Δεν έφυγαν οι Καλικάντζαροι (τη βρίσκουν μαζί μας) - του Στάθη

Ενα-ένα! και, εν πρώτοις καλημέρα! Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Μπορεί λοιπόν τα «μη νομίμως αποκτηθέντα αποδεικτικά μέσα» να χρησιμοποιηθούν εναντίον των φοροφυγάδων (σήμερα), αλλά αύριο να χρησιμοποιηθούν και εναντίον κομμουνιστών, αναρχικών, πάσης φύσεως «αιρετικών», ατίθασων, τεντυμπόυδων και ταραξιών; Αριστα. Κι ως φαίνεται, ένα κομμάτι της Αριστεράς,

εκείνο που έχει ταυτισθεί με την ομογενοποιημένη σκέψη της Νέας (και παγκοσμιοποιημένης πλέον) Τάξης δεν βάζει μυαλό. Ούτε θα βάλει. Διότι το προηγούμενο υπάρχει: στον προσφάτως ψηφισθέντα αντιρατσιστικό νόμο υπάρχει το παραθυράκι που οδηγεί στις διώξεις για εγκλήματα γνώμης. Απ’ αυτό το παραθυράκι πέρασε χωρίς δυσκολία ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης και διώκει τώρα τον κ. Φίλη για τις απόψεις του περί τη Γενοκτονία των Ποντίων.

 «Μη νομίμως κτηθέντα αποδεικτικά μέσα» λοιπόν κι όποιον πάρει ο Χάρος (στα «λαϊκά» δικαστήρια της Δρέσδης ή της Μόσχας). Δεν είναι κι άσχημα

επί «πρώτης φοράς Αριστερά» να βρικολακιάζουν στην πατρίδα μας οι διαχρονικώς ευσεβείς πόθοι της αυταρχικής δεξιάς κι ακροδεξιάς για το... δικανικό ιδεώδες. Να μπορεί δηλαδή ο καθένας μας να «τυλιχθεί σε μια κόλλα χαρτί» απ’ όποιον διαθέτει «μη νομίμως κτηθέντα» στοιχεία εναντίον του. Αριστα! Με ... τα «φυτευτά στοιχεία» τι γίνεται; Μήπως οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» (;!) δικαιολογούν και κάποιες άλλες τέτοιες ακρότητες; Πώς αλλιώς θα φωτίσουμε άλλωστε τον δρόμο μας προς την κόλαση, παρά μόνον με καλές προθέσεις.

Λυπάμαι και θλίβομαι. Αλλά, όσον περνάει ο καιρός, γίνεται φανερό ότι η μόνη σχέση που έχουν με τον Διαφωτισμό πολλοί απ’ όσους σχίζουν τα ιμάτιά τους για πάρτη του, είναι του καμποτίνου και του τζουτζέ. Του ιδιοτελούς διπρόσωπου.

2. Ολα τα παραπάνω είναι αφελή. Θα είχαν νόημα αν υπήρχε και υφίστατο η διάκριση των εξουσιών. Κάτι που σήμερα δεν υπάρχει πουθενά και στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε. Στην εν λόγω υπόθεση (των Λιστών) διεξάγεται για μιαν ακόμη φορά σύγκρουση οριζόντιων συστημάτων εξουσίας που εκτείνονται και στις τρεις (υποτίθεται διακριτές) εκφάνσεις του πολιτεύματος.

Συγκρούεται το σύστημα Τάδε με το σύστημα Δείνα για την αποκάλυψη (ή τη συγκάλυψη) μιας μόνιμης παθογένειες, που αφορά στη λεηλασία του δημοσίου πλούτου μέσω της διοίκησης του κράτους. Τι είχες Γιάννη μ’; - τι ’χα πάντα! Μπάρμπα στην Κορώνη.

