Νταμπλ υπάτων στην Αθήνα το Βερολίνο - του Στάθη

Στις 9/11/2015 η στήλη έγραφε («Η μετανάστευση των Εθνών») ότι τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, καθώς και η σύνθεση πλείστων όσων εκ των νέων ευρωπαϊκών εθνών, είναι αποτέλεσμα των μεταναστεύσεων λαών, φυλών, φύλων, εθνών και εθνοτήτων από την ύστερη αρχαιότητα ως το τέλος του Μεσαίωνα. Eθνη και κράτη που, από την εποχή της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού και των αστικών επαναστάσεων, εξακολουθούν να διαμορφώνονται ακόμα και ως τις μέρες μας. Στο ίδιο ζήτημα αναφέρθηκε χθες-προχθές και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, σε μια προσπάθεια

να υπενθυμίσει στους απανταχού εθνικιστές την αλήθεια και στους απανταχού ρατσιστές την ανθρωπιά - πράγμα, άλλωστε, που επιχείρησε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μιλώντας για «Χριστό, πολιτικό πρόσφυγα». Ολα αυτά, φοβάμαι, εις μάτην. Απευθύνονται σε φραγμένα αυτιά και άδεια μάτια. Το λόγου το αληθές αυτής της πικρής διαπίστωσης το μαρτυρεί η ίδια ...
η γλώσσα (και η δική μας) ή, μάλλον, η ορολογία που της εμφυτεύουμε, μετατρέποντας τη γλώσσα μας (κι όλες τις γλώσσες των ανθρώπων) σε ξενιστές της πιο άγριας μετάλλαξης. Λέμε «ροές», προσφυγικές ροές. Λες και πρόκειται για ρυάκια ή ποτάμια, σαν να πραγματευόμαστε ένα φυσικό φαινόμενο. Δεν χρησιμοποιούμε τις λέξεις διωγμός, καταδίωξη, ξερίζωμα, εξανδραποδισμός, πορεία θανάτου, πογκρόμ, εξορία, κατατρεγμός, αλλά ροές. Πολύ απαλό, πολύ χαλαρωτικό, φιλικό σαν φλοίσβος από σιντριβανάκι σε ένα σαλονάκι με έξτρα γκουντ φενγκ σούι…

Ετσι, μπορεί να προκαλεί συγκίνηση και αναστάτωση ο θάνατος από πνιγμό ενός μικρού παιδιού μπροστά στα μάτια μας, αλλά στην υπονομευμένη σημειολογία της τραγωδίας οι «ροές» ρέουν. Και υποδορίως, σαν μουσική υπόκρουση που θέλει να αποκοιμίσει ένα δράμα, απαλύνουν το πράγμα, απαλά-απαλά το κάνουν, διά της προπαγάνδας, του εθισμού και της ρουτίνας, αποδεκτό, το φέρνουν στα μέτρα του κτήνους που προκαλεί η τραγωδία.

Αρχαία αλήθεια. Η δολοφονία του μυαλού παραλύει το σώμα και εξουδετερώνει την ψυχή. Για τους Εβραίους, οι Ναζί δεν χρησιμοποίησαν ποτέ τον όρο γενοκτονία, αλλά τον όρο «τελική λύση». Ασαφής, τεχνοκρατικός, να μη σου μαγκώνει το μυαλό, να μπορείς, ακόμα κι αν γνωρίζεις, να κάνεις τα στραβά μάτια. Απασχολήσιμος, ιδού

ένας νέος θαυμαστός όρος του γενναίου μας κόσμου. Να συνηθίζει ο πολίτης στην ιδέα ότι η ζωή του είναι ένας Τιραμόλα που τεντώνεται ή συρρικνώνεται αναλόγως όσων προκρίνει ο Προκρούστης. Μίλησε προχθές, κάνοντας την πρώτη του δήλωση ως αρχηγός της Ν.Δ., ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και μετρούσα όλο περιέργεια τις λέξεις, να δω πότε θα πει «λαϊκιστής» ή «λαϊκισμός». Την είπε 17^η σε σύνολο 80! Και την επανέλαβαν 80 φορές όλοι οι παρατρεχάμενοι νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί, κεντρώοι και «εκσυγχρονιστές» είτε ως πρόσωπα, είτε ως ΜΜΕ, είτε ως κόμματα. Λαϊκιστής λαός δεν

υπάρχει, λαϊκίστικο καθεστώς δεν έχουμε, αλλά η άνοια στην έννοια των λέξεων είναι μεγάλο πράγμα. Αλλιώς δεν θα μιλούσε η Ζήμενς σαν τον Μάρκο Αντώνιο μπροστά στη σορό του Καίσαρα, καλώντας τον λαό να δεχθεί τη φραγκάτη κληρονομιά του «δημοκρατικού» δικτάτορα ως πολιτική ελευθερία. Το ίδιο και οι τράπεζες. Σου λέει ποτέ η τράπεζα ότι σε δικάζει; Ομως αυτή η ίδια, κι όχι άλλος, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε το κράτος, είναι που σε κρίνει «μη συνεργάσιμο». Και πάλι να την ευχαριστείς ! Δεν σε λέει θανατοποινίτη ή τελειωμένο, σε λέει απλώς «μη συνεργάσιμο», σου κολλάει τη στάμπα στο κούτελο, όπως έκαναν με τους σκλάβους, και σου παίρνει το σπίτι - «ας πρόσεχες», όπως σε συμβούλευε και ο κ. Σημίτης, όταν οι τσέτες του σου έτρωγαν το βιος στο Χρηματιστήριο

