για το Γ’ Ράιχ -συν τοις άλλοις- και κερδώα μπίζνα, επωφελεστάτη σε πολλά επίπεδα κι από πολλές πλευρές.)

Ομως, την Ιστορία δεν τη γράφουν (πάντα) οι νικητές, συνηθέστερα γράφεται διά της αποδείξεώς της. Και για αυτό οι «νικητές» Νεότουρκοι δεν μπόρεσαν να κουκουλώσουν το έγκλημά τους. Η Γενοκτονία των Αρμενίων έγινε διότι απεδείχθη ότι έγινε. Η «αναγνώρισή» της είναι άλλο θέμα, είναι θέμα πολιτικής. Το ίδιο ισχύει και με τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Η «αναγνώριση» της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι θέμα πολιτικής, η ιστορική της όμως υπόσταση διαθέτει τις αποδείξεις της. Με πρώτη και καλύτερη απ’ όλες την εξαφάνιση του Ελληνισμού απ’ τον Πόντο.

Μετά τρεις χιλιάδες χρόνια παρουσίας στον Πόντο (όπως άλλωστε το ίδιο μετράει ο Χοφσμπάουμ και για τους Ελληνες της Αιγαιακής Μικρασίας) ο Ελληνισμός εξαφανίσθηκε από εκεί, αφήνοντας πίσω του μεγάλα λείψανα και λίγους (ίσως) κρυπτοχριστιανούς. Ο Ξεριζωμός αυτός δεν έγινε ως διά μαγείας, αλλά διά χειρών αδίκων των Οθωμανών.

Στα χρόνια, φέρ’ ειπείν, του πατέρα μου, τη Γενοκτονία των Ελληνοποντίων από τους Τούρκους την έλεγαν Ξεριζωμό, Διωγμό, Μαρτύριο. Ομως ο κ. Φίλης όταν αποφεύγει τη λέξη Γενοκτονία, δεν έχει την αθωότητα του πατέρα μου, αλλά την προσήλωσή του στην ιδεολογία του. Ο κ. Φίλης για το θέμα αυτό λέει την αλήθεια. Τη «δική του» όμως αλήθεια. Ανευ της αποδείξεώς της.

Ομως γιατί ο κ. Φίλης επιλέγει την «Εθνοκάθαρση» ως όρο επαρκή για να αποδώσει το γεγονός και όχι τη Γενοκτονία; Εδώ πρέπει να κρατήσουμε δύο σημειώσεις: α) όταν μίλησε για αυτό το ζήτημα ο κ. Φίλης, μίλησε σε πρώτο πληθυντικό - υπονοώντας προφανώς την Αριστερά, έτσι έστω όπως την εννοεί ο ίδιος, διότι δεν νομίζω ότι έχει ήδη καταφύγει στον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας. β) Μετά

την κατακραυγή (και τη δίκαιη και την άδικη) που ξεσήκωναν τα λεγόμενά του ο κ. Φίλης κατέφυγε σε δύο σοφίσματα: της επιστημονικής προσέγγισης και της προσωπικής άποψης. Ατυχή και τα δύο (τι άλλο, άλλωστε, είναι τα σοφίσματα;). Για την ιστορική επιστήμη τα γεγονότα ή έχουν αποδειχθεί ή ερευνώνται. Μάλιστα η έρευνα (συνεχίζεται και για τα αποδεδειγμένα) είναι διαρκής, με αποτέλεσμα ή την επιβεβαίωση ή την αναίρεση και την αναθεώρηση. Εις όσα αφορούν τη Γενοκτονία των Ποντίων, οι έρευνες επιβεβαιώνουν τις έρευνες κι εμπλουτίζουν τις αποδείξεις. Για την «προσωπική άποψη» τώρα, ο κ. Φίλης έχει δίκιο. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να αυτοπροσδιορίζεται πρίγκιπας των Σουαχίλι και στο «φαντασιακό του» να... απελευθερώνει την Πόλη κάθε μέρα. Ως Υπουργός Παιδείας, όμως, πρέπει να ’ναι πιο προσεκτικός, διότι ο ρόλος του είναι θεσμικός κι όσα λένε οι θεσμοί καταγράφονται από εχθρούς και φίλους.

Ομως γιατί ο κ. Φίλης επιμένει στην Εθνοκάθαρση και αποτάσσεται τη Γενοκτονία; Παίζει με τις λέξεις; Οχι, οι λέξεις έχουν σημασία (μάλιστα σημειολογική στις κοινωνίες που κυβερνούν οι ευφημισμοί, η πολιτική ορθότης, η ομογενοποιημένη σκέψη). Ο κ. Φίλης δεν είναι νεόκοπος, είναι συνεπής, αυτά που λέει τα λέει τριάντα χρόνια τώρα.