3. Καλώς έκαμε ο κ. Τσίπρας και δεν παρέστη στις τελετές των Θεοφανείων στον Πειραιά λόγω της αποχαλινωμένης συμπεριφοράς του εκεί Μητροπολίτη. Καθ’ ότι η Εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να υπηρετεί, να υπερασπίζεται και να προβάλλει το δόγμα της μέσα στο πλαίσιο των νόμων του αστικού κράτους, αλλά δεν έχει καμιά δουλειά να εκκοσμικεύεται. Μπορεί ο Πειραιώς να ’ναι φιλάνθρωπος, μπορεί να είναι καλός άνθρωπος, αλλά αν ήταν καλός Χριστιανός δεν θα καταριόταν. Κι αν ήταν καλός πολίτης, θα σεβόταν τους νόμους που οι εκπρόσωποι του λαού ψηφίζουν. Η παράδοση της Ορθοδοξίας δεν είναι καισαροπαπική. Ούτε νομοθετούν, ούτε κυβερνούν, ούτε διοικούν οι ιερείς. Ιερουργούν. Μέσα στο πλαίσιο που, στο κάτω-κάτω, το κράτος έχει δημιουργήσει για να εκδηλώνεται το έργο τους. Ο κάθε πολίτης, ιερέας ή κοσμικός, μπορεί να έχει τη γνώμη του, την ιδεολογία του, τη φιλοσοφία του, την πίστη του. Ολα αυτά με κοινόν παρονομαστή το κράτος, που εξασφαλίζει την ελευθερία της διατύπωσης, της διακίνησης και της άσκησής τους.

Το σύνδρομο του «εθνάρχη» που, ως φαίνεται, κατατρύχει πολλούς ή λίγους ανώτερους κληρικούς έλκει την καταγωγή του απ’ την Τουρκοκρατία. Ποτέ, όσον το ρωμαίικο είχε την όποιου τύπου κρατική υπόσταση μέσα στη διαχρονία του, η Εκκλησία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά Εκκλησία. Κι αν κάποιος ιερωμένος αναλάμβανε σε συνθήκες κρίσης πολιτικό αξίωμα (Φώτιος, Μακάριος, Δαμασκηνός κ.ά.), δεν το αναλάμβανε η Εκκλησία.

Ας ιερουργεί λοιπόν ο Πειραιώς, ας στέργει και ας περιθάλπει, ας παρηγορεί και ας διαλέγεται. Με αγάπη κι ευρυχωρία για όλα του τα παιδιά, όλα! κι εκείνα τα «άλλα». Οχι λιγότερο ευαίσθητα κι όχι λιγότερο βασανισμένα, πλην όμως το ίδιο υπερήφανα.

4. Από την άλλη: αν ο κ. Τσίπρας απέφυγε τον Πειραιά για να μην υποστεί τυχόν λαϊκές αποδοκιμασίες εν σχέσει με το ξεπούλημα του πόρτο Λεόνε, ματαίως το προσπάθησε. Τις αποδοκιμασίες που αφέθηκε μόνος του να γευθεί ο κ. Δρίτσας, στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας τις λούστηκε.

Κι αυτό φαινόταν και στα τηλεοπτικά πλάνα απ’ το Κολωνάκι. «Πικρόν ποτήριον» έδειχνε να πίνει ο κ. Πρωθυπουργός από το κατά τα άλλα καθαγιασμένο ύδωρ.

5. «Πολιτικός πρόσφυγας ήταν κι ο Χριστός» είπε προσφυώς αυτές τις χρονιάρες μέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς απέδειξε και ο ελληνικός λαός την αρχοντιά του με την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες, στους μετανάστες και στους κυνηγημένους. Με διθυράμβους μίλησε η κυρία Βανέσα Ρεντγκρέιβ για την ψυχή των γραικών που προστρέχουν και συμμερίζονται. Και η κυρία Σούζαν Σάραντον το ίδιο, καθώς και πλήθος άλλοι που είδαν με τα μάτια τους φτωχούς και εύπορους πολίτες, γυναίκες, άνδρες και παιδιά να μοιράζονται το υστέρημα και να διαθέτουν το περίσσευμα. Λόγων κι έργων. Κι όμως, χρόνια τώρα, ένας εσμός χρυσοκανθάρων -οι ίδιοι που διέσυραν τους Ελληνες για «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους»- μας έχουν χτικιάσει στις συκοφαντίες για ρατσισμό και ξενοφοβία.

Μισάνθρωποι οι ίδιοι κι αμαθείς, προβάλλουν τόσα χρόνια πάνω στους Ελληνες τα κόμπλεξ τους επί χρυσίω. Αργυρώνητοι και σμπίροι της εξουσίας (των υποτελών σε άλλους Επικυρίαρχους) μας έχουν «γανώσει το κέρατο» στις κατηγορίες και τις συκοφαντίες εκείνες που αν είχαμε παραδεχθεί, θα είχαμε αναγνωρίσει μια ήττα που δεν την αντέχει η ανθρωπιά.