ή σου έκαναν το Ασφαλιστικό σου Ταμείο κόσκινο. Τώρα οι σημιτάνθρωποι συμβουλεύουν τον κ. Τσίπρα, αναλαμβάνουν δουλειές, φερ’ ειπείν στην παιδεία - εκεί να δείτε οι παρενδύσεις των λέξεων («αφήγημα» η ιστορία) και οι ροές της αποβλάκωσης του λαού [φαντασιακά και άλλα εδώδιμα (νεο)αποικιακά[. Πλην όμως όχι μόνον στην παιδεία, αλλά παντού κυριαρχούν οι ευφημισμοί. Απ’ όταν ο κ. Τσίπρας έκανε το «όχι» «ναι», ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει το κρέας ψάρι με το καντάρι. Μόνον τις αυτοκτονίες δεν έχουν βαφτίσει ακόμα «εθελουσία έξοδο απ’ τον μάταιον τούτο κόσμο» , αλλά σε όλα τα άλλα ομιλούν πλέον και οι Συριζαίοι τη γλώσσα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, λένε κι αυτοί το χαράτσι «επίδομα αλληλεγγύης», υπερακοντίζοντας μάλιστα τη φθαρμένη ορολογία του «παλιού» με τις θαυμαστές επινοήσεις του «νέου» για γεμιστά με καπαμά κι άλλες αρλούμπες με τη ρίγανη.

Θα έλεγε ποτέ ένας Συριζαίος σήμερα «πρώτη φορά αριστερή γροθιά στα μούτρα του συνταξιούχου πατέρα μας»; Οχι, βέβαια! Και μεγάλη η χάρη του συνταξιούχου, να μην τον αποκαλέσει κι από πάνω κανένας διορισμένος σεβαστοσύμβουλος «αποστάτη».

Αλλά, αν η οργουελική χρήση της γλώσσας από τον δικομματικό μονοκομματισμό μανιπουλάριζε την πολιτική συνείδηση των ανθρώπων στην κατεύθυνση της αποταύτισης απ’ την ταξική τους συνείδηση, η Αριστερά, που γονάτισε, ήρθε στην επί σκοπώ ασυνεννοησία να προσθέσει και την τρέλα, τη μούρλα, το τσίου (εκ του λαλάω). Διότι, όταν μας σφάζει ο κ. Σπρίντζης, πονάει ο ίδιος. Οταν ο κ. Κατρούγκαλος κάνει το ασφαλιστικό κιμά, μας καλεί να διαδηλώσουμε εναντίον του κιμά και του Κατρούγκαλου. Οταν, δύο μήνες τώρα, δεν μπορούν ο κ. Ξανθός και ο πολύς Πολάκης να ανακουφίσουν τον πόνο των καρκινοπαθών, φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός απ’ αυτούς τους δύο. Και πάντως δεν φταίει η κυρία Μέρκελ. Την οποίαν παινεύει ο κ. Μουζάλας (πάντα πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτόν του). Δεν πάει να θέλει η κυρία καγκελάριος μεικτές ελληνοτουρκικές περιπολίες στα αντίστοιχα σύνορα (που η Τουρκία αμφισβητεί), δεν πάει να θέλει η κυρία Μέρκελ να στοιβαχθούν στα ελληνικά νησιά και την ενδοχώρα εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές (καταδιωγμένες από τις βόμβες και την ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης στον μουσουλμανικό κόσμο), δεν πάει να γίνεται της προβοκάτσιας το κάγκελο με τους «μουσουλμάνους-βιαστές» σε ευρωπαϊκές πόλεις, ώστε τα ξενοφοβικά σύνδρομα να εκτιναχθούν στον θεό, ο κ. Μουζάλας, εκεί, υμνωδός της ευήθείας του, επαινεί την κ. Μέρκελ, «που κατάφερε να κρατήσει την Ευρώπη ενωμένη, συμβάλλοντας να μην επιστρέψει αυτή η Ευρώπη του Διαφωτισμού στον Μεσαίωνα» - πάρ’ τονε στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου! Διότι με «ολίγον από Διαφωτισμό» όλα γίνονται εύπεπτα και κομιλφώ.

Οσο για την Ελλάδα, με έναν ύπατο εκ δεξιών, το Βερολίνο, τον κ. Μητσοτάκη κι έναν ύπατο εξ αριστερών, τον κ. Τσίπρα, ούτε γκαουλάιτερ δεν θα χρειάζεται να στέλνει. Τουλάχιστον, όχι τόσο συχνά…

Πηγή: enikos.gr