Είναι στο ίδιο κλίμα με τον κ. Μπαλτά, όταν ο τελευταίος έλεγε ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 γέννησε το Ελληνικό Εθνος (σχήμα οξύμωρο ή μάλλον μωρό, αν πιστέψουμε ότι το Ελληνικό Εθνος δεν προϋπήρχε της Επανάστασής του). Ομως, είναι δυνατόν καθηγητές να διαθέτουν τέτοιο αγλάισμα, ώστε να πιστεύουν ότι την Ελληνική Επανάσταση του 1821 δεν την έκανε το Ελληνικό Εθνος, αλλά κάτι άλλο (τι;) που στη συνέχεια η Επανάσταση το έκανε Εθνος; Ναι, υπάρχουν τέτοιοι καθηγητές που κόπτονται για την ασυνέχεια του Ελληνικού Εθνους ή που πιστεύουν ότι τα έθνη είναι απότοκα των αστικών επαναστάσεων (τις οποίες έκαναν ποιοι, αν όχι οι Γάλλοι τη γαλλική ή οι Αγγλοι τις αγγλικές;). Kακοχωνεμένος διαφωτισμός; πιθανόν, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο πολιτικός προσδιορισμός (διαφοροποιούμενος μέσα στον χρόνο) των εθνών (καθώς και η ταξική τους εξέλιξη) είναι αρχαία υπόθεση, απ’ τον καιρό των Κινέζων ή των Εβραίων ή των Περσών, προς

τι λοιπόν αυτή η πολιτική αλλεργία, τριάντα χρόνια τώρα, ενός πολύ μικρού μέρους της Αριστεράς με το έθνος; Ακόμα και το ΕΑΜ αρχίζει να περιγράφεται δυστυχώς ακόμα και απ’ το ΚΚΕ σαν μια ταξικώς ατελής υπόθεση, ενώ απ’ την άλλη πλευρά αν ακούσεις ορισμένους αριστερούς να αναφέρονται σ’ αυτό, κινδυνεύεις να νομίσεις ότι το ΕΑΜ ήταν ΜΚΟ. Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί αυτή η τροτσκιστικής καταγωγής ανάλυση της σχέσης του έθνους και των τάξεων χαρακτηρίζει ένα μέρος της σύγχρονης Αριστεράς, μάλιστα εκείνης που επί πολλά χρόνια τώρα, συμπλέοντας με τον «εκσυγχρονισμό», διέθετε και διαθέτει το λύειν και το δεσμείν στην Ακαδημαϊκή Κοινότητα (ιδιαιτέρως στους τομείς των ανθρωπιστικών γραμμάτων);

Το θέμα είναι βαρετό, αλλά παραμένει καρκίνος. Που τρώει το σώμα της Αριστεράς και κατατρώει τη σχέση της με την κοινωνία. Ομως γιατί συμβαίνει και γιατί επιμένει να συμβαίνει;

Η σύγχρονη Ελλάδα είναι ένα κράτος εθνικώς ομοιογενές κατά 98% τουλάχιστον. Ενα ποσοστό ασυνήθιστο στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Οι Ελληνες υπήρξαν λαός της διασποράς αλλά και της συρρίκνωσης. Ο πολιτισμός τους υπήρξε οικουμενικός με φορείς τους ίδιους, επηρέασε τους πάντες και ξανάγινε οικουμενικός με φορείς αλλά έθνη και άλλους λαούς. Απ’ την «Ιλιάδα» του Ομήρου ως την «Οδύσσεια» του Τζόυς, το ίδιο δράμα παίζεται στις σκηνές της υφηλίου. Ο Ελληνισμός τον προηγούμενο αιώνα συρρικνώθηκε στο πλαίσιο του Νεότερου Ελλαδικού Κράτους και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συμπαγής στο ένα κράτος, πλειοψηφικός στο άλλο. Συρρικνώθηκε στον ελλαδικό χώρο και ταυτοχρόνως διεσπάρη στον υπόλοιπο κόσμο (ίσως περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε), πλην όμως όχι πια από θέσεως ισχύος (πολιτιστικής ή πολιτικής), αλλά ως μετανάστης, ικέτης, πρόσφυγας.