Υπάρχουν ρατσιστές στην ελληνική κοινωνία; Και βέβαια! Τους περισσότερους μάλιστα τους εκφράζει η Χρυσή Αυγή, το ίδιο ανελλήνιστη, απάνθρωπη, μισαλλόδοξη και κτηνώδης. Ομως, το ότι υπάρχουν ρατσιστές σε μία κοινωνία σημαίνει ότι αυτή η κοινωνία είναι ρατσιστική; Γιατί λοιπόν οι πεμπτοφαλαγγίτες αυτοί χρυσοκάνθαροι του «εκσυγχρονισμού» αναδεικνύουν τόσα χρόνια με τόσο πάθος (μίσος και αλαζονεία) το έλασσον ως μείζον;

Το ίδιο μισάνθρωποι, με περιφρόνηση για τον λαό, το ίδιο μισαλλόδοξοι με τους ρατσιστές είναι και εκείνοι που τόσα χρόνια κατηγορούν για ρατσισμό έναν λαό που διαρκώς αποδεικνύει το αντίθετο. Μωροί δεν είναι, γιατί το κάνουν; Διότι έτσι «επιπλέουν» εξυπηρετώντας την ανωτέρα εκείνη βία που θέλει τους Ελληνες αναξιοπρεπείς με τον εαυτόν τους και ανυπόληπτους στους ξένους.

Χρόνια τώρα, ουδείς έπαινος για τους Νεοέλληνες και τον νεοελληνικό πολιτισμό (απ’ όσους επαίνους χιλιάδες και χιλιάδες ξένων συχνά-πυκνά διατυπώνουν) έχει αφεθεί να γίνει κτήμα αυτού του έρμου λαού, προίκα, σημείο αναφοράς, πρόταγμα προόδου. Αντιθέτως, σούζα και ντροπιασμένους θέλει τους Ελληνες πολίτες η μάστιξ της προπαγάνδας,

6. Ομως, ακόμα κι όταν ο λαός στήνει ευγενικά τρόπαια, όπως αυτά που εξύμνησε η κυρία Ρεντγκρέιβ, γύρω της ένα εγχώριο - διεθνές σύστημα που ωφελείται απ’ τη διαχείριση της τραγωδίας έμπαινε στο κάδρο. Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (με κυβερνητικές και διακυβερνητικές χρηματοδοτήσεις), παρατρεχάμενοι, πολιτικάντηδες και κατ’ επάγγελμα «ευαίσθητοι». Αναπόφευκτο; Μάλλον! Παρά ταύτα, το καλό συνεχίζει και θα συνεχίζει τη μάχη του, είτε στ’ απόσκια είτε «λουσμένο στο φως» που θέλει να το καπηλεύεται. Το καλό είναι και θα είναι πάντα η πρώτη ύλη απ’ την οποίαν είμαστε φτιαγμένοι κα οι νοούντες πάντα βρίσκουν και θα βρίσκουν τους τρόπους να πράττουν.

7. «Το σώμα του εγκλήματος», χαριτολόγησε ο κ. Κατρούγκαλος και προσπάθησε να δώσει το Ασφαλιστικό υπό μορφήν φακέλου στον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Εκείνος δεν το άγγιξε και ο κ. Υπουργός, με την αμηχανία μιας χειραψίας που δεν βρήκε ανταπόκριση, το ακούμπησε απαλά στο παρακείμενο τραπεζάκι. Η γλώσσα των σημείων. Αλλά και των σωμάτων. Παρ’ ότι καθιστός, ο κ. Κατρούγκαλος έδειχνε σαν να προσπαθεί και πάλι να υψωθεί στις μυτούλες των παπουτσιών του.

«Το σώμα του εγκλήματος» σήμερα, «Εγκλημα και τιμωρία» αύριο! Ο συνειρμός είναι τόσον προφανής, που μόνον η ιλαροτραγική αμηχανία Κατρούγκαλου φάνηκε να μην έχει αντιληφθεί εγκαίρως.

8. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για το Ασφαλιστικό; Αφού εν τέλει η Τρόικα θα αποφασίσει...

(Πάντως η έκκληση της κυβέρνησης στην αντιπολίτευση να κυβερνήσει εκείνη με τις προτάσεις της είναι άκρως συγκινητική. Θυμίζει Γιωργάκη. Και μάλλον αυτό είναι «το success story της κυβέρνησης Τσίπρα» που παινεύει τις τελευταίες μέρες ο κ. Μοσκοβισί).

9. Τα σέβη μου.

Πηγή: enikos.gr