Και ο μέσα και ο έξω Ελληνισμός φέρει τραύματα βαρειά (Μικρασιατική Καταστροφή, Διχασμός, Δικτατορίες, Κατοχή, Εμφύλιος, Χούντα, Κυπριακή Τραγωδία) και ταυτοχρόνως φέρει προίκα τη μακρά αντίστασή του σε όσα κατά καιρούς έθεσαν σε κίνδυνο την ύπαρξή του, τις κοινότητές του, το έθνος του. Αυτή είναι μια ιδιομορφία των Ελλήνων που ταιριάζει πολύ στις πολιτικές κι εθνικές περιπέτειες πολλών άλλων λαών, αλλά δεν ταιριάζει καθόλου στην πολιτική διαχείριση των κοινωνιών, έτσι όπως την επιχειρεί η παγκοσμιοποίηση, η νέα τάξη πραγμάτων και η ομογενοποιημένη σκέψη, είτε διά του «εκσυγχρονισμού», είτε διά του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού, με στόχο τον εκφυλισμό, ακόμα και τον εκφασισμό των αστικών δημοκρατιών - όχι ιδιαιτέρως χρήσιμων πλέον στην αστική τάξη.

Τι δουλειά έχει με όλα αυτά η Αριστερά; Καμμία! Η Αριστερά είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής, του πένθους που βασάνισε και βασανίζει κάθε λαό που προσπαθεί να βρει στον ήλιο μοίρα. Η Αριστερά είναι ο πρόμαχος της ταξικής απελευθέρωσης κι έχει χύσει το αίμα της στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες όπου Γης. Αυτό το αντιστασιακό «στίγμα» της Αριστεράς ενοχλεί, και ενοχλεί ακόμα περισσότερο όταν το «στίγμα» αυτό ανιχνεύεται στο θυμικό, στη σκέψη και στην αυτογνωσία ενός ολόκληρου λαού, όπως του ελληνικού λαού.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, αυτός ο λαός πρέπει να αποδομηθεί. Με διττό τρόπο: α) Για τεμπέλης, διεφθαρμένος και συνένοχος στα αισχρά έργα των ταγών του, έτσι ώστε να χάσει τον αυτοσεβασμό του και την αξιοπρέπειά του, με αποτέλεσμα την πιο εύκολη χειραγώγησή του. β) Ο λαός πρέπει, κυρίως αυτό, να χάσει την αυτογνωσία του. Πρέπει να πιστέψει δηλαδή για τον εαυτόν του ό,τι του λένε να πιστέψει για αυτόν: ότι είναι λαός λαϊκιστής, έθνος ανάδελφον, ότι νομίζει πως είναι λαός περιούσιος, ότι είναι εθνικιστής, ρατσιστής, κωλοέλληνας, αγριορωμιός και ελληναράς. Ετσι, ενοχικός κι ενοχοποιημένος

πλέον ο Ελληνας, όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη πρέπει να βλέπει έναν χρυσαυγίτη, έναν ανελλήνιστο, ένα άχθος αρούρης, έναν που του κάνει τη χάρη η Μπούντεσμπανκ να ασχολείται μαζί του, ώσπου να ασχοληθεί η Μπούντεσβερ(μαχτ). Το 98% της εθνικής ομοιογένειας πρέπει να διαμελισθεί, να σαλαμοποιηθεί, να μη διαθέτει ούτε «πεζούλα», ούτε πλαίσιο μέσα στο οποίο οι ταξικοί αγώνες θα μπορούσαν να γενικευθούν. Ναι, αλλά τι σχέση έχει

με όλα αυτά η Αριστερά; Καμμία, αν η Αριστερά δεν περιείχε κι αυτή μισάνθρωπους, αδαείς, ιδιοτελείς και κοπαδίτες κατά το ποσοστό εκείνο που την εμποδίζει να είναι πιο χρήσιμη στον λαό, απ’ όσον έχει ως τώρα κατορθώσει.

Εν κατακλείδι. Ο κ. Φίλης δεν είπε κάτι που δεν το λέει χρόνια τώρα. Κι ως εκ τούτου η προσπάθειά του να αναδιπλωθεί στη συνέχεια, θλιβερή και άχαρη. Ο κύριος Υπουργός της Παιδείας εξέφρασε με όσα είπε το μέρος εκείνο της Αριστεράς μέσα κι έξω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ που ενέκρινε τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, τις «ανθρωπιστικές» εισβολές στο Ιράκ, την «εξαγωγή της Δημοκρατίας» στον Αραβικό Κόσμο, την εφαρμογή του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο

κι εν τέλει των μνημονίων στην Ελλάδα. Η αλληλουχία βγάζει μάτι. Η κρίση υπήρξε και είναι εργαλείο. Η υποταγή της Ελλάδας στην ομογενοποιημένη σκέψη λύνει το πρόβλημα της γερμανικής Ευρώπης με έναν λαό άτακτο, ομοιογενή και απρόβλεπτον. Οι Ελληνες πρέπει να αφήσουν πίσω τους τα «όχι» και τα δημοψηφίσματα και να προσαρμοσθούν

στον θαυμαστό καινούριο κόσμο των προαπαιτούμενων, των ισοδύναμων (στην άλλη ζωή), της σκλαβιάς, της ζητιανιάς και του ραγιαδισμού. Σιγά μη μας έκαναν Γενοκτονία οι Οθωμανοί, μια Εθνοκαθαρσούλα μάς τράβηξαν, να’ ναι όλη δική μας. Ομως

το πιο υποκριτικό και το πιο σαχλό μέσα σ’ όλα αυτά είναι οι «κύκλοι του Μαξίμου» (λέγε με Μιχόπουλο) που «αποδοκίμασαν» τον κ. Φίλη χαρακτηρίζοντας τις απόψεις του «προσωπικές», όσο «προσωπικές» μπορεί να είναι οι απόψεις Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό ή Τρύφωνα για τη φοροκαταιγίδα ή Σταθάκη για τα «κόκκινα» δάνεια και πάει λέγοντας. Μία κυβέρνηση δεν κυβερνά διά των «προσωπικών» απόψεων, αλλά παίρνει την ευθύνη για όσα λένε και κάνουν τα μέλη της. Η περαιτέρω περικοπή των συντάξεων, λόγου χάριν, δεν είναι προσωπική άποψη του αρμόδιου υπουργού, αλλά εντολή της Τρόικας που εκτελεί ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός και όλο το Υπουργικό Συμβούλιο.

Και είναι άδικο για τον κ. Φίλη να αποδοκιμάζεται από «κύκλους του Μαξίμου», όταν οι ίδιες απόψεις επιδοκιμάζονται στο πρόσωπο του κ. Μπαλτά από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα. Οταν ο κ. Πρωθυπουργός τιμά τον κ. Λιάκο, ο μαστρο-Φίλης μάς μάρανε;..

ΥΓ.: Κατόπιν τούτων, η υστερία της «Αυγής» να συκοφαντεί ως εθνικιστές τους Ελληνες κατά ποσοστό 99% δεν δείχνει μόνο την απελπισία, αλλά τη χρεοκοπία μιας «σχολής σκέψης» επικίνδυνης για την υπόσταση του κράτους και την ύπαρξη του λαού. Πλην όμως, αυτή η «σχολή σκέψης» (καλά εδραιωμένη άλλωστε στα ΜΜΕ της διαπλοκής, όσον και στους ενσωματωμένους διανοούμενους) θα επιμείνει. Διότι το στοίχημα της αυτοκαθαίρεσης των Ελλήνων απ’ τον εαυτόν τους δεν έχει ακόμα κερδηθεί απ’ τη Νέα Τάξη Πραγμάτων (παλιά και νέα).

ΥΓ.2: Ζητούν πολλοί την παραίτηση Φίλη (θεμιτόν), αλλά ζητούν και ορισμένοι άλλοι (οι Χρυσαυγίτες) να δικασθεί (απαράδεκτο). Και φασιστικό. Οι ιδέες δεν αντιμετωπίζονται με δίκες, δεν υπάρχουν εγκλήματα γνώμης. Αλλωστε, ούτε η Χρυσή Αυγή διώκεται για τις ιδέες της, αλλά για τα εγκλήματά της. Μπορεί οι ιδέες της να είναι εγκληματικές, και είναι, αλλά δεν δικάζονται οι σκέψεις, δικάζονται οι πράξεις που παράγουν οι σκέψεις. Το θέμα όμως είναι άκρως ειρωνικό! Διότι υπάρχουν αριστεροί που ζητούν τέτοιες δίκες. Δίκες για ιδεολογίες. Φασιστικό επίσης κι ελπίζω τώρα να το καταλαβαίνουν. Η Αριστερά κάποτε δικαζόταν για τις ιδέες της, κι όμως υπάρχουν αριστεροί σήμερα που απαιτούν δίκες για τις ιδέες των άλλων. Ποιοι αριστεροί; αυτοί που συνέπλευσαν με τον «εκσυγχρονισμό». Επιπροσθέτως, υπάρχουν αριστεροί που θεωρούν ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα. Τώρα πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα από όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα. Και στις δύο περιπτώσεις, πολιτικός κατιμάς.

Θα μου πείτε: οι εν λόγω αριστεροί «θα βάλουν τώρα μυαλό;» όχι! δεν είναι αυτή η δουλειά τους.

ΥΓ.3: Ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 πίστευα κι εγώ ότι η τραγωδία των Ποντίων ήταν υποδεέστερη της Γενοκτονίας. Με τον θόρυβο όμως που προκάλεσε τότε η ανακίνηση αυτού του ζητήματος, ο Λατίνος παππούς μου με συμβούλευσε: πάρε, διάβασε. Διάβασα, έψαξα κι έμαθα. Ευχαριστώ, παππού...

Πηγή: enikos.gr